Δευτέρα 11 Μαΐου 2009

"Σ αγαπώ..."



"..........κοίταξε το ρολόι..έδειχνε τρεις το πρωί και όμως ο ύπνος δεν ερχόταν..Δεν ερχόταν για να λυτρώσει την ψυχή από τις αναμνήσεις ,τον πόνο που τόσο καλά κρυβόταν πίσω από χαμόγελα ,ή πίσω από το άναμμα ενός τσιγάρου όταν οι αναμνήσεις πισωγύριζαν μα έπρεπε να μείνουν φυλακισμένες πίσω από τα σκοτεινιασμένα,φουρτουνιασμένα γεμάτα απελπισία μάτια..
Πόσο καιρό ακόμα θα έπρεπε να ζει σε 2 διαφορετικούς κόσμους..Σε εκείνον που η ζωή έφερε και σε εκείνον τον κόσμο που μόνο στις αναμνήσεις ζούσε πια;

Άναψε ένα τσιγάρο και βγήκε στο μπαλκόνι..
-Ατιμη νύχτα που αυτές τις ώρες κάνεις τις στιγμές πιο δύσκολες μέσα από τους απολογισμούς ,που μας φέρνεις μπροστά στον καθρέφτη του εαυτού μας ,που μας μουτζώνεις γιατί σου ξεδιπλώνουμε τα μυστικά μας και συ μας κοροιδεύεις για τις αδυναμίες μας.... "ψιθύρισε ,και τράβηξε μανιασμένα μια γερή δόση νικοτίνης λες και το δηλητήριο θα σκότωνε ακαριαία τη γνώση και την παραδοχή της αδυναμίας..

Πέρασε τόσος καιρός ,τόσα χρονια και ακόμα δεν ξέχασε..Δεν μπορούσε να ξεχάσει ..όσα η αγάπη είχε αγγίξει, μέσα στην βασανισμένη ψυχή τα είχε αφήσει ακόμα απείραχτα,ανέγγιχτα ο χρόνος..Αγαπούσε ,ακόμα αγαπούσε εκείνον τον ανθρωπο που άγγιξαν μαζί το όνειρο και ας χάθηκαν κάποια στιγμή γιατί η μοίρα είχε επιλέξει για αυτούς άλλους δρόμους που δεν ήταν ούτε καν παράλληλοι..είχαν χαθεί μα δεν θα ξεχνούσαν,κανένας από τους δυο δεν θα ξεχνούσε ακόμα και αν πια τη ζωή τους τη μοιράζονται με άλλους ανθρώπους που συνάντησαν πιο κάτω στην πορεία τους και που τους αγάπησαν αλλά ποτέ μα ποτέ όπως αγάπησαν ο ένας τον άλλο..Οι θρόνοι της αγάπης τους δεν καταλήφθηκαν και ακόμα και αν τώρα πια η αγάπη τους είχε πάει στον Παράδεισο ,εκεί αυτή η αγάπη θα ήταν ένα δέντρο με τους πιο ευγευστους ,ερωτικούς,αρωματικούς καρπούς που θα χάριζαν ακόμα πιο μεγάλη ευδαιμονία σε όποιον άγγελο τους γευόταν...
-Ναι ετσι θά ναι ,έτσι είναι" είπε και το χαμόγελο φώτισε τα μελαγχολικά μάτια που κανένας ποτέ δεν μπόρεσε να προσδιορίσει το λόγο της σκοτεινότητας τους..
Γυρισε στη Θάλασσα που γαλήνια απλωνόταν κάτω από το σπίτι και ψιθύρισε σχεδόν ξέπνοα 2 φράσεις κάνοντας ταυτόχρονα μια ευχή..Να φτάσουν σαν τον άνεμο ,με τα κύματα που ταξιδεύουν απ΄ακρη σε άκρη ,εκεί που η ζωή και το χαμόγελο της ψυχής βρισκόταν και να γίνει μια ζεστή φλόγα στην καρδιά του ανθρώπου που είχε πια χάσει..2 φράσεις μόνο
-Σ Αγαπάω..Να χαμογελάς καρδιά μου.."

Η αλήθεια του καθένα




Η Αλήθεια του καθένα είναι η δική του πορεία..Είναι η κρυφή του διαδρομή ,αυτή που ποτέ κανείς δεν θα καταλάβει ακόμα και αν τη φανερώσει γιατί ο καθένας είναι διαφορετικός από τον άλλο,γιατί η ψυχή του είναι μοναδική..
Αυτή είναι η αλήθεια του καθένα..Η ίδια του η ψυχή που τον κάνει τόσο μοναδικό
στην Αγάπη,στα Όνειρα,στον Πόνο,στη Χαρά ,στην ίδια του την ΖΩΗ