ΕΝ ΛΕΥΚΩ

και γω που χρόνια γυρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη λευκή ζωή μου
μεταμφιεζω τη σιωπή σε λέξη
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου
να έχει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει...

Ο χρόνος τρέχει πιο γρήγορα απο μένα και όλα γύρω μου στροβιλίζονται όλο και σε πιο γοργή κίνηση..Στέκω ακίνητη και παρακολουθώ τις εξελίξεις..Χρώματα ,στιγμές,άνθρωποι με προσπερνούν και γω παραμένω σταθερή..Ακίνητη..Τα πόδια μου έχουν ριζώσει και δεν κινούμαι..Ο φόβος είμαι εγώ..Και η δίνη όλο με σφίγγει όλο πιο γρήγορα κινείται..και γω εκεί..Σαν το μάτι του κυκλώνα που παραμένει ήρεμο αλλά γύρω από αυτό όλα σαρώνονται με τρομακτική δύναμη..Όταν θα τολμήσω να βγω,οταν θα τολμήσει ο λυμεώνας της ψυχής μου να μαίνεται θα υπάρχει ο κόσμος μου;