Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

όπου και να πάω η Ελλάδα με πληγώνει


 Όπου και να πάω η Ελλάδα με πληγώνει..Αυτή η Ελλάδα που κοιτάει μόνο τον εαυτό της ,αυτή η Ελλάδα που προτιμάει τους έχοντες από τους μη εχοντες,αυτή η Ελλάδα που με ξεχωρίζει και με χωρίζει ,που με κάνει να σκύβω το κεφάλι γιατί δεν έχω μπάρμπα στην Κορώνη,στην Μεθώνη ή Βουλευτή και πάνω..Αυτή η ΕΛΛΑΔΑ που μόνο ζητάει από μένα αλλά δεν μου δίνει ..Η Ελλάδα που αν δεν είσαι κάποιος ,δεν είσαι τίποτα,η Ελλάδα που δίνει το δικαίωμα ο καθένας να σε προσβάλλει και συ να λες ευχαριστώ σκύβοντας από ντροπή κατακοκκινος το κεφάλι ,επειδή νιώθεις ευγνωμοσύνη για τα  ψίχουλα που σου δίνει  για να τραφείς αλλα΄και  να θρέψεις τις αυταπάτες σου ..Με πληγώνει η Ελλάδα που κοιτάει το πως θα τα αρπάξει και πως θα κερδίσει και ποτέ δεν κοιτάει  πως θα δώσει και όταν αποφασίσει κάποια στιγμή να δώσει , με πληγώνει που κωφεύει και  κλείνει τα μάτια της στο ποιος παίρνει και τι παίρνει..Με πληγώνει η Ελλάδα που δεν καταλαβαίνει ότι το σώμα της είμαι "εγώ" και όταν το σώμα της σαπίζει ,όταν το σώμα της πεθαίνει από την κακομεταχείριση ,πεθαίνει η ίδια..Με πληγώνει που πιστή στη δύναμη της Δημοκρατίας η Ελλάδα δίνει εξουσίες που οι έχοντες την κάνουν δύναμη κυριαρχική και απόλυτη με δικαίωμα να αποφασίζουν για μένα κάποιοι που δεν μπορούν ούτε να με φτάσουν..Με πληγώνει η Ελλάδα που δεν καταλαβαίνει ότι αν δεν με προσέξει θα καταρεύσει και που δεν καταλαβαίνει ότι τα εσωτερικά της όργανα για να είναι υγιή και να λειτουργούν σωστά χρειάζονται τα κύτταρα..Δεν ξέρω πόσο ακόμα θα συνεχίσω να λειτουργώ για ένα σώμα που δεν με προσεχει εκείνο που ξέρω είναι οτι αρχίζω και υπολειτουργώ..

Σήμερα το κείμενό μου βγαίνει μέσα από απογοήτευση για την αποτυχία μιας επιτυχίας και από απογοήτευση γιατί κάτι που είχε φως ,αίγλη και δύναμη μου  αποκαλύφθηκε στη γύμνια του και στο κούφιο του υπόβαθρο..Τίποτα μα τίποτα δεν είχε.
Κάποτε λοιπόν ας γίνουμε υπεύθυνοι σε αυτή τη χώρα και ας πάψουμε να βαφτίζουμε το κάθε τι διεκδικώντας αξιώματα,επιχορηγήσεις κλπ και αν συμβεί, ας του δώσουμε  το υπόβαθρο,την ουσία και  την αξία που πρέπει..

Ζητάω συγγνώμη αν πρόσβαλλα κάποιον αλλά μέσα σε όλα τα συναισθήματα υπάρχει και ο θυμός..

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009

Μια νέα περιπέτεια ζωής


Αυτές τις μέρες και για 2 χρόνια από σήμερα αυτό το νησί θα είναι ένα κομμάτι από τον εαυτό μου καθώς θα περνάω αρκετό από το χρόνο μου πια εδώ..
 Μια νέα περιπέτεια αρχίζει που είμαι σίγουρη ότι θα έχει στιγμές χαλάρωσης ,άγχους,ηρεμίας και ότι συνάδει με αυτά..
  Φτάνοντας εδώ πριν κάποιες μέρες τολμώ να σας πω πως κάπου ένιωσα  να δειλιάζω να προχωρήσω στην πραγματοποίηση ενός ονείρου που εχει αρχίσει να υλοποιείται και να παίρνει μορφή σιγά σιγά εδώ και κάποιους μήνες..Κάποια στιγμή ένιωσα τα βήματα μου να με οδηγούν πίσω..Στην ασφάλεια της καθημερινότητάς μου.."Πόσο θα μπορούσα εγώ να ανταπεξέλθω στις απαιτήσεις μιας διετούς "μεταπτυχιακής" επιμόρφωσης που θα  με κρατάει κάποιες φορές μακριά από την οικογένειά μου και η οικογένειά μου κάποιες φορές μακριά από το Πανεπιστήμιο;Μήπως με το να κάνω αυτό το βήμα εγκαταλείπω τα παιδιά μου; Μήπως φανώ ανεπαρκής όσον αφορά τις ικανότητες που χρειάζονται αλλά και για τις δικές μου προσδοκίες:" Όλα αυτά τα ερωτήματα με βασάνιζαν μέχρι τη στιγμή που ξεκίνησε η πρώτη μέρα..,Τη στιγμή που μπήκε ο πρώτος καθηγητής μέσα πίστεψα ότι κάνω το σωστό..Ένιωσα σίγουρη για ό,τι κάνω και ακόμα πιο σίγουρη ότι θα τα καταφέρω να τα κρατήσω όλα σε ισορροπία.. Είμαι από τη φύση μου πάντα αισιόδοξος ανθρωπος..Πάντως  ακόμα και αν δεν τα κάταφέρω ,τουλάχιστον θα πω ότι προσπάθησα..Και αυτό μετράει..

Λοιπόν ένα νέο  κεφάλαιο ανοίγει στη ζωή μου και μια νέα περιπέτεια ξεκινάει..Από κει και πέρα τα λόγια είναι περιττά..Θα δω λοιπόν που με οδηγεί και πόσο ικανή είμαι να τα καταφέρω..Μια ακόμα μάχη με σύμμαχο τον εαυτό μου και την οικογένειά μου αρχίζει..Ελπίζω να βγω νικήτρια από αυτή και να γράψω έτσι μερικές ακόμα σημαντικές σελίδες  στο βιβλίο  της ζωής μου..

Καλό βράδυ και καλά να περνάτε

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009

Σάββατο μεσα στον κόσμο των βιβλίων



Για το θέμα δεν υπήρχε αντίστοιχο βίντεο έτσι επέλεξα από το Ζορμπά ένα μικρό τμήμα του"

Δεν ξέρω πως περάσατε το Σαββατοκύριακό σας -ελπίζω να ήταν χαλαρό και ευχαριστο-αλλά το δικό μου ήταν γεμάτο..βιβλία..Αποφάσισα βλέπετε να βάλω μια τάξη στα βιβλία που έχω και να τα αρχειοθετήσω-και είναι ουκ ολίγα- αλλά δεν τα κατάφερα..όχι γιατί δεν είχα χρόνο αλλά γιατί χάθηκα μέσα στις σελίδες τους..
Σάββατο πρωί λοιπόν αποφάσισα να τακτοποιήσω τα βιβλία μου.. Έβγαλα από την ντουλάπα μερικές κούτες -μερικές γιατί πολλές τις έχω ακόμα άθικτες ,κάποιες είναι κλειστές στο πατρικό μου σπίτι και αρκετά τα χουν φίλοι που τους τα έχω δανείσει - και τις μετέφερα στο σαλόνι ενώ μια μεγαλύτερη κούτα τηλεόρασης ,επίσης γεμάτη βιβλία, θα ήταν η τελευτάια που ΘΑ άνοιγα..'Εκανα ένα καφέ, στρογγυλοκάθισα στο πάτωμα και άρχισα την αρχειοθέτηση βάση είδους..Έτσι νόμιζα..Κούνια που με κούναγε που θα έκανα δουλειά εγώ με τα βιβλία που έπεφταν στα χέρια μου..

Η πρώτη κούτα ήταν βιβλία αγορασμένα από το 1978 και μετά..Ήθελα να ξεκινήσω από τα εύκολα τρομάρα μου..
Καθώς έψαχνα λοιπόν η ματιά μου έπεσε στο πρώτο βιβλίο που διάβασα..Παιδικό ..Το θαυμαστό ταξίδι του Νιλς Χολγκερσον..Ένα βιβλίο με 400 σελίδες..Άρχισαν οι πρώτες αναμνήσεις..Με αυτό είχα ταξιδέψει πρώτη φορά στο μαγικό κόσμο της Λαπωνίας ,στη χαμένη πόλη,είχα μπει σε περιπέτειες παρέα με την΄Ακα την αγριόχηνα..Θυμήθηκα που το διάβαζα,πότε..Βλέπεις οι αναμνήσεις δένονται η μία με την άλλη..Το άφησα στην άκρη..Μετα η ματιά μου πέφτει σε κάποια βιβλία που ίσως ήταν η πρώτη μου επαφή με την επανάσταση της εφηβικής ηλικίας..Ένα ζευγάρι φιλικό μου είχε φέρει δώρο στα δεκατατρίτα γενέθλιά μου το¨"Ακου Ανθρωπάκο"του Βιλχελμ Ραιχ..Ένα βιβλίο που ίσως μέ έβαλε για πρώτη φορά να σκεφτώ τον ανθρωπάκο που κουβαλάμε όλοι..(Ημουν σε μια ηλικία που ξεκινούσε η εφηβεία και κάθε τι "ψαγμένο"με έκανε να ψάχνομαι και γω..Και ο Βιλχελμ Ραιχ δεν είναι ευκολος για ένα παιδί πιστέψτε με αλλά έλα που μου άρεσε) και το "ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβιγκστον"ένα βιβλίο που μου είχε ταιριάξει κουτί καθώς από παιδί λάτρευα την ελευθερία αλλά δεν ήξερα πως να τη διεκδικήσω σωστά και μέσα από τις σελίδες του ταυτίστηκα με τον γλάρο που αψηφούσε νόμους και νόρμες της δικής του κοινωνίας μαθαίνοντας από τα λάθη του και τις επιτυχίες του..Καθώς τα έβαζα πάλι στη θέση τους σκέφτηκα ότι ήταν βιβλία που πραγματικά επηρέασαν στην προσωπικότητά μου και τη διαμόρφωσαν σε εκείνη την ηλικία καθώς μου άνοιγαν τους δρόμους της σκέψης..
Το σπίτι γέμιζε βιβλία και ειλικρινά δεν με ένοιαζε..Φώναξα τα παιδιά και καθίσαμε μαζί κάτω ανακαλύπτοντας χαμένους θησαυρούς που δεν γίναν στάχτη και δεν έχασαν την αξία τους στο χρόνο..
Στην επόμενη κούτα που ανοίχτηκε χαμογέλασα..Πρώτο πρώτο "Ο βίος και η Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά" του Καζαντζάκη που μου θύμισε τόσα πολλά.Εξαιτίας της ανεξάρτητης φύσης του που διαμορφώθηκε μέσα στις χειρότερες ίσως καταστάσεις πολιτικές και κοινωνικές ο Καζαντζάκης κατάφερε να γίνει εκφραστής πολλών και ότι και να λέγεται γι αυτόν κανένας δεν μπορεί να του αφαιρέσει ή να του προσάψει τίποτα για τον λογοτεχνικό του λόγο..Λατρεύω τον Καζαντζάκη και οι φίλοι μου το ξέρουν καλά αυτό και πάντα σε κάθε -υποτίθεται -αρχειοθέτηση το βάζω πάνω πάνω για να μην πάθει κάτι..Εκεί μέσα ήταν όλα τα βιβλία των νεανικών μου χρόνων..Τα ξεφύλλιζα λες και κρατούσα θησαυρό στα χέρια μου και έψαχνα σημάδια από εκείνη την εποχή..Το "σήμα κινδύνου" Του Σαμαράκη μου το έδωσε ο γιός μου στα χέρια ψάχνοντας μετά μανίας και εκείνος να βρει κάτι που θα με κάνε να θυμηθώ κάτι από το παρελθόν μου..Καθώς το πήρα στα χέρια θυμήθηκα το θέμα των εξετασεων του 1984- αν θυμάμαι καλά- που ήταν παρμένο από αυτό το βιβλίο.."Όσο οι στέγες των ανθρώπων είναι κοντά τόσο οι ψυχές τους είναι μακρυά και απομακρύνονται"..Και δεν έχει αδικο ο Σαμαράκης..Του το έδωσα να το διαβάσει αν και μεταξύμας δεν νομίζω γιατι δεν τα πάει και τόσο καλά με τα βιβλία ο μικρός..Δείγμα των καιρών λένε οι φίλοι μας αλλά ειλικρινά το απεύχομαι....
Ψάχναμε συνεχώς..Βιβλία μικρά και μεγάλα,παλιά και νεότερα..Πιντέρης (Συντροφικότητα αλα Ελληνικά ,Μανούβρες ,Συντροφικοτητα και αυτονομία)Μπουσκάλια(Να ζεις ,να αγαπάς και να μαθαίνεις,Αγάπη)-Αυτά τα συγκεκριμένα του Μπουσκάλια ούτε προλαβα να τα δω..Τα εξαφάνισε η μικρή στο δωμάτιό της για να τα διαβάσει..Αχ τι σου κάνει η εφηβεία-,Ζολά (ΝΑνά),Coello (O Αλχημιστής,Έντεκα λεπτά),Κάφκα (ο Πύργος)και άλλα λογοτεχνικά ,κοινωνικά ,ιστορικά..Χανόμασταν συνεχώς όλο και περισσότερο μέσα στον κόσμο τους και ούτε που πρόσεξα ότι τα βιβλία είχαν κάνει κατάληψη όχι μόνο στο πάτωμα αλλά και στους καναπέδες του σαλονιού και τα τραπεζάκια..Αν ερχόταν κανένας εκείνη την ώρα ,στην κουζίνα θα πηγάιναμε και εκεί θα πίναμε καφέ αφού δεν υπήρχε χώρος να να καθίσεις πουθενά..
Κάποτε μετά απο αρκετές ώρες η περιήγησή μας τελείωσε και μας άφησε γεμάτους από αναμνήσεις δικές μου αλλά έδωσε και το ερέθισμα στα παιδιά να μπουν σε σε αυτόν τον μαγικό κόσμο που ανοίγει το βιβλίο ..Μαζέψαμε ότι δεν θα διαβάζαμε και τα ξαναέβαλα στη θέση τους χωρίς αρχειοθέτηση δίνοντας υπόσχεση στον εαυτό μου ότι την επόμενη φορά θα το κάνω..Τώρα αν εσείς το πιστεύετε επιτρέψτε μου να σας πω πως εγώ το θεωρώ αδύνατο να τα καταφέρω..Αλλά που θα πάει..Κάποτε θα γίνει..

Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009

ΑΛΛΑΞΑ....




Αφορμή γι αυτή την ανάρτηση στάθηκε μια άλλη ανάρτηση..Μιας φίλης blogger..Η Υάδα έκανε μια ανάρτηση σχετικά με τα "πρέπει"..
Και πήρα την αφορμή να πω κάποια πράγματα και γω..Και την ευχαριστώ γιατί μου δίνει την ευκαιρία να ξεσπάσω λίγο(το λίγο μου άρεσε)..
Από μικρή μου έλεγαν:
(δεκαετία 80)΄(και φυσικά τα πρέπει τα επέβαλλαν άλλοι ,όχι η οικογένειά μου,αυτό είναι το παράδοξο)
"πρέπει να είσαι καλό κορίτσι και να μην κάνεις πράγματα που θα κάνουν τους γονείς σου να στεναχωρεθούν
-Πρέπει να είσαι καλή μαθήτρια
-Πρέπει να σέβεσαι του άλλους και να μην αντιμιλάς ευκολα
-πρέπει να ακολουθείς ότι η κοινωνία επιτάσσει
-Πρέπει να πατήσεις στα πόδια σου να γίνεις ανεξάρτητη..(οι γονείς μου)
(πολύ συμφωνούσαν όλες αυτές οι απόψεις με την τελευταία ,τι λέτε;)
Δεκαετία 90
Πρέπει να φροντίζεις την οικογένεια και το παιδί σου (αργότερα τα παιδιά σου)
Δεν πρέπει να κάνεις πράγματα που σε ευχαριστούν (π.χ να απολαμβάνεις τη δική σου μουσική,ή να διαβάζεις για το Πανεπιστήμιο,ή να δουλεύεις σε μια δουλειά που σε ευχαριστεί επειδή δεν αρέσει σε κάποιους)
-Πρέπει να ακούς τον άντρα σου
-Δεν πρέπει να αποφασίζεις μόνη
-Δεν πρέπει να κοιτάς ψηλά
-Πρέπει να είσαι χαμηλών τόνων
-Πρέπει να λειτουργείς σύμφωνα με ό,τι λέει ο διευθυντής ,οι συνάδελφοι σου ,
η επαγγελματική ευσυνειδησία (όπως θέλει την παίρνει ο καθένας)πρέπει ,πρέπει ,πρέπει..΄Τόσα πρέπει για όλα που αν τα βάλω κάτω όλη η ενήλικη ζωή μου κάποτε ήταν μόνο πρέπει.. Ήταν πρέπει και φόβος να μην κάνω κάτι που θα στενοχωρέσει τους άλλους..Έφτασα κάποια στιγμή στο σημείο της κατάθλιψης αλλά δεν το είχα κατάλάβει..Είχα φτάσει στο σημείο να πιστεύω ότι ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να είμαι καλά εγώ..Μέχρι που ένα γεγονός,ένα μοιραίο γεγονός άλλαξε τη ζωή μου..Ο άνθρωπος που λάτρευα από μικρό παιδί,ο άνθρωπος που μου είχε δώσει τα φτερά να πετάξω και να μην ακούω κανέναν-ποτέ δεν μου επέβαλε τα πρέπει απλά με έβαζε να σκεφτώ τι θέλω εγώ και ποια είναι τα δικά μου όρια-ο πατέρας μου,αυτός ο υπέροχος άνθρωπος ,πέθανε από ανακοπή καρδιάς τόσο ξαφνικά..Εκεί ήρθε το πρώτο ξύπνημα του "δεν πρέπει"..Εκείνη η στιγμή ήταν και η πιο καθοριστική στη ζωή μου..Εκεί άλλαξαν όλα..Τα πρέπει των άλλων έπαψαν να είναι και πρέπει για μένα σιγά σιγά..Τότε εκείνη την περίοδο μπήκε στη ζωή μου ο άνθρωπος που ανέφερα στην προηγούμενη ανάρτησή μου και με βοήθησε να θέσω προτεραιότητες και να πατήσω καλά στα πόδια μου ,που με βοήθησε να βρω καιρό για μένα..Κράτησα όσα "πρέπει" και"μη" ήθελα εγώ και έφτιαξα και δικά μου για τον εαυτό μου που έγιναν ΣΤΟΧΟΙ φροντίζοντας να μην κάνω στους άλλους ότι δεν θα ήθελα να κάνουν οι άλλοι σε μένα..
Σιγά σιγά όλα δρομολογήθηκαν..Πάλεψα με τα δικά μου θέλω και όχι τα πρέπει που μου επέβαλλαν ..Συνεχίζω να παλεύω με βάση τα θέλω μου και ειλικρινά παρόλα τα λάθη που έκανα αυτά τα δεκα και βάλε χρόνια από τότε, είμαι ευχαριστημένη από τη ζωή ..Καταφέρνω να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα και τα "πρέπει" έγιναν κινητήρια δύναμη στα θέλω μου..Ό,τι ονειρευόμουν ότι μπορώ να έχω,ότι ονειρευόμουν ότι θα κάνω ,τα χω πραγματοποιήσει μέχρι τώρα..Αν ακουγα τα "πρέπει" των άλλων,τώρα δεν θα ήμουν αυτή που είμαι και προπάντων δεν θα μουν ήρεμη και ικανοποιημένη από τη ζωή και τον εαυτό μου..

Μπορεί να έφαγα πολλές φορές τα μούτρα μου αλλά σηκώθηκα και συνέχισα να πολεμάω..Μπορεί να έκανα λάθος επιλογές αλλά μέσα από αυτές έθεσα τα δικά μου θέλω στον εαυτό μου ..Έθεσα εγώ τους κανόνες της δικής μου ζωής και το ίδιο μαθαίνω και τα παιδιά μου να κάνουν..
Να κρατούν όσα "πρέπει" χρειάζονται για να λειτουργεί σωστά η ζωή τους σε όλα τα επίπεδα..
Πολλά πρέπει υπάρχουν για να τα αμφισβητούμε..Εμείς επιλέγουμε -βάση της προσωπικότητας που ο καθένας μας αναπτύσσει- ποια θα ακολουθήσουμε από αυτά και ποια θα απορρίψουμε..

Δεν χρειάζεται λοιπόν να κάνουμε όλα όσα μας έχουν επιβάλλει..Ας δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να κάνει τα δικά του λάθη και να αναιρέσει -αν χρειαστεί- τα πρέπει που ο ίδιος έχει θέσει..Αυτός εξάλλου είναι και ο δρομος της αυτογνωσίας..Αυτή είναι μέρος της δικής μας πορείας για τη δική μας Ιθάκη..

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009

Για κάποιον ...



Στη ζωή μας συναντάμε πολλούς ανθρώπους καθημερινά και με αρκετούς από αυτούς κάνουμε παρέα ,περνάμε χρόνο μαζί τους ..Ελάχιστοι από αυτούς είναι ικανοί όμως να μας κάνουν να γίνουμε καλύτεροι..Ισως μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού μας..Είναι οι μέντορές ,οι πυγμαλίωνες,το κάρμα μας ..Για τον καθένα από μας έχει και διαφορετική ονομασία αλλά η αξία των ανθρώπων αυτών είναι ίδια για όλους..
Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε έναν ανθρωπο που δεν ζει κοντά μου,που δεν τον βλέπω πια,που έχουμε χαθεί εδώ και χρόνια αλλά που χωρίς αυτόν δεν θα μουν αυτή που είμαι,χωρίς αυτόν δεν θα προσπαθούσα να ανοίξω κάποτε τα φτερά μου και να τολμήσω να διεκδικήσω τη ζωή μου ,χωρίς τη δική του στήριξη δεν θα συνέχιζα να προσπαθώ..Χωρίς τη δική του πίστη στη δύναμή μου -που δεν ήξερα καν εγώ ότι έχω-, χωρίς την προσπάθειά του τότε να με βοηθήσει ακόμα μέσα και από τον πόνο δεν θα έφτανα εδώ που είμαι..
Ελπίζω να νιώθει πόσα του χρωστάω,να χει νιώσει ότι είχε γίνει η δική μου δύναμη που μου έδινε θάρρος και ελπίδα να ξεπεράσω τα εμπόδια της περιόδου εκείνης πριν από μια δεκαετία και βάλε,τότε που έπρεπε να ξαναχτίσω μια ζωή από την αρχή και όλα ήταν τόσο μα τόσο δύσκολα..Πίστεψε σε μένα όταν ο κόσμος μου γκρεμιζόταν και γω παραπατούσα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας έχοντας να αντιμετωπίσω έναν εφιάλτη..
Στάθηκε δίπλα μου ακόμα και όταν συμπεριφερόμουν αλλοπρόσαλα,τότε που δεν ήμουν ο εαυτός μου,τότε που του συμπεριφέρθηκα άσχημα ..Δεν με εγκατέλειψε,δεν με άφησε,παρά μόνο συνέχισε να είναι εκεί και να με προτρέπει να κάνω βήματα ζωής,συνέχισε να με αγκαλιάζει όταν έσκυβα το κεφάλι και να με φροντίζει..
Ο χρόνος πέρασε ,εγώ πάτησα στα πόδια μου,και συνέχισα να ανεβαίνω σκαλοπάτια,συνέχιζω να ζω όπως με έμαθε και να προσπαθώ να γίνομαι όλο και καλύτερη..Μα ποτέ δεν τον ξέχασα ..Ποτέ δεν ξέχασα τον άνθρωπο αυτόν γιατί ήταν αυτός που ξεδίπλωσε τα φύλλα της ψυχής μου χωρίς να εκμεταλευτεί τίποτα και με βοήθησε να βρω την προσωπικότητά μου ,τα θέλω μου,τον εαυτό μου..
'Οσο βαριά και αν ακούγεται αυτή η φράση και βαρύγδουπη είναι πέρα για πέρα αληθινή και βγαίνει μέσα από την ψυχή μου..Είμαι αυτή που είμαι γιατί με έπλασες στα χέρια σου..

Σε ευχαριστώ μέσα από την ψυχή μου..Δεν θα ξεχάσω ποτέ..

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009

Ταξίδι στη βροχή




Η μέρα ξημέρωσε βροχερή ,μουντή ,σκοτεινιασμένη ..Παρέσυρε μαζί της και την διάθεσή μoυ..Εδώ ,σε τούτο το μικρό ασπρονήσι,βρέχει τόσο σπάνια που όταν έρχεται η βροχή ξεπλένει πέρα από τους δρόμους και την ίδια την ψυχή σου..Σε κάνει και ανοίγεσαι ξανά όπως ανοίγουν τα σύννεφα και να χάνεσαι μέσα της..
Έχω ανοίξει το παράθυρο χαζεύω τη θάλασσα ,τον ορίζοντα και ακούω τη βροχή να μαίνεται και κάπου κάπου αντιλαμβάνομαι τη λάμψη μιας αστραπής και μετράω μέχρι το πέντε για να αφουγκραστώ τον ήχο της σύγκρουσης και να νιώσω ότι έχει πλησιάσει..Όπως τώρα..ένα δύο τρία τέσσερα,πέντε..Δεν άκουσα τίποτα ακόμα..Έχουμε ώρα μέχρι να μας φτάσει η καταιγίδα....Φυσάει πολύ και πλοίο δεν φαίνεται στον ορίζοντα και μάλλον δεν θα έρθει..Οι δυνάμεις της φύσης εξαπολύθηκαν όλες μαζί αυτό το πρωινό και επικρατεί αντάρα..Ο΄Άνεμος μαίνεται και μαστιγώνει μαζί με τη βροχή τη θάλασσα τόσο δυνατά που εκείνη από τον πόνο σηκώνει κύματα που ξεσπάνε με μανία στα βράχια που διακρίνονται αχνά καθώς η βιαιότητα της βροχής είναι τέτοια που μοιάζει με ομίχλη που απλώνεται ολοένα και περισσότερο..

Η πόλη κινείται αποκομμένη αυτό το πρωινό από τον υπόλοιπο κόσμο και υπάρχουμε μόνο εμείς και κανείς άλλος..Τίποτα δεν μπορει να μας φτάσει σήμερα..Τίποτα δεν μπορεί να μας πλησιάσει..Αλλά εξακολουθούμε και υπάρχουμε..Είμαστε εμείς πάνω σε ένα ένα νησί που ταξιδεύει στο χρόνο και γλιστράει αργά μέσα στο τρικυμισμένο πέλαγος αλλά συνεχίζουμε να υπάρχουμε..Τέτοιες ώρες εδώ ξυπνάει το παρελθόν του τόπου και η φαντασία το φτάνει,ακουμπάει τα δικά του όρια..Σε πάει πίσω..Τότε που οι άντρες ήταν στα καράβια και οι γυναίκες όταν έβλεπαν τον καιρό να χαλάει ζύμωναν άρτο και πήγαιναν στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου κάνοντας δεηση στο όνομα Του να προστατέψει τους άντρες τους ,τα αδέρφια τους,τους πατεράδες του..Τώρα κανείς δεν φαίνεται να ανεβαίνει το μονοπάτι Του..Εκείνο μένει όρθιο όμως πάνω στον ξερό βράχο και καθώς το ιερό Του κοιτάει τη θάλασσα είναι σαν να προστατεύει ακόμα όσους χάθηκαν ή υπάρχουν εκεί μεσα στην αγκαλιά της και προσπαθούν να παλέψουν με τον καιρό..Δύσκολος τόπος..

Ανάβω ένα τσιγάρο,πίνω μια γουλιά από τον καφέ μου και κοιτάω τα σύννεφα ενώ συνεχίζω να γράφω..Δεν ανάβω το φως..Η μυσταγωγία του ημίφωτος από τα μαύρα σύννεφα που σκέπασαν τον ήλιο με κάνουν να ταξιδεύω και δεν θέλω να τη χαλάσω με τεχνητό φως ..Είναι ιεροσυλία..

Σήμερα απολαμβάνω την ηρεμία μου καθώς όλοι έχουν φύγει από το πρωί..Απολαμβάνω τη σιωπή,την αρμονία και τη μουσική της βροχής,ακούω τους ήχους της φύσης και παίρνω βαθιές αναπνοές να κρατήσω όσο μπορώ μεσα μου το άρωμα της βρεγμένης γης,ταξιδεύω στο παρελθόν μου,θυμάμαι ανθρώπους που έχασα,φίλους που είναι μακριά και χαμογελάω καθώς η βροχή που τη λατρεύω με προκαλεί, με ξεσηκώνει για να ντυθώ, να βγω, να περπατήσω μέσα της όπως κάθε φορά που βρέχει και ξέρω πως θα το κάνω σε λίγο..Ξέρω καλά πως τα βήματά μου θα με φέρουν στην προβλήτα του λιμανιού και θα περπατήσω για άλλη μια φορά δίπλα στη θάλασσσα που λατρεύω έχοντας τον άνεμο κόντρα στο πρόσωπό μου να μου φέρνει την αλμύρα της στα χείλη..

Αν αυτό που ζω,αν αυτό που η ψυχή μου βιώνει σήμερα με γαλήνη δεν είναι μια μικρή στιγμή ευτυχίας,τότε τι άλλο μπορεί να είναι;

Τελικά ο άνθρωπος δεν θέλει πολλά για να νιώσει ευτυχισμένος..Αρκεί μια στιγμή ..Αρκεί μ ι α βροχερή μελαγχολική μέρα για να γαληνέψει..

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

Συγκρούσεις..




Πολλές φορές όταν βρίσκεσαι μεσα σε μια μεγάλη καταιγίδα φοβάσαι ότι θα διαλυθουν τα πάντα, φοβάσαι ότι θα καταστραφούν όλα σαν πύργοι στην άμμο που τους ρίχνουν τα κύματα..
Όταν δεν υπάρχει άλλη οδός πια πέρα από τη σύγκρουση,όταν πρέπει να βοηθήσεις και να βοηθηθείς μέσα από μια διαμάχη για να ξαναβρείς την ισορροπία στη ζωή και όλα για όλα ρίχνονται στη μάχη πια,προχωράς με βήματα τόσο φοβισμένα που ένα βήμα μπροστά σε πάει δύο πίσω..Ο φόβος μήπως χάσεις ή βρεθείς ξαφνικά μετέωρος είναι σύντροφός σου..
Όμως η καταιγίδα αυτή τελικά αντί να καταστρέψει μπορεί να εξαγνίσει, να παρασύρει μακριά κάθε ασχήμια,κάθε τι που μπορεί να μολύνει..
Μπορεί κάθε συγκρουση να φέρει ένα αποτέλεσμα τόσο διαφορετικό και να διορθώσει τα πάντα..Όμως για να γίνει αυτό προυποθέτει αγάπη..Και η αγάπη δεν λέγεται με λόγια..Αν υπάρχει σε μια σχέση θα βγει την ώρα της σύγκρουσης και θα γίνει κινητήριος δύναμη που θα δώσει την αφορμή και τη βάση να λυθουν πολλά..

Τη σύγκρουση δεν πρέπει να τη φοβόμαστε..Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη αναμεσα σε δύο ανθρώπους για να γνωρίσει ο ένας τον άλλο.. Και πάντα θα υπάρχει όσο εξελισσόμαστε και αλλάζουμε..Μόνο να μην ξεχνάμε ότι μέσα στη διαμάχη δεν υπάρχει θέση προσβολής του άλλου ούτε θέση βίας..Αν υπάρχει κάτι τέτοιο η σχέση είναι καταδικασμένη και πρέπει να σταματήσει εκεί γιατί το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να καταστρέψει ότι καλό υπάρχει μέσα μας και να μας εκμηδενίσει..
Ναι στη σύγκρουση λοιπόν που θα οδηγήσει τη σχέση στο επόμενο σκαλοπάτι ,αλλά όχι στην σύγκρουση που θα μας ισοπεδώσει σαν ανθρώπους..