Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008

ΕΝ ΛΕΥΚΩ




και γω που χρόνια γυρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη λευκή ζωή μου
μεταμφιεζω τη σιωπή σε λέξη
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου
να έχει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει...

Ο χρόνος τρέχει πιο γρήγορα απο μένα και όλα γύρω μου στροβιλίζονται όλο και σε πιο γοργή κίνηση..Στέκω ακίνητη και παρακολουθώ τις εξελίξεις..Χρώματα ,στιγμές,άνθρωποι με προσπερνούν και γω παραμένω σταθερή..Ακίνητη..Τα πόδια μου έχουν ριζώσει και δεν κινούμαι..Ο φόβος είμαι εγώ..Και η δίνη όλο με σφίγγει όλο πιο γρήγορα κινείται..και γω εκεί..Σαν το μάτι του κυκλώνα που παραμένει ήρεμο αλλά γύρω από αυτό όλα σαρώνονται με τρομακτική δύναμη..Όταν θα τολμήσω να βγω,οταν θα τολμήσει ο λυμεώνας της ψυχής μου να μαίνεται θα υπάρχει ο κόσμος μου;