Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2009

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ..(?)



"......Σηκώθηκε από το κρεβάτι και άναψε ένα τσιγάρο..Το σκοτάδι γέμιζε το δωμάτιο και σκιές από το λιγοστό φως σχημάτιζαν εικόνες θολές στον τοίχο..Εικόνες που έπαιρναν σχήμα,χρώμα,φως..
Δυο σκιές ενωμένες..Δυο σώματα,δυο σταγόνες ιδρώτα ..Φυσηξε τον καπνό..Στα μάτια μπροστά ξεδιπλωνόταν μια ιστορία..Ιστορία από το παρελθόν που ξαναζωντανευε εκεί,μέσα στο ημίφως της νύχτας..Δυο χείλη ενωμένα,δυο ψυχές κρυμένες μέσα σε κλειστά δωμάτια ανάμεσα σε βιβλία σκονισμένα και κιτρινισμένα από το χρόνο ,δυο σώματα ξαπλωμένα, ιδρωμένα,αγαπημένα που απολάμβαναν τη γαλήνη μέσα στη σιωπή,δυο βλέματα που έλεγαν πολλά καθώς κοιτάζονταν για δευτερόλεπτα,του ανέμου ριπή, και που χάνονταν στο φως λες και μόνο η νύχτα ξεδιψούσε τη δίψα της μέρας ..
Ο καπνός γέμισε το δωμάτιο και αλλόκοτες φιγούρες ,σκοτεινές εμφανίστηκαν και πήραν μορφή..Τις αναγνώρισε αμέσως..Ήταν οι μοίρες..Οι δύο ,ηΛαχεσις και η Κλωθώ ύφαιναν το πέπλο τους,σκυφτές,με επαναλαμβανόμενες κινήσεις,συγχρονισμένα και λιγο πιο εκεί η Άτροπος όρθια,στητή σχεδόν εγκόσμια φιγούρα, χαμογελούσε..Ένα χαμόγελο μυστηριώδες,περίεργο,αδιευκρίνιστο..Ποιος ήξερε τι σκεφτόταν τότε..
Αν ήξερε,Θεέ μου αν ήξερε τότε..
Δυο δακρυα κύλησαν από τα μάτια..Θα ήταν από τον καπνό που γέμιζε ασφυκτικά το δωμάτιο..
..Και όμως τώρα ήξερε..Δυο ανθρωποι χωρίς παρόν και μέλλον,δυο άνθρωποι που μια στιγμή μια τόσο δα στιγμή η αγάπη τους άγγιξε,τους γέλασε και μετά χάθηκε..Η Άτροπος είχε φυλάξει γι αυτούς το τέλος..

Σκούπισε τα μάτια σε μια απέλπιδα προσπάθεια να συνέλθει,ρούφηξε την τελευταία σταγόνα νικοτίνης από το τελειωμένο σχεδόν τσιγάρο και την ώρα που το εσβηνε ,είδε μια σκια να πλησιάζει..Δεν φοβήθηκε ,δεν φοβόταν..Δεν είχε σημασία αν ήταν παιχνίδισμα του μυαλού..Ειχε χαθεί μέσα σε εκείνη τη φιγούρα που σχηματιζόταν σιγά σιγά..Η σκιά πλησίασε..την αναγνώρισε..Η Άτροπος έκανε νόημα να ανοίξει την παλάμη..Το κανε και κεινη άφησε κάτι μέσα κλέινοντας τα δάχτυλα..Δεν την άνοιξε μέχρι που την είδε να σβήνει,να χάνεται..άνοιξε το χέρι και είδε δυο σταγόνες,σαν δάκρυα..Δάκρυα που έλαμπαν σαν τα πιο πολύτιμα πετράδια..Εφερε την παλάμη στα χείλη και ένιωσε τη γαλήνη να γεμίζει την ψυχή,να φωτίζεται,να εξιλεώνεται από το παρελθόν,να παίρνει απάντηση ένα βασανιστικό "γιατί"..

-"Τόση αγάπη δεν τελειώνει με ένα αντίο.."ψιθύρισε χαμογελώντας..

Άνοιξε το παράθυρο και η πρωινή αυρα γέμισε το χώρο..Ένας κύκλος έκλεισε σήμερα ή άνοιξε;Μήπως αυτό ήταν σημάδι ότι η αγάπη δεν σβήνει για δυο ανθρώπους που αγαπήθηκαν και χάθηκαν καθώς οι ζωές τους ακολούθησαν άλλη πορεία;Δεν ήξερε ,δεν μπορούσε να ξέρει,δεν ήθελε να μάθει..Δεν είχε σημασία ..Όχι τώρα..Μόνο η Άτροπος ήξερε και δεν θα το αποκάλυπτε ποτε καθώς είχε χαθεί στις σκιές.."

(Για όλους εκείνους που αγάπησαν και αγαπήθηκαν πραγματικά και που ακόμα και αν χάθηκαν να ξέρουν πως σημασία έχει ότι κάποτε η μοίρα τους έδεσε..Και τέτοιες στιγμές δεν ανήκουν μόνο στο ένα ή στο άλλο φύλο..Ανήκουν σε όλους όσους ένιωσαν μοναδικοί κάποια στιγμή ,έστω και για λίγο στα μάτια ενός ανθρώπου)