Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008

Κάποιες στιγμές η ζωή σκοτεινιάζει ,οι ευτυχισμένες μέρες τελείωνουν όχι γιατί το επιδιώκεις εσύ αλλά γιατί άλλοι-οι συγκυρίες ,οι αποφάσεις ,η μοίρα ίσως για όσους πιστεύουν σε αυτή -
επεμβαίνουν και διαλύουν κάθε όνειρο και κάθε σου ελπίδα..Και τότε νιώθεις την απέραντη μοναξιά της ύπαρξής σου..
Εχει σκεφτεί κανένας μας πόσο επώδυνη μπορεί να γίνει η ζωή από τη μια μέρα στην άλλη;
Εχει σκεφτεί κανένας ότι ό,τι δημιουργεί με κόπο και στερήσεις μια στιγμή μπορεί να του στερήσει τα πάντα;
Έχει νιώσει κανείς τη δραματική εξέλιξη της στιγμής ,του δευτερολέπτου που μπορεί να τον κάνει να χάσει το μυαλό του και να του αλλάξει την πορεία του στο χρόνο που έπεται ακόμα να ζήσει;
Είναι από τα πραγματα που λέμε ότι ποτέ αυτό δεν πρόκειται να συμβεί σε μένα,αλλά
ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΛΕΣ ΠΟΤΕ..
Το βασικό είναι να έχεις χτίσει ένα χαρακτήρα που μπορεί να ανταπεξέλθει σε κάθε τρικυμία και να μη βλέπεις στην καταιγίδα μόνο το φως του φάρου που είναι μπροστά σου και να λες δεν μπορώ να το φτάσω καθώς αφήνεσαι στα κυματα αλλά να κάνεις κάθε προσπάθεια να βγεις..