Η βροχή

Ήταν πολύ κουρασμένος απόψε αλλα ένιωθε ότι κάτι έπρεπε να κάνει..Κάτι που μέσα του τον έτρωγε και τον βασάνιζε..Αλλά δεν ήξερε τι..
Μια βόλτα ίσως τον βοηθούσε..Πήρε τα κλειδιά του αυτοκινήτου και κατέβηκε..Φυσούσε πολύ εκείνη την ώρα και έβρεχε..Σήκωσε το γιακά του σακακιού του και άρχισε να τρέχει γρήγορα για να μπει στο αμάξι..'Ανοιξε την πόρτα ,κάθισε στη θέση του και έβαλε ένα τυχαίο cd αλλά έμεινε εκεί..Στάσιμος..Ακούμπησε το κεφάλι του επάνω στο τιμόνι για μερικά δευτερόλεπτα και σηκώνοντας τα μάτια κοίταξε στον καθρέφτη του..Είχε αλλάξει όψη..Ήξερε τι ήθελε τώρα.Αυτά τα 5 δευτερόλεπτα σκέψης τον ξύπνησαν..Έβαλε μπροστά και ξεκίνησε..Η βροχή και ο αέρας δεν έλεγαν να σταματήσουν.Σαν τον λυμεώνα της δικής του καρδιάς που μαινόταν εκείνη την ώρα και η καταιγίδα έκανε το ίδιο.. Ήταν σαν να ανταγωνίζονται ποιος θα επικρατήσει..
Ο δρόμος μάκραινε και τα φώτα της πόλης του ήταν πια αρκετά πίσω του..Δεν τον ένοιαζε αυτό ..Τον ένοιαζε να φτάσει εκεί που η ζωή κάποτε τον είχε οδηγήσει στο όνειρο και κείνος δεν μπόρεσε να το πραγματοποιήσει..Δεν έφταιγε εκείνος..Δεν μπορούσε..Οι συνθήκες ήταν δύσκολες και όλα τότε φαινόταν τόσο απόμακρα και απραγματοποίητα..Ακόμα και η ζωή του εκείνη τη χρονική στιγμή τυλιγόταν με αλυσίδες και ήταν αδύνατο να προχωρήσει..
Η βροχή συνέχιζε να χτυπάει στο παμπρίζ του αυτοκινήτου και, αν και δυσκόλευαν αρκετά την οδήγηση ,εκείνος προσπερνούσε τη δύναμη της γιατί η δύναμη της ψυχής του ήταν πιο δυνατή από εκείνη και οι σκέψεις του πιο δυνατές από κάθε εμπόδιο..Έπρεπε να πάει εκεί ..Εκεί που έδιωξε την ευτυχία μέσα από τα χέρια του..Εκεί που άφησε την αγάπη να πετάξει μακριά με δυο λέξεις..Εκεί που πάντα γυρνούσε το μυαλό του ακόμα και αν η ζωή του συνέχισε..Έπρεπε να καταφέρει να ξορκίσει τα φαντάσματα που τον κυνηγούσαν όχι για να ξεχάσει αλλά για να μη είναι πια άδειος και κατα βάθος θυμωμένος ..Ήθελε να πάει εκεί να αφουγκραστεί τη στιγμή ,να γυρίσει πίσω και να δώσει στον εαυτό του την ευκαιρία να συγχωρέσει εκείνη την περίοδο της ζωή του,να δώσει την ευκαιρία να συγχωρέσει τον ίδιο το χρόνο..
Δεν ήξερε πόση ώρα είχε περάσει.Ο χρόνος είχε μείνει πίσω..Έπρεπε να μείνει πίσω και να τρέξει αυτός μπροστά..
Πήρε μια κλειστή στροφή σε μια παρακαμπτήριο της εθνικής ..Ο δρόμος ήταν καλός αν και η βροχή είχε κάνει ρυάκια στο δρόμο που ήταν παγίδες αλλά κατάφερε να συγκρατήσει το αυτοκίνητό του,όχι όμως και ένα δάκρυ που κύλησε από τα μάτια του..Είχε φτάσει εκεί στο τέρμα της πορείας του..Έκλεισε τα φώτα άφησε τη μουσική να παίζει και αφέθηκε να κοιτάξει γύρω του..Μισάνοιξε το παράθυρό του και απόλαυσε το άρωμα της βροχής..Κάπου εκεί η ματιά του έπεσε σε ένα άλλο αυτοκίνητο..
-Να πάρει δεν είμαι μόνος" είπε και άφησε τη ματιά του για λίγο επάνω στη σκιά που όλο και περισσότερο φωτιζόταν από τα φώτα της πόλης..Ένας άνθρωπος βρισκόταν κάτω από τη βροχή και δεν έδειχνε να νοιάζεται που έπεφτε καταρακτωδώς..Δεν νοιαζόταν για τίποτε..Απλά καθόταν..
Ανοιξε την πόρτα του και κατέβηκε κάτω..Αφού μπορούσε εκείνος, θα το 'κανε και αυτός και ας ήταν τρελό ..Τα πόδια του βούλιαξαν στη λάσπη αλλά συνέχισε να πλησιάζει τη σιωπηλή σκιά και κάθισε λίγο πιο μακρυά..Η σκιά κάτω από το φως είχε δυναμώσει..Ήταν γυναίκα και..Δεν ήταν δυνατόν..Ήταν εκείνη..Εκείνη που χρόνια πριν μια τέτοια βροχερή μέρα είχε χάσει..

Η γυναίκα γύρισε το κεφάλι της..Δεν μπορούσε να δει την έκφρασή της απλά κατάλαβε ότι τον αναγνώρισε..Δεν είπε λέξη και δεν είπε ούτε και αυτός..Τα λόγια εκείνη τη στιγμή ήταν μάταια..Τον είχε ήδη πλησιάσει και το πρόσωπό της ήταν τόσο κοντά του που ένιωθε την ήρεμη αναπνοή της..'Αγγιξε το πρόσωπό του και ακούμπησε τα χείλη της στα χείλη του και αγκαλιασμενοι ,χωρίς λέξη, προχώρησαν στο αυτοκίνητο του..Δεν μιλούσαν,δεν μίλησαν,μόνο άφηναν το χρόνο να οδηγήσει τα βήματά του δικού τους χορού και όταν ο χρόνος εξαγνίστηκε εκείνη άνοιξε σιωπηλή την πόρτα,την έκλεισε, πλησίασε στο παραθυρό του και κει ,κάτω από τη βροχή να τρέχει πάνω στο πρόσωπό της, του είπε ψιθυριστά..
_"Σε περίμενα..Κάθε χρόνο τέτοια μέρα εδώ και 10 χρόνια σε περίμενα..Μια μέρα κάθε χρόνο..σε ευχαριστώ που ήρθες..Σε Αγαπώ.."και απομακρύνθηκε αργά αλλά με βήματα που αποδείκνυαν πια ότι είχε και κείνη ξορκίσει το δικό της χρόνο.Μπήκε στο αυτοκίνητό της ,πέρασε από δίπλα του χωρίς να τον κοιτάξει καθόλου και χάθηκε μέσα στη βροχή πίσω από τη στροφή του δρόμου..
Έβαλε και κείνος μπροστά και ξεκίνησε χωρίς σκέψεις πια και χωρίς γιατί..
Σαν σήμερα μια βροχερή μέρα που η ζωή τού είχε στερήσει την ελπίδα ,έγινε το σήμερα που η ζωή τού χάρισε την γαλήνη της ψυχής του..Από σήμερα οι παλιές αναμνήσεις εκείνης της εποχής δεν θα ήταν γεμάτες από γιατί, από το αίσθημα κενού και σφιξίματος στο στομάχι κάθε φορά που η μνήμη του θα την έφερνε -εικόνα πικρής αναμνησης -στο μυαλό του αλλά ,από σήμερα και για πάντα ,θα ήταν πια γεμάτες από εκείνη και την αγάπη που ποτέ για αυτούς δεν θα έσβηνε...

Και η βροχή συνέχισε να πέφτει δυνατή..