Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Εγώ ξέρω που είμαι



Η αίθουσα ήταν κατάμεστη από κόσμο..Δεν υπήρχε περίπτωση να βρει να καθίσει και έτσι προτίμησε να βγει έξω από το κτήριο και να περιμένει μέχρι τη μία πίνοντας ένα καφέ ..Στο κάτω κάτω η μέρα μόνο για να σαι κλεισμένος σε ένα συνεδριακό χώρο δεν ενδεικνυόταν..Ανοιξιάτικο αεράκι που ερχόταν από τη θάλασσα γέμιζε με το πιο γλυκό άρωμα το χώρο και σε προκαλούσε να ξεκουραστείς..Αν ήταν μουσική θα ήταν σαξόφωνο που πάιζει παλιά κομμάτια τζαζ και ο κόσμος σταματά το μυαλό του για να χαθει μέσα στους ήχους του..Και κείνη δεν αφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη..Εξάλλου αυτό είναι ζωή..Να κρατάς τα αρώματα που σου χαρίζει η κάθε μέρα..Και αυτή είχε κρατήσει πολλά αρώματα ασχημα και υπέροχα και αυτό σήμερα που περνούσε μόνο στα υπέροχα μπορούσε να το κατατάξει..
-Υπέροχη μέρα,σκεφτηκε και γύρισε αμέριμνη το κεφάλι της γύρω της..Και κείνο που είδε την έκανε να χαμογελάσει ακόμα περισσότερο..Εκείνος ήταν εκεί..Ο άνθρωπος που της χάρισε τον ίδιο της τον εαυτό ήταν εκεί..Πανέμορφος όπως πάντα και υπέροχος μέσα στο ανοιχτόχρωμο ανοιξιάτικο κοστούμι του σκορπούσε για άλλη μια φορά στους γύρω του κάτι από τη δική του λάμψη..Δεν την είχε δει και εκείνο που η ίδια θα ήθελε ήταν να μην τη δει..Θα ταν η μοναδική ευκαιρία να του πει κάποια πράγματα χωρίς να τον φέρει σε δύσκολη θέση..

Η ιστορία τους ήταν παλιά..Πριν πολλά χρονια ήταν μαζί μα κάποτε χώρισαν..οταν είχε ξεκινήσει η ιστορία τους ήταν σαν όλες τις παράνομες ιστορίες..΄Ωσπου εκείνη έφυγε και εκείνος χώρισε και ξαναπαντρεύτηκε..Χαμογέλασε με τις θύμισες εκείνης της εποχής που η μία ανάμνηση διαδεχόταν τη άλλη..Φωτογ(τ)ραγικές εικόνες που μέσα σε δευτερόλεπτα διέσχισαν ενα χρόνο..Χαμογέλασε ξανά ,και μια σκέψη κυριαρχησε στο μυαλό της..Άνοιξε τη τσάντα του laptop και έβγαλε από μέσα το σημειωματάριο του συνεδρίου..Πήρε το στυλό της και άρχισε να γράφει..Ίσως ήταν οι μόνος τρόπος να του πει μερικά πράγματα χωρίς κανένας να διακινδυνέψει τίποτα..

"'Εκανα ένα λάθος χτες..Με ρώτησες αν θυμάμαι ποιο τραγούδι μου αφιέρωσες όταν έφυγα και πότε..Σου το είπα..Μόνο που είπα το πρώτο ,αυτό που μου αφιέρωσες εκείνο το βραδυ όταν η θάλασσα με ταξίδευε πολύ μακριά και κεινο το κομμάτι ακόμα το κουβαλώ στην ψυχή μου ..Την ώρα που πήρα το msn ,μεσοπέλαγα,δεν μπορέις να νιώσεις με τίποτα τι ένιωσα..ΔΕΝ ΜΠΟΡΈΙΣ.ήταν η στιγμή που ένιωσα οτι πια άλλαζα..Εκείνη ήταν η στιγμή..Από εκείνο το δευτερόλεπτο ήξερα πως θα πρεπε πια να παλέψω πια μόνη και έπρεπε να αλλάξω .. Και το χω συνδυάσει και με αυτό ..τότε που γύριζα πίσω και το θεωρησα ειρωνεία της μοίρας γιατί ήξερα ότι πια σε έιχα χάσει και ας με αγαπόυσες γιατί δεν θα μουν αυτή που μπορουσα να σου δώσω ότι ήθελες

Τότε που το τέλος ήρθε πριν ο χρόνος μας ισοπεδώσει.

'Ομως υπαρχει και ένα ακόμη..Εκέινο που κάποτε, πριν λίγα χρόνια μου αφιέρωσες όταν ξαναμιλήσαμε-μετά από 7 χρονια αν θυμάμαι καλά- 'ΜΟΥ ΛΕς ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΑΓΑΠΩ"..


τότε με έπιασες εξ απήνης..Και τότε τα έχασα..Δεν περίμενα ότι με κρατούσες ακόμα στο μυαλό σου..Τα χασα..Σε αγαπουσα από τότε και ένα μέρος της καρδιάς μου ήταν πάντα διπλά σου,και το ότι με θυμόσουν και συ ήταν για μένα πολύ σημαντικό γιατί δεν ήμουν αδιαφορη..

Σήμερα όμως ταιριάζει να σου αφιερώσω εγώ αυτό το τραγούδι..Αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι..

Ξέρω ότι με αγαπάς,'Ομως το ξέρεις ήδη όπως το ξέρω, ότι όλες οι αγάπες δεν οδηγούνται στο ευτυχισμένο τέλος..Ποτέ δεν περίμενα ότι κάτι περισσότερο από αυτό που έιχαμε θα μπορούσαμε να έχουμε εμείς..Πάντα χρειαζόσουν μια γυναίκα δίπλα σου να σε προσέχει,να σε χρειάζεται ,μια γυναίκα που μπορεί να είναι πανέξυπνη και να σου ερεθίζει το μυαλό αλλά πάντα να ναι γυναίκα δίπλα σου που να βγάζει την ανάγκη ν α την προστατέψεις ..Μπορεί εγώ να φαινόμουν έτσι κάποτέ αλλά ήμουν στο στάδιο της μεταμόρφωσης ..Το κουκούλι που θα αποκάλυπτε το νέο πλάσμα μόνο μια εκλεπτυσμένη πεταλούδα δεν θα έβγαζε..Ποτέ δεν θα μπορούσα να είμαι μια τέτοια γυναίκα..Μόνο αυτό δεν ΗΜΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΊΜΑΙ..Πονάω ,αγαπάω,κλαίω με 'ο,τι με συγκινεί ,νοιάζομαι για τους άλλους αλλά ποτέ ΚΑΝΕΙΣ ΜΑ ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να με στηρίξει γιατί ξέρω καλά ότι εγώ είμαι αυτή που πρέπει να στηρίζει τον εαυτό της και τους άλλους γύρω της και να προχωράει πάντα πρώτη,να παιρνει πρωτοβουλίες ,να αναλαμβάνει ευθύνες χωρίς να κλαίγεται και να βλέπει τη ζωή πάντα από την πλευρά που απαίτέι μόνο τη δική της προσπάθεια για να γίνει καλύτερη
Σε αγαπώ με ένα πάθος και πόθο,με μια λαχτάρα ,με έναν υπέρμετρο θαυμασμό και σεβασμό ,γιατί "με πάλεψες" να με φτιάξεις ,γιατί σου χρωσταω μέρος μεγάλο της προσωπικότητάς μου αλλά μέχρι εκεί..Εκεί σταματάνε όλα.. Βλέπεις ποτέ δεν θα μπορούσα να σου δώσω ό,τι παιρνεις από μια γυναίκα που μπορέι να τονώσει τη σημαντικότητα σου και τον αντρικό εγωισμό σου.Ποτέ δεν θα μπορούσες να με εχεις ολοκληρωτικά οπως θα ήθελες γιατί θα άνηκα πάντα σε μένα,θα ανήκω πάντα σε μένα ..Ξερω λοιπόν που είμαι,ποιά ειμαι και - όπως σου είπα λίγο πιο πάνω -πως νιώθω για σενα..ΑΝ ΔΕΝ ΕΝΙΩΘΑ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΗΡΧΕΣ ΟΥΤΕ ΣΑΝ ΣΚΙΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ..Δεν θα 'σουν τιποτα για μένα..Μα αυτό που νιώθω δεν σημαίνει ότι θα παρέδιδα τη ζωή μου στα χέρια σου..Ποτέ δεν θα μπορούσα να το κάνω..Θα ταν σαν να πεθαινα την ίδια στιγμή και αν το έκανα θα ήταν για λίγο διάστημα αλλά μετά θα πετούσα ξανά γιατί δεν μου αρέσει να φυλακίζομαι..Θα θελε υπερανθρωπες προσπάθειες κάποιος να πετύχει κάτι τέτοιο και ως ένα σημείο το χει καταφέρει ο σύντροφός μου αλλά ακόμα και κείνος ξέρει πως δεν είμαι μόνιμη..Το βλέπει, το ξέρει καθώς μεχρι τώρα αρνήθηκα 3 φορές την πρόταση γαμου..Δεν μπορώ τις δεσμεύσεις και τα όνειρα..Παίρνω τη ζωή όπως έρχεται και τη χαίρομαι κάθε μέρα..
Συνέχισες τη ζωή σου ,συνεχισα τη δική μου και ξέρω ότι εσύ αγάπησες τη δευτερη γυναίκα σου περισσότερο από μένα..Από τότε που εγω και συ είμασταν μαζί..ΚΑΙ ΜΗ ΜΕ ΡΩΤΉΣΕΙΣ ΠΟΤΈ ΓΙΑ ΑΥΤΌ...Αυτό ανήκει στο παρελθόν..Πολύ πολύ πίσω..Εγώ όμως όχι.Ειμαι εδώ..Ζωντανή και καλύτερα ,καλύτερη από ποτέ.
Κάνε μου όμως μια χάρη,,Μικρή..Κοίτα τον εαυτό σου στον καθρεφτη και δες αν αυτό που νιώθεις είναι όπως μου έίπες χτες μόνο πόθος για μένα και τίποτα περισσότερο..Και γιατί σου ζητάω αυτή τη χάρη?Γιατί ποτέ δεν ήσουν καλός στα ψέματα..Ποτέ..
Πίστεψέ με καταλαβαίνω ότι φοβόσουν μήπως κολλήσω πανω σου και σου χάλάσω τον κόσμο σου,τη ζωή σου αλλά δεν έπρεπε..Ποτέ δεν θα έκανα κακό σε ότι εκτιμώ και αγάπησα..Εχω έναν ιδιαίτερο τρόπο να ζω και δεν έχω σκοπό να τον θυσιάσω αν δεν μου πάει κάτι..Και γω δεν θα μπορούσα να μαι πάντα κοντάσου γιατί δεν μου αρέσει να ζω στη σκιά κανενός..Και συ αυτό το καταφέρνεις στους αλλους..Εχεις τόσο πληθωρική και επιβλητική προσωπικότητα που τους κάνεις όλους να φάινονται τόσο μικροί και αδύναμοι..Και αυτό για μενα είναι υποταγή και γω δεν υποτάσσομαι σε κανέναν άνθρωπο..
Γιατί στα ειπα όλα αυτά?Για να ξεκαθαρίσω τη δική μου θέση ,γιατί θέλω να καταλάβεις ,να δεις ποια είμαι και να πάψεις να αναρωτιέσαι τι θέλω από σένα..Ξέρεις υπάρχουν και ανθρωποι που δεν ζητάνε ανταλλάγματα για ό,τι δίνουν."

Χαμογέλασε με ενα χαμόγελο που εξεφραζε τη λύτρωση..Επρεπε να τα είχε πει αυτά εδω και καιρό αλλά οι ευκαιρίες που δόθηκαν ήταν ελάχιστες ακόμα και ως προς το χρόνο που είχαν στη διάθεσή τους όμως μέσα σε αυτά τα λεπτα έβγαινε ακόμα η έλξη του ενός για τον άλλο ακόμα και αν το θέμα συζήτησης είχε να κάνει με εργασιακά θεματα..Τα βλέμματα τους ή ο τρόπος που κοιτάζε ο ένα τον άλλο έδειχνε πως ακόμα κατι υπήρχε..Και κάτι ΄τετοιο έγινε και χτες όταν εν μέσω μια συνεργασίας τη ρώτησε αν θυμάται το τραγούδι που της αφιέρωσε όταν έφευγε και αμέσως μετά ξεκίνησε μια εξομολόγηση ένα ξεκαθάρισμα των αισθηματων του το οποίο την έκανε να αναρωτηθεί το λόγο που της τα έλεγε όλα αυτά..Οταν έφυγε από το γραφείο τότε κατάλαβε ότι δεν την ήξερε και για αυτό έπρεπε να βρει τρόπο να της μιλησει για τη ζωή του και πωε αυτή είναι...Έπρεπε λοιπόν και αυτή να βρει τρόπο να του εξηγήσει και να του πει όσα δεν θα πορλάβαιναν ποτέ να πουν ι..Και να που βρέθηκε η κατάλληλη στιγμη..
΄Εκοψε το χαρτί το δίπλωσε και σηκώθηκε από τη θέση της.. Πλησίασε κοντά τους.. Και να μην την είχε δει τώρα την είδε σίγουρα .. Τους καλησπέρισε όλους ,αντάλλαξε δυο κουβέντες αδιάφορες και τυπικές ,του χαμογέλασε ευγενικά οπως έκανε και στους υπόλοιπους και με ανάλαφρο βήμα προχώρησε στο χώρο του συνεδρίου..


Στη ζωή της υπήρχε μόνο πια ο εαυτός της και η λογική είχε κερδίσει το συναίσθημα και την ευαισθησία..Ήξερε πια καλά ποια ήταν...

ο Φάκελος με το γράμμα παραδόθηκε στα χερια του μετά από τρεις μέρες..

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

Ο δικός μου Παράδεισος,εσύ



Εδώ να μείνεις

Να σαι πάντα διπλα μου
να μου δίνεις πάντα τη δύναμη να ζησω και να ονειρεύομαι
να προσπαθώ και να παλεύω



Εδώ να μείνεις για να βρίσκω τον Παράδεισο
μέσα στο γέλιο σου,
σε κάθε χαμόγελο σου,
μέσα στα μάτια σου
και να γεύομαι την ευτυχία

Σε ευχαριστώ καρδιά μου που υπάρχεις στη ζωή μου..