Η ανάρτησή μου σήμερα είναι ένα γράμμα..Δεν ήξερα τι άλλο να κάνω,δεν ξερω τι άλλο να κάνω..Ηθελα απλά να μοιραστώ την αγωνία μου..Είναι γράμμα σε έναν ανθρωπο που λατρεύω..Ενα γράμμα με όσα θα ήθελα να του έλεγα τώρα ΤΩΡΑ κοιτώντας τον στα μάτια και ίσως ουρλιάζοντας από πόνο.."Σε ακούω στο τηλέφωνο και η φωνή σου είναι βαριά,χωρίς ζωή..Έχεις χάσει την ελπίδα,την όρεξη να ζήσεις..Πέρασες τόσα σε ένα χρόνο που η ψυχή σου νέκρωσε..Η προδοσία του ανθρώπου που αγαπούσες,ο χωρισμός,το διαζύγιο,δικηγόροι,δικαστήρια,ψεύτικες κατηγορίες,αλλαζονεία,αγωνία,και από την άλλη η προσπάθεια να αγοράσεις ένα σπίτι για να στεγάσεις τα παιδιά σου,οι υπερβολικές οικονομικές απαιτήσεις των άλλων,τα χρέη που ξεπληρώνεις ,οι θεραπείες που κοστίζουν όλα αυτά σε τσάκισαν..Σε τρελαναν.Είσαι σε έναν δρόμο χωρίς γυρισμό..Ετσι μου είπες ξεπνοα.."Ο,ΤΙ ΕΊΝΑΙ ΝΑ ΓΊΝΕΙ ΘΑ ΓΊΝΕΙ"και γω τα χασα..Τρόμαξα..Γιατί με τρομάζεις;
.Κάποτε με άφηνες να είμαι κοντά σου..Μοιραζόσουν τις αγωνίες, και έτσι το βάρος ελαττωνόταν στις πλάτες σου..Με αφηνες να είμαι δίπλα σου σε ό,τι και αν προέκυπτε..Τώρα απλά μιλάς και δεν λες τίποτα..Δεν ξέρω πια τι να κάνω..Φοβάμαι για σένα..Φοβάμαι για το που θα φτάσεις..Και εγώ είμαι αδύναμη να σε βοηθήσω..Ανίκανη να κάνω κάτι..Θυμάμαι την κουβέντα σου το καλοκαίρι.όταν με πήρες να πάμε μια βόλτα και εκεί με αγκάλιασες και τα δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια σου..Με έβαλες να υποσχεθώ κάτι που μέχρι πριν λίγες μέρες θεωρούσα λόγια της φόρτισης,της στιγμής..Όμως πια φοβάμαι..Δεν ξέρω σε ποιον να μιλήσω,σε ποιον να πω τι σου συμβαίνει γιατί με έβαλες να ορκιστώ να μην πω τίποτα σε κανένα..Αλλά δεν αντέχω..Βαραίνει η ψυχή μου..Φοβάμαι πια να μην κάνεις κακό στον εαυτό σου..Δεν ξέρω αν θα με διαβάσεις..Αν θα με βρίσεις για αυτό που κάνω,αλλά δεν με νοιάζει..Επρεπε κατι να κάνω..ΣΥΓΧΏΡΕΣΕ ΜΕ..Αλλά είναι ο μόνος τρόπος να σου δείξω ότι σε σκέφτομαι,ότι υπάρχω..Πολλές φορές γράφοντας βρίσκεις λύσειςκαι γω έτσι θα βρω τη λύση που χρειάζεσαι....Σε λίγες μέρες θα έρθω εκεί ,έκλεισα τα εισητήρια και δεν το ξέρεις ..Μου είπες να μην ανέβω αλλά δεν μπορώ..Είμαι δίπλα σου..Με χρειάζεσαι όσο και να μην το παραδέχεσαι...
Σε παρακαλώ,μην το βάλεις κάτω..Δεν χάνεται η ελπίδα..Εχεις υποχρέωση στον εαυτό σου ναπατήσεις στα πόδια σου και αν δεν θες για σένα κάν΄το για τα παιδιάσου..Είναι ο λόγος που πρέπει να πολεμήσεις το αδιέξοδο που νομίζεις ότι έφτασες..Σε παρακαλώ..ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ..Μην αφεθείς..Με ακούς;Μην παραδοθείς.."
