Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2009

Πολλές ευχές!!!!


Καλησπέρα σε όλους..Μόλις βρήκα internet -γιατί είμαστε σε διακόπες και δεν υπάρχει ιντερνετ στην περιοχή -το πρώτο που κάνω είναι να στέιλω σε όλους και όλες τις θερμότερες ευχες μου για το νεο χρόνο και να ευχαριστήσω όσους μου εστειλαν τις δικές τους..Ελπίζω οι πικραμένοι να χαμογελάσουν ,οι ευτυχισμένοι και οι ερωτευμένοι να περπατουν στα σύννεφα και όλοι μας να έχουμε την υγεία μας..Πολλά φιλιά σε όλους,καλή χρονιά και ό,τι καλύτερο μέσα από την ψυχή μου..

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

Το περιμέναμε...


Περιμέναμε όλοι ότι κάτι θα γινόταν..Περιμέναμε 'οτι κάποιοι θα καπηλεύονταν ξανά το θάνατο ενός παιδιού για να κινηθούν ενάντια σε ό,τι είμαστε εμείς γιατί εμείς είμαστε  το κράτος..Περιμέναμε κάποιοι -αν όχι όλοι- να δούμε πάλι πολλά -από τους μεν και απο τους δε-αλλά εγώ σαν πολίτης της Ελλαδας δεν ήθελα να δω γι άλλη μια φορά  αυτό που είδα..
Κάτοικοι αυτής της χώρας να επιτίθεται ενάντια στο σύμβολο της χώρας μου ,ενάντια στη γνώση,ενάντια σε μένα την ίδια που ένιωσα ότι μου καταλύουν ακόμα και την ύπαρξή μου..
Ποιος μιλάει για πολιτική αποψη όλων αυτών όταν τα συνθήματα στους τοίχους της Πρυτανείας το μόνο που έχουν να πουν ειναι ελευθερώστε τον τάδε ή τον δείνα;Ποιος μιλάει για απελευθέρωση ιδεών όταν μου καταργούν τη δική μου ελευθερία καταπατώντας τα δικά μου δικαιώματα και τη δική μου ιδέα για τη λειτουργία του κράτους;ΤΟ ΚΡΆΤΟΣ το χειριζομαι εγώ σαν πολίτης του μέσα από τις νομιμες διαδικασίες της εκλογής των αντιπροσώπων..Εγώ επιλέγω τον τρόπο με τον οποίο θα μου φερθούν,ο μόνος υπεύθυνος είμαι εγώ που κρίνω ποιον θέλω και ποιον δεν θέλω να με κυβερνήσει,που εν γνώσει μου ξέρω ότι μπορεί και να με κοροιδέψει..Όλοι αυτοί  λοιπόν δεν στρέφονται ενάντια στο κράτος και την κρατική εξουσία αλλά ενάντια σε μένα και στους ίδιους τους τους εαυτούς γιατί και αυτοί που κρύβονται πίσω από τις μσκες ψηφίζουν ή και να μην ψηφίζουν είναι πολιτική τους αποψη που σημάινει ότι έχουν δικαιωματα επιλογής..
Όλοι αυτοί που ξεσηκώνονται χωρίς αιτία και λένε απλά για να λένε χωρίς επιχειρήματα,που δεν προσπαθουν να βρουν άλλο τρόπο να επικοινωνήσουν πέρα από τη ριζοσπαστική αυτή συμπεριφορά  κάνουν ότι κάνουν απλά  για να προκαλέσουν με σκοπό να συζητηθούν και όχι να αφυπνίσουν..
Ποιος ο λόγος βιας,ποιος ο λόγος αντίδρασης τέτοιου είδους;Δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι να πολεμήσεις ότι δεν σου κάνει; ΠΟΙΟΣ Ο ΛΟΓΟΣ ΒΙΑΣ;Περισσότερα θα κερδιζαν περισσότερο θα αφυπνούσαν συνειδήσεις κάνοντας μια ειρηνική πορεία,κάνοντας σιωπηλή  καθιστική διαμαρτυρία,ζητώντας από ταΜΜΕ με ξεσκέπαστα πρόσωπα να τους ακούσουν και να μεταδώσουν τις θέσεις τους,περισσότερα θα κέρδιζαν αν μοίραζαν κατακόκκινα γαρύφαλλα στον κόσμο  δείγμα του πόνου που νιώθουν αν νιώθουν..Και ποιος δεν θα ήταν μαζί τους ,ποιος δεν θα τους στήριζε αν έβλεπε ότι η αστυνομία τους επιτίθεται χωρίς λόγο και αιτία όταν με το θάνατο του μικρόυ Αλέξη ξεσηκωθήκαμε όλοι ενάντια σε αυτούς που χρησιμοποίησαν τη δύναμη της εξουσίας και αφάιρεσαν τη ζωή ενός παιδιού που ακόμα δεν είχε διαμορφώσει το χαρακτήρα του,δεν είχε ζήσει τη ζωή;
Οι ευθύνες για τα γεγονότα λοιπόν βαραίνουν όχι αυτούς που βγήκαν στο δρόμο να διαδηλωσουν ήρεμα  την αντίθεσή τους με τα τεκτενόμενα και εκείνους που έκαναν σωστά τη δουλειά τους αλλά εκείνους που προκάλεσαν με τη βία και την επιθετικότητα καθώς και εκείνους που αντί να λειτουργήσουν σαν όργανα της νομιμότητας παρανόμησαν παρασυρόμενοι από τη δυναμη που δίνει η εξουσία..

Η βια  λοιπόν για μένα δεν είναι άποψη σκεπτόμενων ανθρώπων γιατί παρασύρεσαι απο τα κατώτατα ένστικτα σου και όταν παρασύρεσαι σημαίνει ότι το κέντρο ελέγχου ,η σκέψη,δεν υφίσταται..
Και αν μιλάμε για επανάσταση ενάντια σε ό,τι θεωρούμε ότι καπηλεύεται την ελευθερία μας ας θυμηθούμε σπό την ιστορία ότι οι επαναστάσεις έχουν νόημα όταν ΕΣΥ ΔΕΝ έχεις λόγο στην διακυβερνηση του κράτους σου,της χωρας σου και λειτουργεί αυθαίρετα.Σε 'ένα κράτος που οι πολίτες αποδεικνύουν ότι μπορούν και έχουν τη δύναμη να ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις δεν χρειάζονται ακράιες συμπεριφορές..
Σαν απλός πολίτης λέω ότι δεν αντέχω άλλο να βλέπω τόσα μετωπα ανοιχτά..Δεν αντέχω να φοβάμαι καθημερινά ,να νιώθω ότι θα μαι ασφαλής κάπου που δεν θα υπάρχουν πολλοί ανθρωποι..Δεν αντέχω να νιώθω το στομάχι μου να σφίγγεται κάθε φορά που βλέπω γύρω μου τέτοιες συμπεριφορές και να νιώθω ότι βιάζεται η ψυχή μου..
Ο τρόπος που μπορούμε να πολεμήσουμε όλοι ακόμα και αυτοί που κάναν τους βανδαλισμούς  είναι η γνώση και η κριτική σκέψη  γιατί η γνώση άγει συμπεριφορές..
Με φανατισμό και ακραίες συμπεριφορές από όλους μας ,δεν λύνονται τα προβλήματα,δεν προκαλείς την αντίδραση ,δεν στηρίζεις την άποψή σου,δεν έχεις το λαό μαζί σου..

Επιτέλους σήμερα θα έπρεπε να θρηνούμε ένα παιδί και να θυμηθούμε και άλλα παιδιά 16 χρονα που χάθηκαν αδικα σε κακοτράχαλους δρόμους ,χαθηκαν από ναρκωτικά ,σβήνουν σε ένα αυριο που το μόνο που τους προσφέρει είναι αγωνία ..ΕΔΩ πρέπει να σταθούμε και εδώ να σκύψουμε το κεφάλι μπας και συνελθουμε λίγο και βρούμε κάποια ακρη..


Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

Ποιός δίνει το δικαίωμα να ΝΙΩΘΕΙΣ θεος; ΕΓΩ!!!!!!!!!!!!

Αναρωτιέμαι γιατί..Πολλές φορές γιατί.Γιατί;..ΠΟΙΟΣ Ο ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ; ΓΙΑΤΙ;



ΠΟΙΟΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ; ΠΟΙΟΣ; ΓΙΑ ΜΕΝΑ..Που έκανα ότι μια γυναίκα κάνει,που έκανα ότι μια μανα πραττει,που ήμουν εκεί ..

"κάποτε ο άνθρωπος που είχα παιδιά μαζί του με έβαλε σε μια αλάνα και με χτύπαγε ασταματητα και βρέθηκα με διάσειση στο Νοσοκομείο και με τρια πλευρά σπασμένα γιατι τόλμησα να ανάψω ένα τσιγάρο επειδή στο χωριό του όποια κάπνιζε ήταν που....α.Αλλά με ήξερε..ΠΆΝΤΑ Κάπνιζα..Με ήξερε ή όχι;"

"Ειδα τη βιαιότητα στο τραπέζι στην κουζίνα,στο κρεβάτι..Και ήμουν με πυρετό ..και με βίασε..Ο άντρας μου με βίασε .. με χτύπησε γιατί πίστευε ότι άλλος θα το κανε.."ήταν 3 ώρες μετά που είχα τα γενεθλιά μου...Και το αστείο ; ήμουν τρισευτυχισμένη γιατί ΜΕ ΌΣΑ ΈΚΑΝΕ ΠΡΙΝ ΜΠΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΕΔΕΙΧΝΕ ΜΕ ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ ΠΟΣΟ με αγαπούσε..."

"Ο άνθρωπός μου είχε πιει..Είχαν γίνει πολλά εκείνη τη μέρα..Εχανε τα πάντα..Κάποτε μου είχε πει αν ποτέ ξέφευγε να του έπαιρνα τα κλειδια του αυτοκινήτου..Ξέφευγε Αρκετά πινοντας , αλλά ποτέ μα ποτέ δεν εφτασε εκεί..Εκείνο το βράδυ κάτι θα συνέβαινε..το νιωθα..Παραμονή Ανάστασης βρέθηκα στο ΚΕΝΤΡΟ ΥΓΕΙΑΣ ενός Κυκλαδίτικου νησιού όταν ο συντροφός μου με χτυπησε γιατί τόλμησα να του πάρω τα κλειδιά για να μη βγει στο δρόμο και χτυπήσει ασχημα κάποιον..Με χτύπησε τόσο ασχημα και μετά με πέταξε αναίσθητη στο δρόμο και με μάζεψαν οι άνθρωποι του νησιού ..ΈΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ ΣΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ πριν το κακό ,αλλά δεν το κανα ..Αλλά το θελα..Βέβαια ακόμα ειμαι μαζί του γιατι με χρειάζεται,αλλά.."

"Ο σύντροφός μου πίνει πολύ..ΑΛΛΆ ΜΗΝ ΤΟ ΠΕΙΣ..Όταν πίνει φοβάμαι για μενα και τα παιδιά μου..Με ξευτελίζει μπροστά τους..ΑΛΛΆ ΜΗΝ ΤΟ ΠΕΙς ΠΟΥΘΕΝΑ-omerta-..Ναι θέλω να φύγω αλλά χωρίς εμένα θα ναι μισός και ας με κομματιάζει..Με αγαπάει..Αν τον αφήσουμε.. θα χαθεί..Μας αγαπάει το ξέρω.."

Και υπάρχουν και άλλες..



Δεν είναι ψεμματα..Ειναι κουβέντες γυναικών που ΣΥΝΆΝΤΗΣΑ..

Ποιά θα κάνει κάτι;Εγώ κάποτε τολμησα..Κάπου μια από αυτές τις ιστορίες ,είναι η δική μου ιστορία το δικό μου παρελθόν,ίσως είναι και όλες μαζί σε διαφορετικό περιβάλλον ,με διαφορετικούς πρωταγωνιστές..Γιατί όλες οι ιστορίες οικογενειακής βίας ειναι ίδιες.. ..ΑΛΛΑ μάζεψα τις δυνάμεις μου,τα παιδιά μου και έφυγα..Βήματα αργά στην αρχή αλλά σιγά σιγά πάτησα στα πόδια μου ξαναέφτιαξα τη ζωή μου ,τη ζωή μας και τώρα έχοντας πίσω μου αφήσει το παρελθόν αλλά με εφαλτήριο τις δικές μου στιγμές πολεμάω όπως μπορώ την γυναικεία κακοποίηση..Και κάτι που αφορά τους άντρες..Αν δεν σέβεστε τη γυναίκα που έχετε δίπλα σας αφήστε τη να φύγει..Γιατί πάνω από όλα όπως και σεις είναι και αυτή ΑΝΘΡΩΠΟΣ...

Όσο για τις γυναίκες..Για όλες εσάς που βιώνετε τον τρόμο και το φόβο ,που κλείνετε τα μάτια σας για να μη θυμάστε ,που στα μάτια των παιδιών σας και στη ζωή σας η σχεδόν καθημερινή οικογενειακή βία αντικατοπτρίζεται,τολμήστε να φύγετε..Ξέρω δεν είναι εύκολο..Το άλλοθι μας γιατί φοβόμαστε τη μοναξιά , είναι συνήθως τα παιδιά όταν υπάρχουν και το οικονομικό..Αλλά ακούστε με ..ΚΑΙ γω άνεργη ήμουν πριν 11 χρόνια όταν έφυγα..Πήρα τα παιδιά μου βάζοντας ελάχιστα ρούχα σε ένα σάκο και πήγα σε συγγενείς μου γιατί η μητέρα μου ήταν στο νοσοκομείο μετά από εγχειρηση καρκίνου και δεν ήθελα να μάθει τίποτα..Και τότε όταν είπα τι μου συνέβαινε γιατί κανένας δεν ήξερε όλοι οι συγγενείς μου με βοήθησαν και όχι μόνο.Και ο Θεός ας έχει καλά όλους όσους μου άνοιξαν την πόρτα και την αγκαλιά της ψυχής τους..
Και γω φοβόμουν τι θα πουν μετά..Ποιά θα είναι η αντίδραση του κόσμου που πολλές φορές με έβλεπε και έλεγε πίσω από την πλάτη μου λόγια άσχημα σχετικά με το χωρισμό μου..Αλλά πολέμησα και κέρδισα το θαυμασμό τους και το σεβασμό τους..Και τώρα είμαι εδώ,διδάσκω,σπουδάζω,μεγαλώνω τα παιδιά μου με έναν άνθρωπο που τα αγάπησε σαν δικά του τόσο που η μεγάλη μου κόρη λέει αυτόν πατέρα μετά την απόρριψη από τον ίδιο της τον πατέρα..
ΤΟΛΜΗΣΤΕ ΤΟ..Η ζωή δεν σταματά στο χτες..Βρέιτε τη δύναμη να φύγετε για να ξαναβρείτε την ίδια τη ζωή..

Δεν με ενοχλεί καθόλου που δημοσιεύω την ιστορία μου..Εξάλλου δεν την κράτησα ποτέ από εκεί και περα κρυφή..Ισως γιατί εγώ έσπασα τη σιωπή μου και βοήθησα με τον δικό μου τρόπο άλλες γυναίκες να τολμήσουν..

ΣΠΑΣΤΕ ΤΗ ΣΙΩΠΗ

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

Αλλού αντ' αλλού








(Αυτή την ανάρτηση σήμερα ούτε και γω ξέρω πως την έκανα και γιατι..Την παράγραφο αυτή την έγραψα μετά που έγραψα την ανάρτηση να το ξέρετε..Είναι μια άνάρτηση έτσι..Που ξεκίνησε βλέποντας κάποιες διαφημίσεις γιατί πρέπει να κάνω μια εργασία και έφτασε από τον επικοινωνιακό στόχο των διαφημίσεων εκεί που θα διαβάσετε..θα καταλάβετε τι εννοώ διαβάζοντας..Είπα μια φορά να μην την αναρτήσω..Αλλά πάντα μιλάμε με συνειρμό;όχι βέβαια ..Ή ποτέ δεν σκεφτόμαστε κάπως;Έ και γω αυτό έκανα..Εγραψα μια ανάρτηση έτσι απλά επειδή κάτι σκεφτόμουν (με βοηθάει το γραψιμο πολλλλλλλλλλλές φορές)είπα να μην τη δημοσιέυσω αλλά γιατί όχι..


"Δεν ξέρω για σας αλλά τελικά η συγκεκριμένη εταιρεία έχει τον καλύτερο επικοινωνιακό τρόπο -αλλά και τα λεφτά βέβαια-να φτιάχνει και να δημιουργεί τις καλύτερες Χριστουγεννιατικες διαφημίσεις που σε παρασέρνουν..Ε δεν θέλω να βλέπω μουτρωμένα πρόσωπα..Ας προετοιμαστουμε για κάτι που έρχεται..Για την ελπίδα ότι κάτι θα πάει καλύτερα αυτά τα Χριστούγεννα και με την καινούργια χρονιά..Καλύτερα στα οικονομικά μας{Ε!!!! φάτε πιειτε κέρδισα το ΤΖΟΚΕΡ(σκέψη ανθρώπου που τα οικονομικά του βρίσκονται στην Black list της τσέπης του}στα προσωπικά μας{(πότε θα ρθει εκείνη η μέρα που θα τραγουδώ και γω το This year και θα χαίρομαι τη συντροφιά ενός ανθρώπου που μ αγαπάει δίπλα μου(σκέψη ανθρώπου που πόνεσε πολύ)}στα οικογενειάκά μας( όλα πάνε καλά με τα παιδιά που η εφηβεία τους κοντεύει να μας κάνει ροκάδες -ή να πω heavymetallades με το σκληρό ροκ που παίζουμε στο σπίτι;)Αυτό δεν χρειάζεται να το εξηγήσω..Οι γονείς των εφήβων το χουν καταννοήσει πλήρως..Αλήθεια είμασταν και μεις έτσι;

Ισως όμως όλα αυτά να μην αξίζουν τίποτα αν δεν έχουμε την υγεία μας ..Αυτή και μόνο αυτή έχει την μεγαλύτερη σημασία..Όλα τα άλλα φτιάχνονται..Την υγεια μας να χουμε ,ε,και ας υποφέρουμε λίγο..(Λίγο είπα..)

Να περνάτε καλά και να προσέχετε.."

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

δεν αντεξα και...στόλισα..ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

και καθώς άκουγα το τραγούδι εγώ ..ΣΤΟΛΙΖΑ

Έξω καίει ο ήλιος,εχει ανοιξιάτικο καιρό και γω,ένιωσα μια ακατανίκητη επιθυμία να κάνω το σπίτι  πιο ζεστό,(Ανεμώνη εσύ φταις ,με ξεσήκωσες και ..καλα έκανες..την καλημέρα μου).Αποφασισα λοιπόν να στρώσω χαλιά και να στολίσω το σπίτι..Χριστουγεννιάτικα..Το ξερω θα σκεφτείται "Καλά είναι σοβαρή; Από τώρα;"Ναι έχετε δίκιο..Αλλά πάντα νωρίς στολίζω και στρώνω..Συνήθως   στις 24 Νοέμβρη  παραμονή της γιορτής της μεγάλης μου κόρης και αυτό γίνεται εδώ και 20 χρόνια όταν μου ζήτησε μωρό ακόμα να έχουμε το σπίτι στολισμένο πάντα στη γιορτή της.).Αλλά  άλλο που δεν θελω και γω ..Ανέκαθεν το στολισμένο χριστουγεννιάτικα σπίτι μου φτιάχνει τη διάθεση και με κάνει να νιωθω πιο κοντά στα Χριστόυγεννα και μεταξύ μας "γλυκαίνω"λίγο..Ηρεμώ..Ειμαι πιο χαρούμενη και έχω όρεξη να κάνω πολλά πράγματα.



Εξάλλου μάλλον είμαστε μια παραδοσιακή"τρελλή"οικογένεια που λατρεύει το στολισμένο δέντρο ,τα φωτάκια ,τα αρωματικά κερία και τα ποτ πουρί  που αναβουμε το βράδυ..Μάλιστα τόσο πολύ που κλείνουμε πολλές φορές  τα φωτα και ζούμε στο ...ημιφως όλων όσων σας προανέφερα..Είναι πλέον αποδεδειγμένο ότι κλείνουμε περισσότερες φορές την τηλεόραση και απολαμβάνουμε -εμείς με ένα ποτηράκι λευκό κρασί και τα παιδια με σοκολάτα και μπισκότα με άρωμα πορτοκάλι -μια οικογενειακή συζήτηση,που συνηθως κυλάει πιο χαλαρή και σε πιο ελαφρύ κλιμα..Δεν ξερω αν φταίει το πνέυμα των Χριστουγέννων μα σίγουρα κάτι αλλάζει τη διάθεσή μας..


και μάλιστα δεν την αλλάζει μόνο σε μας αλλά και..στο γάτο μας,ο οποίος δεν χάνει ευκαιρία να την πέφτει στο χαλί και να απολαμβάνει το χουζούρι του  αλλά τον κάνει και να αποζηταει -κατά έναν περίεργο λόγο -περισσότερα χάδια ..



Λοιπον παρόλο που είναι πολύ πολύ πολύ νωρίς ,καλά Χριστούγεννα να έρθουν και να περάσουμε όλοι υπέροχα κοντά σε ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπούν..

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΕΙΑ ΣΟΥ!!!!!!!

Και επειδή μεσα στα δύσκολα σαν χώρα έχουμε και καλές στιγμές ας μην ξεχνάμε και την Εθνική μας ..Ας θυμηθούμε λίγο σκηνές του 2004 και ας χαρούμε τη νικη μας που μας πάει στο MΟΥΝΤΙΑΛ του 2010 στην Ν.Αφρική..



Τουλάχιστον τα πάμε καλά έξω σε αθλητικό επίπεδο και δη σε ομαδικά παιχνίδια..(μην ξεχνάμε και τις εθνικές νεων σε μπασκετ και ποδόσφαιροκαι τις πρωτιές που μας δώσανε)και ας ευχηθούμε να πάνε όλα καλά με τα παιδιά του ΡΕΧΆΓΚΕΛ(ε οι άντρες μπορεί να τον κρίνετε αυστηρά - εσείς ξερετε περισσότερα περί ποδοσφαιρικών -αλλά αφήστε και μας τις γυναίκες να πούμε ότι "2 ομάδες έφτιαξε ,και τα κατάφερε να τις οργανώσει και να μαστε τώρα με το εισιτήριο στο χέρι,οπότε "κάτι ξέρει,κάτι ξέρει")..Μην ξεχνάμε ότι και χτες μας είχαν σαν αουτσαιντερ και να μαστε τώρα στην πόρτα του ΜΟΥΝΤΙΆΛ..Και στο ποδόσφαιρο ποτέ δεν ξέρεις..Μπάλα είναι και γυρίζει!!!!


και το γκολ του Σαλπιγγίδη!!!!


Καλη τύχη στους ποδοσφαιριστές μας ..Και ποιος ξέρει το μελλον τι θα φέρει;

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

Και άλλο σκάνδαλο;

αναδημοσίευση από το http://www.alfavita.gr
(οι κρισεις δικές σας)

Υπουργείο Παιδείας..Αποστολή φακέλων εκλογής μελών ΔΕΠ, προκειμένου να ασκηθεί αυτεπάγγελτος έλεγχος νομιμότητας από την Υπουργό



ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΜΑΘΗΣΗΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ
ΕΝΙΑΙΟΣ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ ΑΝΩΤΑΤΗΣ ΕΚΠ/ΣΗΣ
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ
ΑΝΩΤΑΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ
Να διατηρηθεί μέχρι :

Βαθμός Ασφαλείας :

ΤΜΗΜΑ Α΄ :
ΑΝΩΤΕΡΟΥ ΔΙΔΑΚΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ

Ταχ. Δ/νση: Αν. Παπανδρέου 37
Μαρούσι, 17-11-2009
Τ.Κ. – Πόλη: 15180 – Μαρούσι
Αρ. πρωτ. Βαθμ. Προτ.
Ιστοσελίδα: www.ypepth.gr
Φ.122.2/89/142698/Β2
Πληροφορίες: Ν. Ιντζόγλου
Τηλέφωνο: 2103442745


ΠΡΟΣ : Τον Πρύτανη του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών,

Καθ. κ. Χρ. Κίττα

ΘΕΜΑ : Αποστολή φακέλων εκλογής μελών ΔΕΠ, προκειμένου να ασκηθεί αυτεπάγγελτος έλεγχος νομιμότητας από την Υπουργό (αρθ. 25 παρ. 1 Ν.3549/2007)

Σε εφαρμογή των άρθ. 25 παρ. 1 του Ν. 3549/2007 και των αρθ. 9 και 10 της αριθμ. Φ.122.1/171/89650/Β2/13-8-2007 Υπουργικής Απόφασης (ΦΕΚ 1466/13-8-2007, τ. Β΄) και κατόπιν σχετικών καταγγελιών και της αλληλογραφίας που προηγήθηκε, παρακαλούμε να μας αποστείλετε, το συντομότερο δυνατό, τον φάκελο εκλογής της Κας Ειρήνης Χριστινάκη - Γλάρου σε θέση μέλους ΔΕΠ της βαθμίδας του Καθηγητή του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας του Ιδρύματός σας, καθώς και τους φακέλους εκλογών όλων των μελών ΔΕΠ του ιδίου Τμήματος η πράξη διορισμού των οποίων εξεδόθη από τον Πρύτανη από 1-12-2008 και εξής, προκειμένου να ασκηθεί ο προβλεπόμενος από τις ως άνω διατάξεις αυτεπάγγελτος έλεγχος νομιμότητας.


Ο ΥΦΥΠΟΥΡΓΟΣ

ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΡΕΤΟΣ




ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΟ ΝΟΜΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ



Δυναστείες… των Πανεπιστημίων!
Του Χρήστου Κάτσικα


ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΥΦΥΠΟΥΡΓΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ



Με επιστολή του προς τον Πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών ο υφυπουργός Παιδείας κ. Γιάννης Πανάρετος ζητάει να ενημερωθεί για τις καταγγελίες που αφορούν στη λειτουργία του τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας Αθήνας.

Η κατεπείγουσα παρέμβαση του Υφυπουργού Παιδείας συνδέεται με την γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους -το οποίο εκλήθη να εξετάσει το θέμα μετά σωρεία καταγγελιών-, που αποδεικνύει ότι η οικογένεια Ελένης και Παναγιώτη Χριστινάκη, της κοσμήτορος της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και του συζύγου της Καθηγητή στην ίδια σχολή, γνωστή στους πανεπιστημιακούς κύκλους ως «Αγία Οικογένεια», κατόρθωνε να αποκαθιστά επαγγελματικά και ακαδημαϊκά τα μέλη της, παρακάμπτοντας -συχνά προκλητικά- τις νόμιμες διαδικασίες.

Γνωρίζαμε μέχρι τώρα αρκετές περιπτώσεις πανεπιστημιακών καθηγητών που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο προωθούσαν το παιδί τους στην «έδρα» που αυτοί κατείχαν και φρόντιζαν με εσωτερικούς «διακανονισμούς» για την γρήγορη εξέλιξη του από τη βαθμίδα του λέκτορα στη βαθμίδα του καθηγητή. Ιδιαίτερα στις Ιατρικές Σχολές τέτοια φαινόμενα «κληρονομικότητας» έχουν καταγγελθεί στο παρελθόν.

Ωστόσο, αυτό το οποίο καταγράφεται στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών ξεπερνάει κάθε φαντασία. Ένα ολόκληρο τμήμα έχει σχεδόν «καταληφθεί» από την οικογένεια Χριστινάκη και τα στενά συγγενικά της μέλη, κόρες, γιους και γαμπρούς !

Αναφερόμαστε στην οικογένεια Ελένης Χριστινάκη, κοσμήτορος της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, και του συζύγου της Παναγιώτη Χριστινάκη, καθηγητή και πρώην προέδρου του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας καθώς και πρώην συμβούλου του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, οι οποίοι έχουν «αποκαταστήσει» ακαδημαϊκά τα τρία τους παιδιά, το σύζυγο της κόρης τους και... τον αδερφό τού συζύγου της κόρης τους, τοποθετώντας τους σε διάφορες θέσεις της Σχολής!

Η αρχή έγινε με την κόρη Ειρήνη Χριστινάκη η οποία σήμερα, σε ηλικία 36 ετών, είναι τακτική καθηγήτρια αν και έλαβε το διδακτορικό της μόλις τον Αύγουστο του 2004 από το Τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας, όταν πρόεδρος του Τμήματος ήταν ο πατέρας της Παναγιώτης Χριστινάκης. Δηλαδή μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια «σκαρφάλωσε» σε βαθμίδες (λέκτωρ, επίκουρη, αναπληρώτρια, τακτική καθηγήτρια) που για όλους τους άλλους πανεπιστημιακούς απαιτούνται από δώδεκα έως και είκοσι χρόνια. Σε λίγους μήνες εκλέγεται... κατ΄ ευθείαν επίκουρη καθηγήτρια, παρακάμπτοντας το νόμο που απαιτεί κάποια χρόνια διδασκαλίας σε ΑΕΙ μετά την απόκτηση του διδακτορικού. Χαρακτηρίστηκε διεθνούς κύρους επιστήμων!!! και άκουσον άκουσον μέσα σε τρία χρόνια το 2008 σε ηλικία 35 ετών γίνεται τακτική ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ!!!

Στη συνέχεια ο γαμπρός του κ. Χριστινάκη, Αθανάσιος Γλάρος και σύζυγος της Ειρήνης Χριστινάκη εκλέγεται επίκουρος καθηγητής στο ίδιο Τμήμα. Παράλληλα ο αδελφός του γαμπρού του κ. Χριστινάκη, Γεώργιος Γλάρος ετοιμάζεται και αυτός για άλλη θέση στο ίδιο Τμήμα.

Η ιστορία έχει συνέχεια. Η άλλη κόρη Ολγα Χριστινάκη έλαβε θέμα διδακτορικού από τη Σχολή με επιβλέπουσα καθηγήτρια την αδερφή της Ειρήνη. Ο άλλος γιος Χριστινάκη, Επαμεινώνδας Χριστινάκης, πτυχιούχος Παιδαγωγικής Ακαδημίας, δάσκαλος στην Κύπρο, χωρίς πτυχίο Θεολογίας και χωρίς μάστερ που είναι απαραίτητο, γίνεται και αυτός υποψήφιος διδάκτωρ και στην επιβλέπουσα επιτροπή ορίζεται πάλι ο καθηγητής Χριστινάκης.

Μεταξύ άλλων, το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους (ΝΣΚ) αναφέρει:

- Για την Ειρήνη Χριστινάκη: Το 2004, επιβλέπων της διδακτορικής διατριβής της κ. Ειρήνης Χριστινάκη ορίστηκε ο πατέρας της καθ. Π. Χριστινάκης, παρά τη ρητή διάταξη του άρθρου 7 του ν. 2690/99 περί υποχρέωσης των μελών των συλλογικών οργάνων να απέχουν από κάθε ενέργεια ή διαδικασία που συνιστά συμμετοχή σε λήψη απόφασης ή διατύπωση γνώμης ή πρότασης εφόσον αφορά συγγενείς εξ αίματος.

Σχετικά με την εκλογή της στη θέση της καθηγήτριας, το ΝΣΚ θεωρεί ότι δεν ακολουθήθηκαν οι νόμιμες διαδικασίες στη σύνθεση του εκλεκτορικού σώματος, με αποτέλεσμα να είναι «μη νόμιμη» και η εκλογή της.

- Για την Ολγα Χριστινάκη: Στις 12/11/08 η διευθύντρια του τομέα Κοινωνικής Θεολογίας ζήτησε από τη γενική συνέλευση ειδικής σύνθεσης του τμήματος Θεολογίας να κάνει δεκτό το αίτημα να οριστούν ως μέλη της συμβουλευτικής επιτροπής για παρακολούθηση της διπλωματικής εργασίας της Ολγας Χριστινάκη, ο καθηγητής Παναγιώτης Χριστινάκης και η καθηγήτρια Ελένη Χριστινάκη.

- Για τον Επαμεινώνδα Χριστινάκη, μεταξύ άλλων: Με την από 15/12/2008 απόφαση του τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας και του Τομέα «Κανονικού Δικαίου» έγινε δεκτή η αίτηση του κ. Επαμεινώνδα Χριστινάκη για την εκπόνηση εκ μέρους του διδακτορικής διατριβής. Μέλος της τριμελούς συμβουλευτικής επιτροπής ορίστηκε και ο πατέρας του Παναγιώτης Χριστινάκης.



(Εδώ μάλλον κολλάει η αθανατη ατάκα του Βασίλη Αυλωνίτη"πού παμε βρε,πού πάμε")

Έρωτα μυστικό



Κοιτάζω τον ήλιο κατάματα καθώς ξαπλώνω στην ψιλή άμμο..Ο ήχος των κυμάτων γεμίζει το χώρο γύρω μου,το είναι μου..Και ο ήλιος χαιδεύει το πρόσωπό μου..Και κλείνω τα ματια και παίρνεις μορφή,στις εικόνες που πλάθει η σιωπή..Και είσαι εδώ.Είσαι εδώ στην σιωπή του μυαλού μου,στην ανάσα του ανέμου,στα ακροδαχτυλά μου καθως η άμμος γλιστρά μέσα απο την παλάμη μου..Είσαι εδώ και γω δεν είμαι μόνη..Είσαι εδώ,εισαι εκεί ,είσαι παντού..Με γεμίζεις με το γέλιο σου,το παιχνιδιάρικο ύφος σου,τα λογια σου για όνειρα γεμάτα φως..Γίνεσαι σάρκα στη σάρκα μου..Καταλαμβάνεις χώρο στο αίμα μου,στα κύτταρα του κορμιού μου..Γινεσαι εγώ..Αλλάζεις ,γινεσαι εγώ,προσφέρεις τον εαυτό σου για μενα..Για να είμαι εγώ καλά,για να μπορώ να χαμογελάω..Για να νιωθω ζωντανη..Αχ ΕΡΩΤΑ τα κατάφερες..Το μυστικό σου μου το χάρισες χωρις δισταγμό ..Μου το ψιθύρισες χωρίς να φοβηθείς μήπως σε προδόσω..Είμαι ζωντανή πια και ερωτευμένη ..Μαζί σου..

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

Μια νέα μέρα ερχεται..



Καλησπέρα..Οπως είδατε κατέβασα την προηγούμενη ανάρτηση σχετικά με το τι συνεβει εδώ χτες το βράδυ.Δεν θέλω άλλο να θυμάμαι..Μετά από επικοινωνία ξανα με την πρεσβεία μας μαθαμε ότι τίποτα δεν είχε συμβεί ,κανένα ατύχημα κανένα παιδί νεκρό..Απ τη μια χαρηκα γιατί καμια μανουλα κανένας γονιος δεν έχασε το παιδί του και από την άλλη ενώ στην αρχή θύμωσα με την ηλιθιότητα και την αναισθησία κάποιων που βρήκαν τρόπο να κάνουν μεταμεσονύχτια πλάκα σε μια μητέρα και δεν τους ένοιαζε τίποτα μα τίποτα, σιγά σιγά ο θυμός έγινε συγχώρεση..Μου είπαν να ζητήσουμε την άδεια από την εισαγγελεία να σπάσουμε το απόρρητο και να μαθουμε από που τηλεφώνησαν και ποιός ήταν αλλά δεν θέλησα..Δεν με ενδιαφέρει άλλο τι έγινε..Δεν ήθελα,δεν θέλω άλλο να το σκέφτομαι..Όλα πια θεωρώ ότι ήταν 'ενας κακός εφιάλτης και έτσι θέλω να το βλέπω..Κοιμήθηκα λοιπόν και ξύπνησα πριν λίγο..Είδα γαλήνια όνειρα,φωτεινά ,γεμάτα χρώματα..Η ψυχή μου αρχισε να γαληνεύει,να ηρεμεί..Αύριο ξημερώνει μια καινούργια μερα με νέες ελπίδες και νέα όνειρα..Όλη αυτή η ψυχική ταλαιπωρία έβγαλε από μέσα μου πράγματα που δεν περίμενα ότι θα βγάλει..Άνοιξε την ψυχή μου και αφεθηκα σε συναισθήματα ζωής πρωτόγνωρα.Θυμηθηκα πάλι ένα μαθημα που είχα ξεχάσει..Η ζωή μας είναι τόσο μα τόσο μικρή και εύκολα μπορέι να αλλάξει με παραγοντες που εμείς αδυνατούμε να ελέγξουμε..Όλα τα καθημερινα προβλήματα έγιναν τόσο μα τόσο ασήμαντα μπροστα στη ζωή μας..Σε μια νύχτα και σε μια μέρα ανέβηκα σκαλοπάτια γνώσης ,ωρίμασα ακόμα πιο πολύ ,αγάπησα ακόμα περισσότερο,αγκάλιασα πιο σφιχτα τον κοσμο που γεννήθηκε από μένα..

Μια νέα μερα έχει ερθει και πιστέψτε με όποιος μου έκανε αυτό το τραγικό αστείο,αυτή την πλάκα ειλικρινά τον έχω συγχωρέσει γιατί με έκανε να δω ξανά τη ζωή με άλλο πρίσμα και αν δακρύζω τώρα είναι δάκρυα χαράς και αληθινής ευδαιμονίας για ότι μου χαρίστηκε απλοχερα..Που είμαι καλά που εχουμε την ευκαιρία να κάνουμε τη ζωήμας πιο ποιοτική και πιο ουσιαστική ..Είμαι καλά λοιπόν και το φωνάζω..Εύχομαι όλοι σας,μέσα από τη δική μου μικρή αλλά σκληρή περιπέτεια, να πάρετε το μήνυμα ότι η ζωή μας απαιτεί να ζουμε την καθε μερα σαν να είναι η τελευταία μας και έτσι να δίνουμε στους ανθρώπους που αγαπάμε και στον εαυτό μας τον ίδιο ό,τι αξιζουν χωρίς εγωισμούς μοιραζοντας απλοχερα χαμόγελα και αγάπη που δεν αξιζουν σε χρήμα αλλά έχουν ανεκτίμητη αξία..

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ Ο,ΤΙ ΠΡΟΚΥΨΕΙ(αναρτηση 2η για σήμερα)


Πολλά ακούγονται για τις αλλαγές στην εκπαίδευση και για το νεο  σύστημα πρόσληψης εκπαιδευτικών..Πριν λίγα λεπτά η κυρία Χριστοφιλοπούλου στην ΝΕΤείπε πολλα με τα οποία συμφώνησα μαζί της όπως έξοδος των εκπαιδευτικών από τα γραφεία και επιστροφή στις τάξεις(στο κάτω κάτω η δουλειά μας είναι στα σχολεία και δεν μιλάω για εκπαιδευτικούς που είναι προισταμενοι εκπαίδευσης ή γραφείων και παραγουν εργο αλλά για εκπαιδευτικού ςπου εργάζονται πχ σαν βιβλιοθηκάριοι σε βιβλιοθήκες,ή γραμματείς σε γραφεία ) αλλά με πείραξε και κάτι που είπε και με έθιξε σαν εκπαιδευτικό.. Είπε λοιπόν σε μια τοποθέτησή της σχετικά με τις προσλήψεις των εκπαιδευτικών μέσω ΑΣΕΠ  ότι "υπάρχουν εκπαιδευτικοί που θέλουν να κάνουν καριέρα στην εκπαίδευση και πρέπει να το δούμε"..Ανακοινώθηκαν όπως ξέρετε οι αλλαγές που προετοιμάζει το Υπουργείο σχετικα με το πως θα προσλαμβάνονται οι εκπαιδευτικοί στα σχολεία και πως θα πρέπει να λειτουργούν..Μιλησαν για προσλήψεις μέσω ΑΣΕΠ που ειδικά για κάποιες ειδικότητες είναι ο μόνος τρόπος πρόσληψης {καθηγητές όλων των βαθμίδων}και κατάργηση των ωρομισθίων εκπαιδευτικών και την μείωση των αποσπάσεων..Είμαι  υπέρ -με όρους βέβαια -γιατί πλέον είναι απαραίτητο να μπαίνεις στην διαδικασία γι αυτό(αν κι έχεις αποδείξει ήδη την αξία σου ,όταν βγήκες από τις καθηγητικές σχολές ή τα παιδαγωγικά τμήματα έχοντας ένα ΚΡΑΤΙΚΟ πτυχίο) αφού ο αριθμός των αδιορίστων εκπαιδευτικών είναι πολύ μεγάλος και οι μόνοι που δεν φτάινε είναι οι εκπαιδευτικοί αλλά το εκπαιδευτικό σύστημα που δεν συνδέεται καθόλου μα καθόλου- σε κάποιες ειδικότητες -με την αγορά εργασίας.. Δεν θα μιλήσω σχετικάμε αυτό,δεν θα κάνω πολιτική ανάλυση ,αλλά θα μιλήσω σαν εκπαιδευτικός που αγαπάει τη δουλεια του και προσπαθεί να είναι όσο πιο καλύτερος γίνεται..
Όταν πρωτοδιορίστηκα εργάστηκα σε διάφορα σχολεία..Κάποια στιγμή και εδώ και αρκετά χρόνια, αφήνοντας πίσω μου την μεγαλούπολη που ζούσα και τις ευκολίες της σε όλα τα επίπεδα,τόλμησα την αποκέντρωση και ζήτησα απόσπαση στη νησιωτική Ελλάδα χωρίς να έχω απολύτως καμία σχεση με αυτή..Με τα μόρια που είχα και εξαιτίας της οικογενειακής μου κατάστασης μπορούσα να παω στην πρωτεύουσα  αλλά επέλεξα ένα μικρότερο νησί με λίγα σχολεία..Είμαι απο τους εκπαιδευτικούς που πήγαν σε άλλα μέρη ,μακριά από το σπίτι τους έχοντας όπως έλεγα χαριτολογώντας και τις μικρές μου βαλιτσούλες μαζί μου εννοώντας τα τρια παιδιά μου τα οποία είχα μαζί μου όπου πήγαινα και ήταν,ειδικά τα 2 ,πολύ μικρά ,θέλοντας να προσφέρω..Δεν με σταμάτησε ούτε η οικογενειακή μου κατάσταση,ούτε η απόσταση λοιπόν  και στο μέρος που είμαι εδώ και 6 χρόνια με συνεχιζόμενες  αποσπάσεις  βρήκα και άλλους συναδέλφους  που εργάζονται στο νησί έχοντας φερει τις οικογένειές τους και δεν το έκαναν για τα μόρια -είναι διορισμένοι και αυτοί δίπλα από  το σπίτι τους,αλλά γιατί ενιωσαν την αναγκη να κάνουν αυτό που έκανα και εγώ(ναι υπάρχουν ακόμα ρομαντικοί άνθρωποι και ιδεαλιστες) ..Ηθελαν να προσφέρουν σε τόπους όπου τα παιδια και οι κάτοικοι έιναι για κάποιους παιδιά ενός κατώτερου Θεού
 Με λίγα λόγια εκείνο που θελω να πω είναι ότι όταν επιλέγεις να κάνεις τη συγκεκριμένη δουλειά πας όπου σε χρειάζονται τα παιδιά..Για αυτό το επέλεξες..Αντιδρώ λοιπόν στη δήλωση της Υφιπουργού περί καρίερας γιατί μόνο αυτό δεν είναι..Είναι προσφορά ζωής σε παιδιά..Δεν ειναι καριέρα το να δίνεις την ψυχή σου ,να μεταλαμπαδεύεις τη γνώση,να δημιουργείς ελπίδες..
Πολλοι, από εμας ακόμα και αυτοί που αναλαμβάνουν θέσεις ανωτερες -και μην φανταστείτε με παχυλούς μισθούς -έναν σκοπό έχουν ..Να δουλεψουμε για το καλό των παιδιών κάτω από σοβαρές συνθήκες εργασίας και με μέσα που προάγουν την Παιδεία και δεν την καταστρατηγούν..Δεν κάνουμε λοιπόν" καρριερα" αλλά είμαστε εργαζόμενοι όλοι μας όχι για μας αλλά για να μπορέσουμε να στηρίξουμε αυτό τον ευαίσθητο τομέα που λέγεται "ΠΑΙΔΕΙΑ" προσφέροντας συνεχώς (-ακόμα και κάτω από αντίξοες συνθήκες τις γνώσεις  μας και την πείρα μας κάνοντ;ας αυτό που ξέρουμε καλύτερα) και  δυστυχώς μόνο στην Ελλαδα  η ΠΑΙΔΕΙΑ δεν έχει τη θέση που της αρμόζει  στις συνειδήσεις όλων μας..

Όσον αφορά τις αλλαγές που έρχονται καλώς να έρθουν αν είναι για το καλό των παιδιών..Αλλά επιτρέψτε μου να έχω τις επιφυλάξεις μου..Όταν δεν υπάρχουν σχολεία,όταν η προχειρότητα σχεδιασμού κινήσεων εχει επιπτώσεις σε εκπαιδευτικούς και παιδιά ,όταν δεν υπάρχουν υποδομές και χρήματα,όταν τα προγραμματα σπουδων παραμένουν στάσιμα και όταν το κέντρο αποφάσεων λειτουργεί με γνώμονα πάντα την πρωτεύουσα και δεν λαμβάνει υπόψιν της τις ιδιαιτερότητες της κάθε περιοχής όπου υπάρχει οποιουδήποτε τύπου σχολείο(Δημοτικο,Γυμνάσιο και Λύκειο)(πχ πολλά κείμενα βιβλιων περιγράφουν καταστάσεις  που ένα παιδί που ζει στην επαρχία -νησιώτικη και ηπειρωτική ορεινή δεν έχει δει και μπορέι να μην γνωρίσει και ποτέ)τότε οι αλλαγές βλέπω για άλλη μια φορά να είναι "τυποις"αλλαγές και πιστέψτε με αρκετοί απο μας έχουμε κουραστεί αφάνταστα όχι μόνο γιατί ακούμε θεωρίες ΓΙΑ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΌ της ΠΑΙΔΕΙΑΣ εδώ και χρόνια αλλά και γιατί  νιώθουμε στο πετσί μας κάθε φορά τις διαφορες "αλλαγές"που κάνει η εκάστοτε κυβερνητική παράταξη που παίρνει την εξουσία και που πολλές φορές ουδεμια σχεση έχει με την εκπαιδευτικη κοινωνια και κοινότητα στο σύνολό της..Είναι σαν τα μαθήματα που κάνουν πολλοί καθηγητές στα Πανεπιστήμια διδασκοντάς πως να διδάξουν οι δάσκαλοι πχ.μαθηματικά στα παιδιά χωρίς ποτέ οι ίδιοι να έχουν μπει σε σχολική  τάξη (π.χ της πρωτοβάθμιας βαθμίδας )και να ζήσουν από κοντάόχι μόνο την τάξη και  τα ίδια τα παιδιά αλλά και την ίδια την διδακτική του μαθήματος..


Ας διαβάσουμε και αυτό(εμβολιασμοί γενικά)




Αφορμή για αυτή την ανάρτηση στάθηκε η "ερευνα"της αχτίδας σχετικά με τον εμβολιασμό ή όχι κατά της γρίπης..Αν και κινδυνεύω γιατί  πέρασα μέσα σε 3 χρόνια 2 βαριές πνευμονίες που ΄δεν ήταν επιπλοκή κατόπιν ίωσης ή γρίπης ,το εμβόλιο δεν θα το κάνω..Για πολλους και διάφορους λόγους..Εκείνο που με ανησύχησε ιδιαίτερα είναι ότι μου ζητάνε μετά τον εμβολιασμό να πω τι έπαθα αν έπαθα κάτι ,να το αναφέρω στο γιατρό μου και εκείνος να το αναφέρει στους ανωτερους τους
και εκείνοι όπου αλλού τους το ζήτησαν..Αρνούμαι να γίνω πειραματόζωο..Παίρνω τις προφυλάξεις που χρειάζεται ,ο άντρας μου προσπαθεί να μην με φιλάει όταν επιστρέφει από το σχολείο όταν μεσα  στο τμήμα του κάποιο παιδί παρουσιαζει κάποια ίωση _ευτυχώς μέχρι τώρα δεν αρρώστησε κανένα παιδί-,τα παιδιά μου αποφεύγουν τις αγκαλιές και τα φιλιά γενικά,εγώ δεν συχνάζω σε μέρη με πολύ κόσμο και γενικά περνάω αρκετό χρόνο στο σπίτι παρά έξω..Γενικά όλοι εδώ είναι αντίθετοι στον εμβολιασμό αλλά κάνουν τα αδύνατα δυνατά να προστατευτουν από τη γρίπη στα πλαίσια του εφικτού..Π.χ κάτιι που αγκαλιάστηκε από τους γονείς των παιδιών, είναι να μην γίνει φέτος ΄"ανοιχτή"γιορτή των Χριστουγέννων όπου 210 μαθητες  και 400 γονείς,παππούδες κλπ συνωστίζονται σε ένα μικρό χώρο για να παρακολουθήσουν τα παιδιά τους,καθώς και να μην παρακολουθήσουν κάποιες θεατρικές ή κινηματογραφικές παραστάσεις ..

Όμως η ανάρτηση δεν έγινε για να σας πω αυτά ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΤΗΚΑ αν έπρεπε να το κάνω αλλά πιστευω ότι η γνώση και οι απόψεις ειδικών  ,πρέπει να διαδίδονται και από εκεί και πέρα ο καθένας μας έχει την κριτική ικανότητα να τις απορρίψει ή να τις ενστερνιστεί.Εδώ και πολύ καίρό ψάχνοντας απαντήσεις σχετικά με τις παρενέργειες ενός συγκεκριμένου  εμβολίου(δεν είχε σχέση με το εμβόλιο της γρίπης) ένας φίλος μας βιολόγος προχτες που συναντηθήκαμε ,σε μια φιλική κουβέντα μας , μάς είπε να μπούμε σε μια ιστοσελίδα (ειναι στα αγγλικά )στο :internet που γράφει πολλά σχετικά με τους εμβολιασμούς..'Ετσι και έκανα..Η ιστοσελίδα   http://www.whale.to/vaccines.html αναφέρετε σε πολλά ιατρικά θέματα και κυριώς θέματα  σχετικά  με τους υπερβολικούς εμβολιασμούς..ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ Δεν θέλω να τρομάξω,ούτε να δημιουργήσω κάποιο πανικό,αλλά να σταθούμε με προβληματισμό πάνω σε οσα αναφερονται ..
Εκείνο βέβαια που έμαθα ακομα είναι -όσο τρομακτικό κ αι να φαίνεται-είναι να κόψω τη φθοριουχο οδοντόκρεμα..Παρόλο που  η φθοριούχος ουσία  κάνει καλό στα δόντια είναι όμως φθόριο και το φθόριο δυστυχώς είναι δηλητήριο ΠΟΥ ΣΕ ΜΕΓΑΛΕΣ  ΔΟΣΕΙΣ  μπορεί να  φέρει πολλά..Ναι όπως είπα σε μεγάλες αλλά και η μικρή ποσότητα είναι δηλητήριο..Ποιός ο  λόγος να δίνω στα παιδιά μου δηλητήριο όταν μπορώ να το αποφύγω;
  Πλεον προσπαθούμε να προστατευτούμε από πολλά ..Τουλάχιστον όσο μπορούμε εμείς να ελέγχουμε κάποια πραγματα του περιβαλλοντος μας ας το κάνουμε..Προέχει η υγέια μας και ας φροντίζουμε να την έχουμε ..

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Παραιτούμαι..



"...Κοιταξε για τελευταια φορά πίσω πριν τα βήματα αργά οδηγήσουν σε άλλο δρόμο ..Κοντοστάθηκε ..Κατι κρατούσε πίσω την καρδια..Αλλα η λογική δεν αφηνε περιθώρια επιστροφής..Και να το πάλευε τι θα άλλαζε;Όλα πια είχαν τελειώσει ..Εδώ και πολύ καιρό.Δεν το έβλεπε, δεν το παραδεχόταν..Δεν είχε σημασία.Είχε τυφλωθεί από την αγάπη που ένιωθε και ήξερε καλά ότι ήταν μονόπλευρη αλλά επέμενε και έδινε την ψευδάισθηση στους άλλους ότι όλα είναι καλά..Πόσο θα κρυβόταν ακόμα;Δεν αντεχε αλλο ,δεν μπορούσε αλλο να συγχωρεί..Με τι όπλα πια να πολεμούσε;Αλλη μια φορά θα πληγωνόταν..
-Παραιτούμαι ξεστομισε αλλα είχε παραιτηθεί εδω και καιρό ..Δεν αντεχε άλλο την υποκρισία..Και τωρα ήταν έξω από την πόρτα πια..'Εφευγε..Εδώ και καιρό είχε φύγει από την ελπίδα να τα βρούνε..Δεν υπήρχε τίποτε άλλο πια να πουνε..
Πόσο ακόμα θα αφηνόταν σε έναν ερωτα ,μια αγάπη που μόνο δάκρυα έδινε και πόνο..Αλλά και τι περίμενε να βρει κλείνοντας πίσω την πόρτα;
-Που να σε πάρει μυαλό.καρδια και αγάπη..Που παω;,τι κανω..Με χρειαζεται.."
"Πισωγύρισμα χωρίς νόημα..Κοιταξε το άδειο σπίτι.Γυμνόαπό άλλη ανθρώπινη παρουσία.Αν είχε ανάγκη θα ήταν εκεί..Και όμως δεν ήταν πουθενα.ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ..ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ και η μοναξιά έκλινε όλο και περισσότερο στην εγκαταλειψη..
Πήρε τη βαλίτσα,έσφιξε τα δάχτυλα ,'εκλεισε την καρδια και 'ανοιξε την πόρτα..Ο θορυβος της κλείνοντας αραγε να ανοιγε έναν νέο κύκλο ζωής;Ποιος ήξερε..

Και στον ουρανό η ανατολή χαμογελούσε..

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009

Γιατί υπάρχει ο έρωτας;



Τελικά γιατί υπάρχει ο έρωτας;Τι ειναι αυτό που μας κάνει όταν τον συναντάμε να αποσυντονιζόμαστε ,να χάνουμε το μυαλό μας ,τον εαυτό μας;Γιατί δεν μπορούμε να τον πετάξουμε μια και εξω απο τη ζωή μας;Έχουμε καταλάβει τι μας κάνει;Χανόμαστε σε δρόμους,το μυαλό μας δεν συγκεντρώνεται,περιμένουμε πότε θα έρθει η ώρα να δούμε αυτόν που μας έχει φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή μας,δραπετεύουμε από την πραγματικότητα και ονειρευόμαστε άλλα μέρη΄-συνήθως τζάκια αναμμένα,κεριά,κρασάκι και έξω να χιονίζει και μεις να παραδινόμαστε στο αχαλίνωτο παθος και σε τρυφερές αγκαλιές..
Αντιδράμε λες και μας έχουν κάνει λοβοτομή..Είμαστε σαν ζόμπι και το μόνο που κάνουμε είναι να συμπεριφερόμαστε έτσι..Όχι δές τε το..Δες τε το στα ερωτευμένα ζευγαράκια που συναντάτε..Δεν έχουν μάτια παρά ο ένας για τον άλλο και το πιο περίεργο; βρε και κόσμος να είναι κοντά τους, σε πλήθοςμέσα να είναι, αυτά είναι στο δικό τους κόσμο και πιστέυουν ότι όλα τους ανήκουν..Υπάρχει ,όχι πες τε μου υπάρχει πιο εγωιστικό από αυτό;από το να θεωρείς όλο τον κόσμο δικό σου;


Στου "ερωτα την τρέλα "λέμε όλοι αλλά εκεί εμείς ,την ακολουθούμε και συνεχίζουμε να μαστε τρελοί λέγοντας ότι είμαστε λογικοί επειδή αγαπάμε..Πες τε μου πως γίνεται να λες ότι είσαι λογικός όταν ζεις στην τρέλα;Αλλα θα μου πείτε ποιός τρελός παραδέχεται την τρέλα του..Ελα ντε;Όμως παραδεχόμαστε ότι είμαστε ερωτευμένοι που σημαίνει τρελοί..
΄Πόσο μαζόχες είμαστε που κλαίμε πάντα τόσο πολύ  για τον έρωτα;Αν κάποιος μας πλήγωνε και μας έκανε να κλάψουμε  χωρίς να είμαστε ερωτευμενοι μαζί του ,θα μασταν θυμωμένοι,σκληροί..Με τον έρωτα τι γίνεται ε;Μας πληγώνουν και μεις κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να μην πληγώσουμε αυτόν -ήν που μας πλήγωσε.Απ του έρωτα το κλάμα τελικά κανείς δεν γλιτώνει..Το θέμα είναι γιατί επιτρέπουμε να κλάιμε όταν στην καθημερινότητά μας είμαστε πολύ εγωιστες για να το κάνουμε


Αλλά δεν είναι μόνο ΑΥΤΆ..Ο έρωτας μας κάνει΄απρόσεκτους ,ονειροβατούμε,άφηνόμαστε στον αλλο ,συμπεριφερόμαστε αλλοπρόσαλλα και προσέξτε με ..ΚΑΝΟΥΜΕ ότι δεν θα επιτρέπαμε ποτέ στον εαυτό μας να κάνει..αραγε για αυτό υπάρχει;Για να έχουμε μια δικαιολογία να φερόμαστε έτσι και να βγάλουμε όλα όσα επιμελώς κρύβουμε από τους άλλους;Αν μπορεί κάποιος ας απαντήσει..Μπορεί;

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

κλείσε τα μάτια



"Κλείσε τα μάτια και θα μαι εκεί..Δίπλα σου..Να σου κρατάω το χέρι..Ασε με να έρθω να διώξω τις σκιές που βαραίνουν την ψυχή σου..
Κλεισε τα ματια σου και άσε με να σε ταξιδεψω πίσω ,εκεί που η αγάπη μάς τύλιγε
Κλεισε τα μάτια και άσε με να έρθω δίπλα σου και να πάρω τα δικά σου χέρια μέσα στα δικά μου,να πάρω τη θλίψη που σκοτεινιάζει το πρόσωπό σου
Κλείσε τα μάτια σου και άσε με να έρθω και να σου δώσω την ελπίδα που έχασες

Κλείσε τα μάτια και άσε με αν σου δείξω τον Παράδεισο που χάνεις κάθε φορά που αφήνεσαι και ταξιδεύεις και αφήνεσαι στην κόλαση..


Κλείσε τα μάτια και αφέσου στην αγάπη που υπάρχει δίπλα σου..Νιώσε την στο χαμόγελο των μικρών παιδιών΄,στον αέρα,στο χαμόγελο των ανθρώπων που σε νοιάζονται..

Τίποτα δεν τελειώνει αν δεν τελειώσει πρώτα το φως της ελπίδας μέσα μας..Αν δεν θέλουμε εμείς να τελειώσει..

Κλείσε τα μάτια και θυμίσου..

Μακάρι να θυμάσαι..

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009

Χρόνια σου πολλά..Κάνε μια ευχή



Με τούτα και με΄κεινα ξέχασα κάποια γενέθλια..΄
Ελπίζω να μην μου κρατήσεις κακία..Αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ..Να χαμογελάς..Χρόνια πολλά και ευτυχισμένα..

Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009

Αντεξε,με ακούς;Άντεξε,σε παρακαλώ..

Η  ανάρτησή μου σήμερα είναι ένα γράμμα..Δεν ήξερα τι άλλο να κάνω,δεν ξερω τι άλλο να κάνω..Ηθελα απλά να  μοιραστώ την αγωνία μου..Είναι  γράμμα σε έναν ανθρωπο που λατρεύω..Ενα γράμμα με όσα θα ήθελα να του έλεγα τώρα  ΤΩΡΑ κοιτώντας τον στα μάτια και ίσως ουρλιάζοντας από πόνο..

"Σε ακούω στο τηλέφωνο και η φωνή σου είναι βαριά,χωρίς ζωή..Έχεις χάσει την ελπίδα,την όρεξη να ζήσεις..Πέρασες τόσα σε ένα χρόνο που η ψυχή σου νέκρωσε..Η προδοσία του ανθρώπου που αγαπούσες,ο χωρισμός,το διαζύγιο,δικηγόροι,δικαστήρια,ψεύτικες κατηγορίες,αλλαζονεία,αγωνία,και από την άλλη η προσπάθεια να αγοράσεις ένα σπίτι για να στεγάσεις τα παιδιά σου,οι υπερβολικές οικονομικές απαιτήσεις των άλλων,τα χρέη που ξεπληρώνεις ,οι θεραπείες που κοστίζουν όλα αυτά σε τσάκισαν..Σε τρελαναν.Είσαι σε έναν δρόμο χωρίς γυρισμό..Ετσι μου είπες ξεπνοα.."Ο,ΤΙ ΕΊΝΑΙ ΝΑ ΓΊΝΕΙ ΘΑ ΓΊΝΕΙ"και γω τα χασα..Τρόμαξα..Γιατί με τρομάζεις;
.Κάποτε με άφηνες να είμαι κοντά σου..Μοιραζόσουν τις αγωνίες, και έτσι το βάρος ελαττωνόταν στις πλάτες σου..Με αφηνες να είμαι δίπλα σου σε ό,τι και αν προέκυπτε..Τώρα απλά μιλάς και δεν λες τίποτα..Δεν ξέρω πια τι να κάνω..Φοβάμαι για σένα..Φοβάμαι για το που θα φτάσεις..Και εγώ είμαι αδύναμη να σε βοηθήσω..Ανίκανη να κάνω κάτι..Θυμάμαι την κουβέντα σου το καλοκαίρι.όταν με πήρες να πάμε μια βόλτα και εκεί με αγκάλιασες και τα δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια σου..Με έβαλες να υποσχεθώ κάτι  που μέχρι πριν λίγες μέρες  θεωρούσα λόγια της φόρτισης,της στιγμής..Όμως πια φοβάμαι..Δεν ξέρω σε ποιον να μιλήσω,σε ποιον να πω τι σου συμβαίνει γιατί με έβαλες να ορκιστώ να μην πω τίποτα σε κανένα..Αλλά δεν αντέχω..Βαραίνει η ψυχή μου..Φοβάμαι πια να μην κάνεις κακό στον εαυτό σου..Δεν ξέρω αν θα με διαβάσεις..Αν θα με βρίσεις για αυτό που κάνω,αλλά δεν με νοιάζει..Επρεπε κατι να κάνω..ΣΥΓΧΏΡΕΣΕ ΜΕ..Αλλά είναι ο μόνος τρόπος να σου δείξω ότι σε σκέφτομαι,ότι υπάρχω..Πολλές φορές γράφοντας βρίσκεις λύσειςκαι γω έτσι θα βρω τη λύση που χρειάζεσαι....Σε λίγες μέρες θα έρθω εκεί ,έκλεισα τα εισητήρια και δεν το ξέρεις ..Μου είπες να μην ανέβω αλλά δεν μπορώ..Είμαι δίπλα σου..Με χρειάζεσαι όσο και να μην το παραδέχεσαι...

Σε παρακαλώ,μην το βάλεις κάτω..Δεν χάνεται η ελπίδα..Εχεις υποχρέωση στον εαυτό σου ναπατήσεις στα πόδια σου και αν δεν θες για σένα κάν΄το για τα παιδιάσου..Είναι ο λόγος που πρέπει να πολεμήσεις το αδιέξοδο που νομίζεις ότι έφτασες..Σε παρακαλώ..ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ..Μην αφεθείς..Με ακούς;Μην παραδοθείς.."

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

Καλημέρα!!! η΄ Καλημέρα;;;;;Πες τε μου



Από το πρωί σήμερα όλα εναλλάσσονται..Από τις 7 που ξυπνησα το ένα λαθος να το πω,γκαντεμια να το πω ,όπως και να το πω γίνονται..δες τε τι εννοώ και πες τε μου και σεις ..

Βάζω το πρωί το σίδερο στην πρίζα να σιδερωσω ένα πουκάμισο στον άντρα μου και περιμένω..Αυτό τίποτα..Δεν λέει να κάψει ..
"πάει το σίδερο "λέω "καινούργιο θέλουμε"
Ναι "μου λέει εκείνος.."Θα πάρουμε ,αλλά πρώτα βρε αγάπη μου βάλε την μπαλαντέζα στην πρίζα"
Το καταπίνω..Τι να έκανα..Βέβαια είπα ότι δεν ήπια καφέ η γυναίκα για αυτό το ξέχασα..Εκεί μην αφήσω να με θίξει κανένας..Μια αξιοπρέπεια 'εχουμε..Μην αρχίσουν να λένε και για αλτσχαιμερ..

Βάζω να κάνω καφέ..ανάβω και ένα τσιγαρο και πάω να κάτσω..Αμ δε..Την ίδια ιδέα είχε και ο γάτος μας που ταυτόχρονα με μένα κάθισε Στη ΔΙΚΗ μου θέση οπότε ακούγεται ένα "γκρρ..νιαου"καθως εγώ κάθισα επάνω του και έτσι πάρε κάτω τον καφε..ΚΑΙ να ταν κάτω, αντε χαλάλι..Ο μισός έπεσε κάτω και ο υπόλοιπος στα ρούχα..Γελούσαν όλοι με το πάθημα ΜΟΥ εκτός από μένα που έβραζα ,γιατί πως να το κάνουμε,να σου χύνεται ο πρώτος καφες που τον απολαμβάνεις ε σου ρχεται κάπως..Σαν να χάνεις την ευχαρίστηση..Τέλος πάντων έκανα τον ρημαδι τον καφε ξανά,πρόσεξα μην έχει κάτσει η γάτα και κάθισα επιτέλους να τον πιω απολαμβάνοντας τoν..E κάποια στιγμή αποφασισα να σηκωθώ να κάνω δουλειές..Ετσι νόμιζα η γυναίκα..Πάλι,Αμ δε!!!!Βάζω να σφουγγαρίσω κάνω ΄δωματια,κουζίνα ,έρχομαι και στο σαλόνι ,χτυπάει το τηλέφωνο ,πάω να το σηκώσω ,ρίχνω τον κουβά,πάρε κάτω τα νερά ,πάρε κάτω και μένα που γλίστρησα..Αλλά το τηλέφωνο το σήκωσα..Τι νομίζετε ότι θα καθόμουν κάτω και θα βριζα σαν μούτσος σε καράβι;Όχι ποτέ..Τουλάχιστον φανερά..Γιατί αν οι τοίχοι μας ειχαν τη δυνατότητα να ακούσουν τις σκέψεις μου και το μονόλογό μέσα μου ,θα άλλαζαν χρώμα και από άσπροι θα ήταν κόκκινοι ..Πάντως το σήκωσα και η μαμά μου μου ανέλυε τα περι καιρού στη Μακεδονία(αν δεν με πάρει 4 φορές τηλέφωνο τη μέρα θα πάθει κάτι."Βρε μαμά" ,της λέω ,"στα 40 είμαι ,ηρέμησε"..Μπα αυτή ..Παιδί με έχει ακόμα)..Τέλος πάντων-όχι δεν χτύπησα (σας προλαβαίνω)πολύ,αλλά δεν σταματησε εδώ..Αρχισε να φυσάει πριν λίγο και ένας αερας τρελλός που σήκωσε τη μπουγάδα μου..Αυτή κυνηγούσα αλλά μου φαίνεται ότι κάτι έχασα..Το τι δεν ξέρω..Αλλά δεν ανησυχώ ,Θα μου το πουν τα παιδιά όταν ψάξουν να το φορέσουν.(Το θέμα είναι τις φωνές τους πως θα τις αντιμετωπίσω.).Τέλος πάντων μέχρι στιγμής αυτά..Αποφάσισα πως η μέρα είναΙ στραβή για μένα και έτσι θα κάνω pause σε κάθε δραστηριότητα..Ευτυχώς έχω φαγητό από χτες οπότε δεν χρειάζεται να αναψω κουζίνα γιατί μόνο φαγητό δεν θα υπήρχε περίπτωση να φάνε σήμερα..Κάρβουνο κάτι ναι,φαγητό.όχι..
Πάντως εγώ λέω καλημέρα και όπως λέει η Αλέξια "χαμογελα ,βαλε χρώμα στη ζωή "και μέρα είναι θα περάσει
Καλη μέρα σε όλους..

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

όπου και να πάω η Ελλάδα με πληγώνει


 Όπου και να πάω η Ελλάδα με πληγώνει..Αυτή η Ελλάδα που κοιτάει μόνο τον εαυτό της ,αυτή η Ελλάδα που προτιμάει τους έχοντες από τους μη εχοντες,αυτή η Ελλάδα που με ξεχωρίζει και με χωρίζει ,που με κάνει να σκύβω το κεφάλι γιατί δεν έχω μπάρμπα στην Κορώνη,στην Μεθώνη ή Βουλευτή και πάνω..Αυτή η ΕΛΛΑΔΑ που μόνο ζητάει από μένα αλλά δεν μου δίνει ..Η Ελλάδα που αν δεν είσαι κάποιος ,δεν είσαι τίποτα,η Ελλάδα που δίνει το δικαίωμα ο καθένας να σε προσβάλλει και συ να λες ευχαριστώ σκύβοντας από ντροπή κατακοκκινος το κεφάλι ,επειδή νιώθεις ευγνωμοσύνη για τα  ψίχουλα που σου δίνει  για να τραφείς αλλα΄και  να θρέψεις τις αυταπάτες σου ..Με πληγώνει η Ελλάδα που κοιτάει το πως θα τα αρπάξει και πως θα κερδίσει και ποτέ δεν κοιτάει  πως θα δώσει και όταν αποφασίσει κάποια στιγμή να δώσει , με πληγώνει που κωφεύει και  κλείνει τα μάτια της στο ποιος παίρνει και τι παίρνει..Με πληγώνει η Ελλάδα που δεν καταλαβαίνει ότι το σώμα της είμαι "εγώ" και όταν το σώμα της σαπίζει ,όταν το σώμα της πεθαίνει από την κακομεταχείριση ,πεθαίνει η ίδια..Με πληγώνει που πιστή στη δύναμη της Δημοκρατίας η Ελλάδα δίνει εξουσίες που οι έχοντες την κάνουν δύναμη κυριαρχική και απόλυτη με δικαίωμα να αποφασίζουν για μένα κάποιοι που δεν μπορούν ούτε να με φτάσουν..Με πληγώνει η Ελλάδα που δεν καταλαβαίνει ότι αν δεν με προσέξει θα καταρεύσει και που δεν καταλαβαίνει ότι τα εσωτερικά της όργανα για να είναι υγιή και να λειτουργούν σωστά χρειάζονται τα κύτταρα..Δεν ξέρω πόσο ακόμα θα συνεχίσω να λειτουργώ για ένα σώμα που δεν με προσεχει εκείνο που ξέρω είναι οτι αρχίζω και υπολειτουργώ..

Σήμερα το κείμενό μου βγαίνει μέσα από απογοήτευση για την αποτυχία μιας επιτυχίας και από απογοήτευση γιατί κάτι που είχε φως ,αίγλη και δύναμη μου  αποκαλύφθηκε στη γύμνια του και στο κούφιο του υπόβαθρο..Τίποτα μα τίποτα δεν είχε.
Κάποτε λοιπόν ας γίνουμε υπεύθυνοι σε αυτή τη χώρα και ας πάψουμε να βαφτίζουμε το κάθε τι διεκδικώντας αξιώματα,επιχορηγήσεις κλπ και αν συμβεί, ας του δώσουμε  το υπόβαθρο,την ουσία και  την αξία που πρέπει..

Ζητάω συγγνώμη αν πρόσβαλλα κάποιον αλλά μέσα σε όλα τα συναισθήματα υπάρχει και ο θυμός..

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009

Μια νέα περιπέτεια ζωής


Αυτές τις μέρες και για 2 χρόνια από σήμερα αυτό το νησί θα είναι ένα κομμάτι από τον εαυτό μου καθώς θα περνάω αρκετό από το χρόνο μου πια εδώ..
 Μια νέα περιπέτεια αρχίζει που είμαι σίγουρη ότι θα έχει στιγμές χαλάρωσης ,άγχους,ηρεμίας και ότι συνάδει με αυτά..
  Φτάνοντας εδώ πριν κάποιες μέρες τολμώ να σας πω πως κάπου ένιωσα  να δειλιάζω να προχωρήσω στην πραγματοποίηση ενός ονείρου που εχει αρχίσει να υλοποιείται και να παίρνει μορφή σιγά σιγά εδώ και κάποιους μήνες..Κάποια στιγμή ένιωσα τα βήματα μου να με οδηγούν πίσω..Στην ασφάλεια της καθημερινότητάς μου.."Πόσο θα μπορούσα εγώ να ανταπεξέλθω στις απαιτήσεις μιας διετούς "μεταπτυχιακής" επιμόρφωσης που θα  με κρατάει κάποιες φορές μακριά από την οικογένειά μου και η οικογένειά μου κάποιες φορές μακριά από το Πανεπιστήμιο;Μήπως με το να κάνω αυτό το βήμα εγκαταλείπω τα παιδιά μου; Μήπως φανώ ανεπαρκής όσον αφορά τις ικανότητες που χρειάζονται αλλά και για τις δικές μου προσδοκίες:" Όλα αυτά τα ερωτήματα με βασάνιζαν μέχρι τη στιγμή που ξεκίνησε η πρώτη μέρα..,Τη στιγμή που μπήκε ο πρώτος καθηγητής μέσα πίστεψα ότι κάνω το σωστό..Ένιωσα σίγουρη για ό,τι κάνω και ακόμα πιο σίγουρη ότι θα τα καταφέρω να τα κρατήσω όλα σε ισορροπία.. Είμαι από τη φύση μου πάντα αισιόδοξος ανθρωπος..Πάντως  ακόμα και αν δεν τα κάταφέρω ,τουλάχιστον θα πω ότι προσπάθησα..Και αυτό μετράει..

Λοιπόν ένα νέο  κεφάλαιο ανοίγει στη ζωή μου και μια νέα περιπέτεια ξεκινάει..Από κει και πέρα τα λόγια είναι περιττά..Θα δω λοιπόν που με οδηγεί και πόσο ικανή είμαι να τα καταφέρω..Μια ακόμα μάχη με σύμμαχο τον εαυτό μου και την οικογένειά μου αρχίζει..Ελπίζω να βγω νικήτρια από αυτή και να γράψω έτσι μερικές ακόμα σημαντικές σελίδες  στο βιβλίο  της ζωής μου..

Καλό βράδυ και καλά να περνάτε

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009

Σάββατο μεσα στον κόσμο των βιβλίων



Για το θέμα δεν υπήρχε αντίστοιχο βίντεο έτσι επέλεξα από το Ζορμπά ένα μικρό τμήμα του"

Δεν ξέρω πως περάσατε το Σαββατοκύριακό σας -ελπίζω να ήταν χαλαρό και ευχαριστο-αλλά το δικό μου ήταν γεμάτο..βιβλία..Αποφάσισα βλέπετε να βάλω μια τάξη στα βιβλία που έχω και να τα αρχειοθετήσω-και είναι ουκ ολίγα- αλλά δεν τα κατάφερα..όχι γιατί δεν είχα χρόνο αλλά γιατί χάθηκα μέσα στις σελίδες τους..
Σάββατο πρωί λοιπόν αποφάσισα να τακτοποιήσω τα βιβλία μου.. Έβγαλα από την ντουλάπα μερικές κούτες -μερικές γιατί πολλές τις έχω ακόμα άθικτες ,κάποιες είναι κλειστές στο πατρικό μου σπίτι και αρκετά τα χουν φίλοι που τους τα έχω δανείσει - και τις μετέφερα στο σαλόνι ενώ μια μεγαλύτερη κούτα τηλεόρασης ,επίσης γεμάτη βιβλία, θα ήταν η τελευτάια που ΘΑ άνοιγα..'Εκανα ένα καφέ, στρογγυλοκάθισα στο πάτωμα και άρχισα την αρχειοθέτηση βάση είδους..Έτσι νόμιζα..Κούνια που με κούναγε που θα έκανα δουλειά εγώ με τα βιβλία που έπεφταν στα χέρια μου..

Η πρώτη κούτα ήταν βιβλία αγορασμένα από το 1978 και μετά..Ήθελα να ξεκινήσω από τα εύκολα τρομάρα μου..
Καθώς έψαχνα λοιπόν η ματιά μου έπεσε στο πρώτο βιβλίο που διάβασα..Παιδικό ..Το θαυμαστό ταξίδι του Νιλς Χολγκερσον..Ένα βιβλίο με 400 σελίδες..Άρχισαν οι πρώτες αναμνήσεις..Με αυτό είχα ταξιδέψει πρώτη φορά στο μαγικό κόσμο της Λαπωνίας ,στη χαμένη πόλη,είχα μπει σε περιπέτειες παρέα με την΄Ακα την αγριόχηνα..Θυμήθηκα που το διάβαζα,πότε..Βλέπεις οι αναμνήσεις δένονται η μία με την άλλη..Το άφησα στην άκρη..Μετα η ματιά μου πέφτει σε κάποια βιβλία που ίσως ήταν η πρώτη μου επαφή με την επανάσταση της εφηβικής ηλικίας..Ένα ζευγάρι φιλικό μου είχε φέρει δώρο στα δεκατατρίτα γενέθλιά μου το¨"Ακου Ανθρωπάκο"του Βιλχελμ Ραιχ..Ένα βιβλίο που ίσως μέ έβαλε για πρώτη φορά να σκεφτώ τον ανθρωπάκο που κουβαλάμε όλοι..(Ημουν σε μια ηλικία που ξεκινούσε η εφηβεία και κάθε τι "ψαγμένο"με έκανε να ψάχνομαι και γω..Και ο Βιλχελμ Ραιχ δεν είναι ευκολος για ένα παιδί πιστέψτε με αλλά έλα που μου άρεσε) και το "ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβιγκστον"ένα βιβλίο που μου είχε ταιριάξει κουτί καθώς από παιδί λάτρευα την ελευθερία αλλά δεν ήξερα πως να τη διεκδικήσω σωστά και μέσα από τις σελίδες του ταυτίστηκα με τον γλάρο που αψηφούσε νόμους και νόρμες της δικής του κοινωνίας μαθαίνοντας από τα λάθη του και τις επιτυχίες του..Καθώς τα έβαζα πάλι στη θέση τους σκέφτηκα ότι ήταν βιβλία που πραγματικά επηρέασαν στην προσωπικότητά μου και τη διαμόρφωσαν σε εκείνη την ηλικία καθώς μου άνοιγαν τους δρόμους της σκέψης..
Το σπίτι γέμιζε βιβλία και ειλικρινά δεν με ένοιαζε..Φώναξα τα παιδιά και καθίσαμε μαζί κάτω ανακαλύπτοντας χαμένους θησαυρούς που δεν γίναν στάχτη και δεν έχασαν την αξία τους στο χρόνο..
Στην επόμενη κούτα που ανοίχτηκε χαμογέλασα..Πρώτο πρώτο "Ο βίος και η Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά" του Καζαντζάκη που μου θύμισε τόσα πολλά.Εξαιτίας της ανεξάρτητης φύσης του που διαμορφώθηκε μέσα στις χειρότερες ίσως καταστάσεις πολιτικές και κοινωνικές ο Καζαντζάκης κατάφερε να γίνει εκφραστής πολλών και ότι και να λέγεται γι αυτόν κανένας δεν μπορεί να του αφαιρέσει ή να του προσάψει τίποτα για τον λογοτεχνικό του λόγο..Λατρεύω τον Καζαντζάκη και οι φίλοι μου το ξέρουν καλά αυτό και πάντα σε κάθε -υποτίθεται -αρχειοθέτηση το βάζω πάνω πάνω για να μην πάθει κάτι..Εκεί μέσα ήταν όλα τα βιβλία των νεανικών μου χρόνων..Τα ξεφύλλιζα λες και κρατούσα θησαυρό στα χέρια μου και έψαχνα σημάδια από εκείνη την εποχή..Το "σήμα κινδύνου" Του Σαμαράκη μου το έδωσε ο γιός μου στα χέρια ψάχνοντας μετά μανίας και εκείνος να βρει κάτι που θα με κάνε να θυμηθώ κάτι από το παρελθόν μου..Καθώς το πήρα στα χέρια θυμήθηκα το θέμα των εξετασεων του 1984- αν θυμάμαι καλά- που ήταν παρμένο από αυτό το βιβλίο.."Όσο οι στέγες των ανθρώπων είναι κοντά τόσο οι ψυχές τους είναι μακρυά και απομακρύνονται"..Και δεν έχει αδικο ο Σαμαράκης..Του το έδωσα να το διαβάσει αν και μεταξύμας δεν νομίζω γιατι δεν τα πάει και τόσο καλά με τα βιβλία ο μικρός..Δείγμα των καιρών λένε οι φίλοι μας αλλά ειλικρινά το απεύχομαι....
Ψάχναμε συνεχώς..Βιβλία μικρά και μεγάλα,παλιά και νεότερα..Πιντέρης (Συντροφικότητα αλα Ελληνικά ,Μανούβρες ,Συντροφικοτητα και αυτονομία)Μπουσκάλια(Να ζεις ,να αγαπάς και να μαθαίνεις,Αγάπη)-Αυτά τα συγκεκριμένα του Μπουσκάλια ούτε προλαβα να τα δω..Τα εξαφάνισε η μικρή στο δωμάτιό της για να τα διαβάσει..Αχ τι σου κάνει η εφηβεία-,Ζολά (ΝΑνά),Coello (O Αλχημιστής,Έντεκα λεπτά),Κάφκα (ο Πύργος)και άλλα λογοτεχνικά ,κοινωνικά ,ιστορικά..Χανόμασταν συνεχώς όλο και περισσότερο μέσα στον κόσμο τους και ούτε που πρόσεξα ότι τα βιβλία είχαν κάνει κατάληψη όχι μόνο στο πάτωμα αλλά και στους καναπέδες του σαλονιού και τα τραπεζάκια..Αν ερχόταν κανένας εκείνη την ώρα ,στην κουζίνα θα πηγάιναμε και εκεί θα πίναμε καφέ αφού δεν υπήρχε χώρος να να καθίσεις πουθενά..
Κάποτε μετά απο αρκετές ώρες η περιήγησή μας τελείωσε και μας άφησε γεμάτους από αναμνήσεις δικές μου αλλά έδωσε και το ερέθισμα στα παιδιά να μπουν σε σε αυτόν τον μαγικό κόσμο που ανοίγει το βιβλίο ..Μαζέψαμε ότι δεν θα διαβάζαμε και τα ξαναέβαλα στη θέση τους χωρίς αρχειοθέτηση δίνοντας υπόσχεση στον εαυτό μου ότι την επόμενη φορά θα το κάνω..Τώρα αν εσείς το πιστεύετε επιτρέψτε μου να σας πω πως εγώ το θεωρώ αδύνατο να τα καταφέρω..Αλλά που θα πάει..Κάποτε θα γίνει..

Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009

ΑΛΛΑΞΑ....




Αφορμή γι αυτή την ανάρτηση στάθηκε μια άλλη ανάρτηση..Μιας φίλης blogger..Η Υάδα έκανε μια ανάρτηση σχετικά με τα "πρέπει"..
Και πήρα την αφορμή να πω κάποια πράγματα και γω..Και την ευχαριστώ γιατί μου δίνει την ευκαιρία να ξεσπάσω λίγο(το λίγο μου άρεσε)..
Από μικρή μου έλεγαν:
(δεκαετία 80)΄(και φυσικά τα πρέπει τα επέβαλλαν άλλοι ,όχι η οικογένειά μου,αυτό είναι το παράδοξο)
"πρέπει να είσαι καλό κορίτσι και να μην κάνεις πράγματα που θα κάνουν τους γονείς σου να στεναχωρεθούν
-Πρέπει να είσαι καλή μαθήτρια
-Πρέπει να σέβεσαι του άλλους και να μην αντιμιλάς ευκολα
-πρέπει να ακολουθείς ότι η κοινωνία επιτάσσει
-Πρέπει να πατήσεις στα πόδια σου να γίνεις ανεξάρτητη..(οι γονείς μου)
(πολύ συμφωνούσαν όλες αυτές οι απόψεις με την τελευταία ,τι λέτε;)
Δεκαετία 90
Πρέπει να φροντίζεις την οικογένεια και το παιδί σου (αργότερα τα παιδιά σου)
Δεν πρέπει να κάνεις πράγματα που σε ευχαριστούν (π.χ να απολαμβάνεις τη δική σου μουσική,ή να διαβάζεις για το Πανεπιστήμιο,ή να δουλεύεις σε μια δουλειά που σε ευχαριστεί επειδή δεν αρέσει σε κάποιους)
-Πρέπει να ακούς τον άντρα σου
-Δεν πρέπει να αποφασίζεις μόνη
-Δεν πρέπει να κοιτάς ψηλά
-Πρέπει να είσαι χαμηλών τόνων
-Πρέπει να λειτουργείς σύμφωνα με ό,τι λέει ο διευθυντής ,οι συνάδελφοι σου ,
η επαγγελματική ευσυνειδησία (όπως θέλει την παίρνει ο καθένας)πρέπει ,πρέπει ,πρέπει..΄Τόσα πρέπει για όλα που αν τα βάλω κάτω όλη η ενήλικη ζωή μου κάποτε ήταν μόνο πρέπει.. Ήταν πρέπει και φόβος να μην κάνω κάτι που θα στενοχωρέσει τους άλλους..Έφτασα κάποια στιγμή στο σημείο της κατάθλιψης αλλά δεν το είχα κατάλάβει..Είχα φτάσει στο σημείο να πιστεύω ότι ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να είμαι καλά εγώ..Μέχρι που ένα γεγονός,ένα μοιραίο γεγονός άλλαξε τη ζωή μου..Ο άνθρωπος που λάτρευα από μικρό παιδί,ο άνθρωπος που μου είχε δώσει τα φτερά να πετάξω και να μην ακούω κανέναν-ποτέ δεν μου επέβαλε τα πρέπει απλά με έβαζε να σκεφτώ τι θέλω εγώ και ποια είναι τα δικά μου όρια-ο πατέρας μου,αυτός ο υπέροχος άνθρωπος ,πέθανε από ανακοπή καρδιάς τόσο ξαφνικά..Εκεί ήρθε το πρώτο ξύπνημα του "δεν πρέπει"..Εκείνη η στιγμή ήταν και η πιο καθοριστική στη ζωή μου..Εκεί άλλαξαν όλα..Τα πρέπει των άλλων έπαψαν να είναι και πρέπει για μένα σιγά σιγά..Τότε εκείνη την περίοδο μπήκε στη ζωή μου ο άνθρωπος που ανέφερα στην προηγούμενη ανάρτησή μου και με βοήθησε να θέσω προτεραιότητες και να πατήσω καλά στα πόδια μου ,που με βοήθησε να βρω καιρό για μένα..Κράτησα όσα "πρέπει" και"μη" ήθελα εγώ και έφτιαξα και δικά μου για τον εαυτό μου που έγιναν ΣΤΟΧΟΙ φροντίζοντας να μην κάνω στους άλλους ότι δεν θα ήθελα να κάνουν οι άλλοι σε μένα..
Σιγά σιγά όλα δρομολογήθηκαν..Πάλεψα με τα δικά μου θέλω και όχι τα πρέπει που μου επέβαλλαν ..Συνεχίζω να παλεύω με βάση τα θέλω μου και ειλικρινά παρόλα τα λάθη που έκανα αυτά τα δεκα και βάλε χρόνια από τότε, είμαι ευχαριστημένη από τη ζωή ..Καταφέρνω να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα και τα "πρέπει" έγιναν κινητήρια δύναμη στα θέλω μου..Ό,τι ονειρευόμουν ότι μπορώ να έχω,ότι ονειρευόμουν ότι θα κάνω ,τα χω πραγματοποιήσει μέχρι τώρα..Αν ακουγα τα "πρέπει" των άλλων,τώρα δεν θα ήμουν αυτή που είμαι και προπάντων δεν θα μουν ήρεμη και ικανοποιημένη από τη ζωή και τον εαυτό μου..

Μπορεί να έφαγα πολλές φορές τα μούτρα μου αλλά σηκώθηκα και συνέχισα να πολεμάω..Μπορεί να έκανα λάθος επιλογές αλλά μέσα από αυτές έθεσα τα δικά μου θέλω στον εαυτό μου ..Έθεσα εγώ τους κανόνες της δικής μου ζωής και το ίδιο μαθαίνω και τα παιδιά μου να κάνουν..
Να κρατούν όσα "πρέπει" χρειάζονται για να λειτουργεί σωστά η ζωή τους σε όλα τα επίπεδα..
Πολλά πρέπει υπάρχουν για να τα αμφισβητούμε..Εμείς επιλέγουμε -βάση της προσωπικότητας που ο καθένας μας αναπτύσσει- ποια θα ακολουθήσουμε από αυτά και ποια θα απορρίψουμε..

Δεν χρειάζεται λοιπόν να κάνουμε όλα όσα μας έχουν επιβάλλει..Ας δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να κάνει τα δικά του λάθη και να αναιρέσει -αν χρειαστεί- τα πρέπει που ο ίδιος έχει θέσει..Αυτός εξάλλου είναι και ο δρομος της αυτογνωσίας..Αυτή είναι μέρος της δικής μας πορείας για τη δική μας Ιθάκη..

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009

Για κάποιον ...



Στη ζωή μας συναντάμε πολλούς ανθρώπους καθημερινά και με αρκετούς από αυτούς κάνουμε παρέα ,περνάμε χρόνο μαζί τους ..Ελάχιστοι από αυτούς είναι ικανοί όμως να μας κάνουν να γίνουμε καλύτεροι..Ισως μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού μας..Είναι οι μέντορές ,οι πυγμαλίωνες,το κάρμα μας ..Για τον καθένα από μας έχει και διαφορετική ονομασία αλλά η αξία των ανθρώπων αυτών είναι ίδια για όλους..
Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε έναν ανθρωπο που δεν ζει κοντά μου,που δεν τον βλέπω πια,που έχουμε χαθεί εδώ και χρόνια αλλά που χωρίς αυτόν δεν θα μουν αυτή που είμαι,χωρίς αυτόν δεν θα προσπαθούσα να ανοίξω κάποτε τα φτερά μου και να τολμήσω να διεκδικήσω τη ζωή μου ,χωρίς τη δική του στήριξη δεν θα συνέχιζα να προσπαθώ..Χωρίς τη δική του πίστη στη δύναμή μου -που δεν ήξερα καν εγώ ότι έχω-, χωρίς την προσπάθειά του τότε να με βοηθήσει ακόμα μέσα και από τον πόνο δεν θα έφτανα εδώ που είμαι..
Ελπίζω να νιώθει πόσα του χρωστάω,να χει νιώσει ότι είχε γίνει η δική μου δύναμη που μου έδινε θάρρος και ελπίδα να ξεπεράσω τα εμπόδια της περιόδου εκείνης πριν από μια δεκαετία και βάλε,τότε που έπρεπε να ξαναχτίσω μια ζωή από την αρχή και όλα ήταν τόσο μα τόσο δύσκολα..Πίστεψε σε μένα όταν ο κόσμος μου γκρεμιζόταν και γω παραπατούσα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας έχοντας να αντιμετωπίσω έναν εφιάλτη..
Στάθηκε δίπλα μου ακόμα και όταν συμπεριφερόμουν αλλοπρόσαλα,τότε που δεν ήμουν ο εαυτός μου,τότε που του συμπεριφέρθηκα άσχημα ..Δεν με εγκατέλειψε,δεν με άφησε,παρά μόνο συνέχισε να είναι εκεί και να με προτρέπει να κάνω βήματα ζωής,συνέχισε να με αγκαλιάζει όταν έσκυβα το κεφάλι και να με φροντίζει..
Ο χρόνος πέρασε ,εγώ πάτησα στα πόδια μου,και συνέχισα να ανεβαίνω σκαλοπάτια,συνέχιζω να ζω όπως με έμαθε και να προσπαθώ να γίνομαι όλο και καλύτερη..Μα ποτέ δεν τον ξέχασα ..Ποτέ δεν ξέχασα τον άνθρωπο αυτόν γιατί ήταν αυτός που ξεδίπλωσε τα φύλλα της ψυχής μου χωρίς να εκμεταλευτεί τίποτα και με βοήθησε να βρω την προσωπικότητά μου ,τα θέλω μου,τον εαυτό μου..
'Οσο βαριά και αν ακούγεται αυτή η φράση και βαρύγδουπη είναι πέρα για πέρα αληθινή και βγαίνει μέσα από την ψυχή μου..Είμαι αυτή που είμαι γιατί με έπλασες στα χέρια σου..

Σε ευχαριστώ μέσα από την ψυχή μου..Δεν θα ξεχάσω ποτέ..

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009

Ταξίδι στη βροχή




Η μέρα ξημέρωσε βροχερή ,μουντή ,σκοτεινιασμένη ..Παρέσυρε μαζί της και την διάθεσή μoυ..Εδώ ,σε τούτο το μικρό ασπρονήσι,βρέχει τόσο σπάνια που όταν έρχεται η βροχή ξεπλένει πέρα από τους δρόμους και την ίδια την ψυχή σου..Σε κάνει και ανοίγεσαι ξανά όπως ανοίγουν τα σύννεφα και να χάνεσαι μέσα της..
Έχω ανοίξει το παράθυρο χαζεύω τη θάλασσα ,τον ορίζοντα και ακούω τη βροχή να μαίνεται και κάπου κάπου αντιλαμβάνομαι τη λάμψη μιας αστραπής και μετράω μέχρι το πέντε για να αφουγκραστώ τον ήχο της σύγκρουσης και να νιώσω ότι έχει πλησιάσει..Όπως τώρα..ένα δύο τρία τέσσερα,πέντε..Δεν άκουσα τίποτα ακόμα..Έχουμε ώρα μέχρι να μας φτάσει η καταιγίδα....Φυσάει πολύ και πλοίο δεν φαίνεται στον ορίζοντα και μάλλον δεν θα έρθει..Οι δυνάμεις της φύσης εξαπολύθηκαν όλες μαζί αυτό το πρωινό και επικρατεί αντάρα..Ο΄Άνεμος μαίνεται και μαστιγώνει μαζί με τη βροχή τη θάλασσα τόσο δυνατά που εκείνη από τον πόνο σηκώνει κύματα που ξεσπάνε με μανία στα βράχια που διακρίνονται αχνά καθώς η βιαιότητα της βροχής είναι τέτοια που μοιάζει με ομίχλη που απλώνεται ολοένα και περισσότερο..

Η πόλη κινείται αποκομμένη αυτό το πρωινό από τον υπόλοιπο κόσμο και υπάρχουμε μόνο εμείς και κανείς άλλος..Τίποτα δεν μπορει να μας φτάσει σήμερα..Τίποτα δεν μπορεί να μας πλησιάσει..Αλλά εξακολουθούμε και υπάρχουμε..Είμαστε εμείς πάνω σε ένα ένα νησί που ταξιδεύει στο χρόνο και γλιστράει αργά μέσα στο τρικυμισμένο πέλαγος αλλά συνεχίζουμε να υπάρχουμε..Τέτοιες ώρες εδώ ξυπνάει το παρελθόν του τόπου και η φαντασία το φτάνει,ακουμπάει τα δικά του όρια..Σε πάει πίσω..Τότε που οι άντρες ήταν στα καράβια και οι γυναίκες όταν έβλεπαν τον καιρό να χαλάει ζύμωναν άρτο και πήγαιναν στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου κάνοντας δεηση στο όνομα Του να προστατέψει τους άντρες τους ,τα αδέρφια τους,τους πατεράδες του..Τώρα κανείς δεν φαίνεται να ανεβαίνει το μονοπάτι Του..Εκείνο μένει όρθιο όμως πάνω στον ξερό βράχο και καθώς το ιερό Του κοιτάει τη θάλασσα είναι σαν να προστατεύει ακόμα όσους χάθηκαν ή υπάρχουν εκεί μεσα στην αγκαλιά της και προσπαθούν να παλέψουν με τον καιρό..Δύσκολος τόπος..

Ανάβω ένα τσιγάρο,πίνω μια γουλιά από τον καφέ μου και κοιτάω τα σύννεφα ενώ συνεχίζω να γράφω..Δεν ανάβω το φως..Η μυσταγωγία του ημίφωτος από τα μαύρα σύννεφα που σκέπασαν τον ήλιο με κάνουν να ταξιδεύω και δεν θέλω να τη χαλάσω με τεχνητό φως ..Είναι ιεροσυλία..

Σήμερα απολαμβάνω την ηρεμία μου καθώς όλοι έχουν φύγει από το πρωί..Απολαμβάνω τη σιωπή,την αρμονία και τη μουσική της βροχής,ακούω τους ήχους της φύσης και παίρνω βαθιές αναπνοές να κρατήσω όσο μπορώ μεσα μου το άρωμα της βρεγμένης γης,ταξιδεύω στο παρελθόν μου,θυμάμαι ανθρώπους που έχασα,φίλους που είναι μακριά και χαμογελάω καθώς η βροχή που τη λατρεύω με προκαλεί, με ξεσηκώνει για να ντυθώ, να βγω, να περπατήσω μέσα της όπως κάθε φορά που βρέχει και ξέρω πως θα το κάνω σε λίγο..Ξέρω καλά πως τα βήματά μου θα με φέρουν στην προβλήτα του λιμανιού και θα περπατήσω για άλλη μια φορά δίπλα στη θάλασσσα που λατρεύω έχοντας τον άνεμο κόντρα στο πρόσωπό μου να μου φέρνει την αλμύρα της στα χείλη..

Αν αυτό που ζω,αν αυτό που η ψυχή μου βιώνει σήμερα με γαλήνη δεν είναι μια μικρή στιγμή ευτυχίας,τότε τι άλλο μπορεί να είναι;

Τελικά ο άνθρωπος δεν θέλει πολλά για να νιώσει ευτυχισμένος..Αρκεί μια στιγμή ..Αρκεί μ ι α βροχερή μελαγχολική μέρα για να γαληνέψει..

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

Συγκρούσεις..




Πολλές φορές όταν βρίσκεσαι μεσα σε μια μεγάλη καταιγίδα φοβάσαι ότι θα διαλυθουν τα πάντα, φοβάσαι ότι θα καταστραφούν όλα σαν πύργοι στην άμμο που τους ρίχνουν τα κύματα..
Όταν δεν υπάρχει άλλη οδός πια πέρα από τη σύγκρουση,όταν πρέπει να βοηθήσεις και να βοηθηθείς μέσα από μια διαμάχη για να ξαναβρείς την ισορροπία στη ζωή και όλα για όλα ρίχνονται στη μάχη πια,προχωράς με βήματα τόσο φοβισμένα που ένα βήμα μπροστά σε πάει δύο πίσω..Ο φόβος μήπως χάσεις ή βρεθείς ξαφνικά μετέωρος είναι σύντροφός σου..
Όμως η καταιγίδα αυτή τελικά αντί να καταστρέψει μπορεί να εξαγνίσει, να παρασύρει μακριά κάθε ασχήμια,κάθε τι που μπορεί να μολύνει..
Μπορεί κάθε συγκρουση να φέρει ένα αποτέλεσμα τόσο διαφορετικό και να διορθώσει τα πάντα..Όμως για να γίνει αυτό προυποθέτει αγάπη..Και η αγάπη δεν λέγεται με λόγια..Αν υπάρχει σε μια σχέση θα βγει την ώρα της σύγκρουσης και θα γίνει κινητήριος δύναμη που θα δώσει την αφορμή και τη βάση να λυθουν πολλά..

Τη σύγκρουση δεν πρέπει να τη φοβόμαστε..Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη αναμεσα σε δύο ανθρώπους για να γνωρίσει ο ένας τον άλλο.. Και πάντα θα υπάρχει όσο εξελισσόμαστε και αλλάζουμε..Μόνο να μην ξεχνάμε ότι μέσα στη διαμάχη δεν υπάρχει θέση προσβολής του άλλου ούτε θέση βίας..Αν υπάρχει κάτι τέτοιο η σχέση είναι καταδικασμένη και πρέπει να σταματήσει εκεί γιατί το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να καταστρέψει ότι καλό υπάρχει μέσα μας και να μας εκμηδενίσει..
Ναι στη σύγκρουση λοιπόν που θα οδηγήσει τη σχέση στο επόμενο σκαλοπάτι ,αλλά όχι στην σύγκρουση που θα μας ισοπεδώσει σαν ανθρώπους..

Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

Για τις πρωταγωνίστριες στη σκηνή της ζωής..Τις γυναίκες..



Χτες το βράδυ η καλύτερή μου φίλη που μεγαλώσαμε μαζί από παιδιά και μοιραστήκαμε ό,τι μοιράζονται δύο φίλες, μου τηλεφώνησε όπως πάντα για να μάθει τι κάνω αλλά ξαφνικά και μέσα σε δάκρυα μου είπε κάτι που δεν περίμενα να χτυπήσει ποτέ την πόρτα μας..Μέσα σε αναφιλητά μού είπε ότι προσβλήθηκε από καρκίνο του μαστού..Δεν μπόρεσα να πω πολλά ,μιλούσε μόνο εκείνη και μέσα στα δάκρυά της μου έλεγε συνεχώς .."Κάνε μαστογραφία..Πότε έκανες τελευταία φορά;Πότε ψηλάφισες το στήθος σου;Μην το αφήνεις σε παρακαλώ..Μην το αφήνεις..Έχει σημάδια.υπάρχουν σημάδια.Και συ με το ιστορικό της μητέρας σου δεν πρέπει να το αφήνεις..Πάνε.Πάνε για να είσαι σίγουρη,για να γλιτώσεις"..Παρόλο που κάποια στιγμή έκλεισε το τηλέφωνο έμεινα σοκαρισμένη για λίγο και μετά έτρεξα στο μπάνιο..Έκανα αυτοεξέταση ..Παλιά το έκανα συχνά ,μια φορά το μήνα..Τα 2 τελευταία χρόνια -δεν ξέρω αν υπάρχουν δικαιολογίες για αυτό- και παρόλο που πηγαίνω για τσεκ απ γυναικολογικό μια φορά το εξάμηνο,δεν ζήτησα από τη γιατρό να μου κάνει μια μαστογραφία ή να με εξετάσει..Αμέλεια..Και πλέον εγκληματική για τον ίδιο τον εαυτό μου..Σήμερα το πρωί περιμένω η γιατρός μου να πάει στο ιατρείο της και θα κλείσω ραντεβού ώστε όταν ανέβω στην πόλη μου να μπορέσω να κάνω το απαραίτητο τσεκ απ..
Βρήκα και αυτό το βίντεο στο you tube που το θεώρρησα απαραίτητο να το ανεβάσω..Ας μην το αφήσουμε..Ας προστατέψουμε τον εαυτό μας και ας τον προσέξουμε..Μας χρειάζονται τα παιδιά,οι άντρες μας,η οικογένειά μας..Ας μην τους χαρίσουμε πόνο και αγωνία..Αν τους αγαπάμε,ας προσέξουμε λίγο τον εαυτό μας..Γιατί η πρόληψη σώζει ζωές..Ας προφυλάξουμε και τη δική μας..




Θα παρακαλούσα αν είναι εύκολο να αντιγράψετε το βίντεάκι και να το στείλετε με e-mail ή να το βάλετε στο blog σας..Γιατί αν έστω μία από μας ευαισθητοποιηθεί από αυτό ή με την ανάρτησή σας την ευαισθητοποιήσετε και αποφασίσει να κάνει μια εξέταση,ίσως όλοι μας να έχουμε σώσει τη ζωή της..

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

Η βροχή



Ήταν πολύ κουρασμένος απόψε αλλα ένιωθε ότι κάτι έπρεπε να κάνει..Κάτι που μέσα του τον έτρωγε και τον βασάνιζε..Αλλά δεν ήξερε τι..
Μια βόλτα ίσως τον βοηθούσε..Πήρε τα κλειδιά του αυτοκινήτου και κατέβηκε..Φυσούσε πολύ εκείνη την ώρα και έβρεχε..Σήκωσε το γιακά του σακακιού του και άρχισε να τρέχει γρήγορα για να μπει στο αμάξι..'Ανοιξε την πόρτα ,κάθισε στη θέση του και έβαλε ένα τυχαίο cd αλλά έμεινε εκεί..Στάσιμος..Ακούμπησε το κεφάλι του επάνω στο τιμόνι για μερικά δευτερόλεπτα και σηκώνοντας τα μάτια κοίταξε στον καθρέφτη του..Είχε αλλάξει όψη..Ήξερε τι ήθελε τώρα.Αυτά τα 5 δευτερόλεπτα σκέψης τον ξύπνησαν..Έβαλε μπροστά και ξεκίνησε..Η βροχή και ο αέρας δεν έλεγαν να σταματήσουν.Σαν τον λυμεώνα της δικής του καρδιάς που μαινόταν εκείνη την ώρα και η καταιγίδα έκανε το ίδιο.. Ήταν σαν να ανταγωνίζονται ποιος θα επικρατήσει..
Ο δρόμος μάκραινε και τα φώτα της πόλης του ήταν πια αρκετά πίσω του..Δεν τον ένοιαζε αυτό ..Τον ένοιαζε να φτάσει εκεί που η ζωή κάποτε τον είχε οδηγήσει στο όνειρο και κείνος δεν μπόρεσε να το πραγματοποιήσει..Δεν έφταιγε εκείνος..Δεν μπορούσε..Οι συνθήκες ήταν δύσκολες και όλα τότε φαινόταν τόσο απόμακρα και απραγματοποίητα..Ακόμα και η ζωή του εκείνη τη χρονική στιγμή τυλιγόταν με αλυσίδες και ήταν αδύνατο να προχωρήσει..
Η βροχή συνέχιζε να χτυπάει στο παμπρίζ του αυτοκινήτου και, αν και δυσκόλευαν αρκετά την οδήγηση ,εκείνος προσπερνούσε τη δύναμη της γιατί η δύναμη της ψυχής του ήταν πιο δυνατή από εκείνη και οι σκέψεις του πιο δυνατές από κάθε εμπόδιο..Έπρεπε να πάει εκεί ..Εκεί που έδιωξε την ευτυχία μέσα από τα χέρια του..Εκεί που άφησε την αγάπη να πετάξει μακριά με δυο λέξεις..Εκεί που πάντα γυρνούσε το μυαλό του ακόμα και αν η ζωή του συνέχισε..Έπρεπε να καταφέρει να ξορκίσει τα φαντάσματα που τον κυνηγούσαν όχι για να ξεχάσει αλλά για να μη είναι πια άδειος και κατα βάθος θυμωμένος ..Ήθελε να πάει εκεί να αφουγκραστεί τη στιγμή ,να γυρίσει πίσω και να δώσει στον εαυτό του την ευκαιρία να συγχωρέσει εκείνη την περίοδο της ζωή του,να δώσει την ευκαιρία να συγχωρέσει τον ίδιο το χρόνο..
Δεν ήξερε πόση ώρα είχε περάσει.Ο χρόνος είχε μείνει πίσω..Έπρεπε να μείνει πίσω και να τρέξει αυτός μπροστά..
Πήρε μια κλειστή στροφή σε μια παρακαμπτήριο της εθνικής ..Ο δρόμος ήταν καλός αν και η βροχή είχε κάνει ρυάκια στο δρόμο που ήταν παγίδες αλλά κατάφερε να συγκρατήσει το αυτοκίνητό του,όχι όμως και ένα δάκρυ που κύλησε από τα μάτια του..Είχε φτάσει εκεί στο τέρμα της πορείας του..Έκλεισε τα φώτα άφησε τη μουσική να παίζει και αφέθηκε να κοιτάξει γύρω του..Μισάνοιξε το παράθυρό του και απόλαυσε το άρωμα της βροχής..Κάπου εκεί η ματιά του έπεσε σε ένα άλλο αυτοκίνητο..
-Να πάρει δεν είμαι μόνος" είπε και άφησε τη ματιά του για λίγο επάνω στη σκιά που όλο και περισσότερο φωτιζόταν από τα φώτα της πόλης..Ένας άνθρωπος βρισκόταν κάτω από τη βροχή και δεν έδειχνε να νοιάζεται που έπεφτε καταρακτωδώς..Δεν νοιαζόταν για τίποτε..Απλά καθόταν..
Ανοιξε την πόρτα του και κατέβηκε κάτω..Αφού μπορούσε εκείνος, θα το 'κανε και αυτός και ας ήταν τρελό ..Τα πόδια του βούλιαξαν στη λάσπη αλλά συνέχισε να πλησιάζει τη σιωπηλή σκιά και κάθισε λίγο πιο μακρυά..Η σκιά κάτω από το φως είχε δυναμώσει..Ήταν γυναίκα και..Δεν ήταν δυνατόν..Ήταν εκείνη..Εκείνη που χρόνια πριν μια τέτοια βροχερή μέρα είχε χάσει..

Η γυναίκα γύρισε το κεφάλι της..Δεν μπορούσε να δει την έκφρασή της απλά κατάλαβε ότι τον αναγνώρισε..Δεν είπε λέξη και δεν είπε ούτε και αυτός..Τα λόγια εκείνη τη στιγμή ήταν μάταια..Τον είχε ήδη πλησιάσει και το πρόσωπό της ήταν τόσο κοντά του που ένιωθε την ήρεμη αναπνοή της..'Αγγιξε το πρόσωπό του και ακούμπησε τα χείλη της στα χείλη του και αγκαλιασμενοι ,χωρίς λέξη, προχώρησαν στο αυτοκίνητο του..Δεν μιλούσαν,δεν μίλησαν,μόνο άφηναν το χρόνο να οδηγήσει τα βήματά του δικού τους χορού και όταν ο χρόνος εξαγνίστηκε εκείνη άνοιξε σιωπηλή την πόρτα,την έκλεισε, πλησίασε στο παραθυρό του και κει ,κάτω από τη βροχή να τρέχει πάνω στο πρόσωπό της, του είπε ψιθυριστά..
_"Σε περίμενα..Κάθε χρόνο τέτοια μέρα εδώ και 10 χρόνια σε περίμενα..Μια μέρα κάθε χρόνο..σε ευχαριστώ που ήρθες..Σε Αγαπώ.."και απομακρύνθηκε αργά αλλά με βήματα που αποδείκνυαν πια ότι είχε και κείνη ξορκίσει το δικό της χρόνο.Μπήκε στο αυτοκίνητό της ,πέρασε από δίπλα του χωρίς να τον κοιτάξει καθόλου και χάθηκε μέσα στη βροχή πίσω από τη στροφή του δρόμου..
Έβαλε και κείνος μπροστά και ξεκίνησε χωρίς σκέψεις πια και χωρίς γιατί..
Σαν σήμερα μια βροχερή μέρα που η ζωή τού είχε στερήσει την ελπίδα ,έγινε το σήμερα που η ζωή τού χάρισε την γαλήνη της ψυχής του..Από σήμερα οι παλιές αναμνήσεις εκείνης της εποχής δεν θα ήταν γεμάτες από γιατί, από το αίσθημα κενού και σφιξίματος στο στομάχι κάθε φορά που η μνήμη του θα την έφερνε -εικόνα πικρής αναμνησης -στο μυαλό του αλλά ,από σήμερα και για πάντα ,θα ήταν πια γεμάτες από εκείνη και την αγάπη που ποτέ για αυτούς δεν θα έσβηνε...

Και η βροχή συνέχισε να πέφτει δυνατή..

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009

για τη μαμά μου



Ξέρω πως είμαι και γω μαμά ,αρκετά μεγάλη σε ηλικία για να μιλάω για τη μαμά μου και πως θα πρεπε να μην είμαι τόσο μα τόσο συναισθηματική αλλά τι να κάνουμε;Δεν έπαψα ποτέ να είμαι και κόρη..
Η ΜΗΤΕΡΑ μου ζει σε μια πόλη της Β.Ελλάδας και είναι 70 ετών σχεδόν..Κατέβηκε για το καλοκαίρι και έμεινε εδώ στο νησί σχεδόν για τρεις μήνες..Σήμερα επέστρεψε στο σπίτι της και τολμώ να πω ότι μου λείπει πολύ ήδη..

Έχω χάσει τον πατέρα μου σε ηλικία 28 ετών (πολύ νωρίς θεωρώ παρόλο που ήμουν ήδη γονέας και γω )και μου έχει απομείνει μόνο αυτή και παρόλα τα πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπισε(μας χτύπησε και μας ο καρκίνος πριν 5 χρόνια και αμέσως μετά ακολούθησαν και άλλου είδους ασθένειες που απαίτησαν επεμβάσεις )είναι μια γυναίκα γεμάτη από δύναμη παρόλα τα χρόνια που κουβαλάει..
Ειλικρινά τη θαυμάζω αλλά δεν μπορώ να σας το κρύψω ,αγωνιώ μην πάθει κάτι..Την αγαπάω,τη λατρεύω και ειλικρινά φοβάμαι..Ελπίζω να ζήσει όσα χρόνια μπορεί χωρίς άλλα προβλήματα και γιατί όχι να ζήσει και να δει δισέγγονα από κάποια από τα εγγόνια της(6 είναι ,ζωή να έχουν ) ..Αυτό που κάνω αυτή τη στιγμή είναι να της πω κάτι που λέω συχνά και θεωρώ ότι της αρέσει..
Της λέω "Σε αγαπώ μαμά..Καλό ταξίδι και θα τα πούμε τα Χριστούγεννα"

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

Ένα νέο blog που δημιούργησα

Δημιούργησα μετά από καιρό που τριβέλιζε στο μυαλό μου ένα νέο blog που αφορά τα παιδιά μας.."Τα παιδιά και 'μεις"είναι ο τίτλος του και όπως καταλαβαίνετε οι αναρτήσεις μου εκεί θα είναι σχετικά με το παιδί και την εκπαίδευση-αγωγή του μέσα από την εμπειρία και τις γνώσεις μου..Δεν ξέρω κατά πόσο θα πετύχω το στόχο που έβαλα και κατά πόσο θα είναι εφικτό να βοηθήσω, αλλά θα προσπαθήσω να κάνω το καλύτερο..

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2009

κακοποιημένα παιδιά..Και όμως υπάρχουν




(το βίντεο είναι από μια σειρα βίντεο που ετοιμάζει το "χαμομηλάκι"για την κακοποίηση των παιδιών και θα ταν ευχής έργο να το προωθήσουμε όλοι για την προστασία των μικρών αγγέλων)

( Το κέιμενο είναι αναδημοσίευση από το zougla.gr)
«Κακοποιημένο Παιδί - Η γυμνή αλήθεια»
Δευτέρα, 21 Σεπτεμβρίου 2009, 05:58


Tο Αγγέλων Βήμα από τη Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου έως και την Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009 διοργανώνει αφιέρωμα με θέμα «ΚΑΚΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ- Η ΓΥΜΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ»

Παρουσιάσεις, προσωπικές μαρτυρίες, εικόνες, μουσικές, ταινίες και θεατρικά αποσπάσματα από την παράσταση «Τα Ορφανά» του Λάϊλ Κέσλερ, σε ένα ενιαίο σύνολο, θα ευαισθητοποιήσουν και θα ενημερώσουν, γιατί η συνεχής επισήμανση και η καταγγελία «σκληρών συμπεριφορών» όπως και η συνεχής υπόμνηση της θέσης του παιδιού στον κόσμο μας, σημαίνει καταρχήν Πολιτισμός.

«ΚΑΚΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ – Η ΓΥΜΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ»

...2 παιδιά πεθαίνουν κάθε βδομάδα σε Αγγλία και Γερμανία από κακοποίηση και παραμέληση. (Unicef)

…3 παιδιά πεθαίνουν κάθε βδομάδα στη Γαλλία από κακοποίηση και παραμέληση. (Unicef)

…4 παιδιά πεθαίνουν κάθε βδομάδα στην Ιαπωνία από κακοποίηση και παραμέληση. (Unicef)

…27 παιδιά πεθαίνουν κάθε βδομάδα στις ΗΠΑ από κακοποίηση και παραμέληση. (Unicef)

…57.000 θάνατοι παιδιών μόνο το 2000 οφείλονται διαπιστωμένα σε κακοποίηση και παραμέληση. Για το λόγο αυτό, ως αιτία θανάτου τους, έχει αναγραφεί η λέξη «Δολοφονία». (Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας)

Αυτά είναι μόνο το ελάχιστο μιας εκατόμβης αθώων.

Πόσο καιρό μπορεί ακόμη ο κόσμος μας να κρατάει κλειστά μάτια και αυτιά;

Στο Ειδικό Αφιέρωμα «ΚΑΚΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ – Η ΓΥΜΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ» στο Αγγέλων Βήμα, θα βοηθήσουν με την παρουσία τους, η Unicef, το Χαμόγελο του Παιδιού, ο Συνήγορος του Πολίτη και καταξιωμένοι άνθρωποι της Πνευματικής και Πολιτικής ζωής της χώρας μας όπως ο Ευγένιος Τριβιζάς, ο Κώστας Γεωργουσόπουλος και άλλοι.

Ο συνθέτης Χρίστος Θεοδώρου και η ερμηνεύτρια Βικτωρία Ταγκούλη θα συμμετέχουν με ξεχωριστά τραγούδια και νανουρίσματα.

Η κάθε βραδιά θα κλείνει με αποσπάσματα από την παράσταση της μαύρης κωμωδίας «Τα Ορφανά» του Λάϊλ Κέσλερ, σε προσαρμογή Κοραή Δαμάτη με τους Παναγιώτη Μπρατάκο, Στέλιο Καλαϊτζή, Κώστα Ανταλόπουλο.

Το Ειδικό Αφιέρωμα συνοδεύεται από Έκθεση Φωτογραφίας και προβολές.

Ώρα έναρξης : καθημερινά στις 21.00.
Είσοδος ελεύθερη για το κοινό, όμως συνιστάται τηλεφωνική κράτηση θέσεων στο 210-5242211 + 13.



ΤΟΠΟΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ – ΔΥΣΗΣ Α.Μ.Κ.Ε
Αγγέλλει το νέο σε θέατρο, μουσική, εικαστικά


Σχόλιό μου..Τα παιδιά είναι αδύναμα μπροστά στη δική μας δύναμη και στη θηριωδία κάποιων που θέλουν να λεγονται άνθρωποι.Ας προσπαθήσουμε να τα προστατέψουμε..Και θα πρέπει να σας πω από πείρα ότι πολλές φορές είναι παιδιά της διπλανής πόρτας...