Με ανοιχτά φτερά...

΄

Πολλές φορές δακρύζουμε στο χαμόγελο ,στο νεύμα ενός παιδιού ειδικά όταν βλέπουμε ότι προέρχεται άπό ένα μικρό παιδί που δεν μας κοιτά στα μάτια,που ο κόσμος του είναι διαφορετικός από το δικό μας και ζει στο δικό του Παράδεισο..όταν προέρχεται από ένα παιδί που ο αυτισμός είναι για κείνο η δική του ζωή..Μας πονάει να το βλέπουμε και να μην μπορούμε να το πλησιάσουμε..Είναι παιδί του αδερφού μου ,δικό μας παιδί,δικός μας αγγελος,δική μας λατρεία..Είναι ώρες που κάθομαι και το κοιτάω και σκέφτομαι τι μπορώ να κάνω να μπω στον κόσμο που ζει..Τι σκέφτεται όταν παίζει με το νερό στο μπάνιο ,τι ονειρεύεται όταν χορεύει στους ρυθμούς ενός τραγουδιού,τι περνάει όταν οι εξάρσεις και τα ξεσπάσματά είναι τόσο δυνατά και επικίνδυνα..

Πριν λίγες μέρες,αυτός ο μικρός άγγελος με τα καστανά σγουρά μαλλιά και τα μεγάλα ματια πήγε για πρώτη φορά σε ειδικό σχολείο..Εκεί που η ζωή του ανοίγει νέες πόρτες και μαζί τους ανοίγει και σε μας άλλες αγωνίες"Θα προσαρμοστεί;θα τα καταφέρει;θα μπορέσει να έρθει σε επαφή με άλλα παιδιά;θα το αποδεχτούν;" και ταυτόχρονα νέες ελπίδες "ισως μιλήσει"ίσως σπάσει τη σιωπή και μπορέσει έστω να μας αφήσει να ζήσουμε στο δικό του κόσμο"..

Να σαι καλά καρδούλα μου και να ξέρεις σε λατρεύουμε και πιστεύω ότι το νιώθεις παρόλο που το αγνοείς..

Σε αυτόν το μικρό αγγελο και σε όλα τα αγγελούδια που ζουν τη δική τους πραγματικότητα εύχομαι μέσα από την ψυχή μου βάζοντας δύναμη στα δικά τους φτερά να τα ανοίξουν και να πετάξουν γυρνώντας πίσω σε μας αφήνοντας τον κόσμο της σιωπής πίσω τους..Ναι ξέρω ότι μιλάμε για θαύμα αλλά ποιος έχει το δικαίωμα να μας κρίνει για τις ελπίδες μας;