Παρασκευή 8 Μαΐου 2009

ΣΥΓΓΝΩΜΗ




Πριν λίγες μέρες,λίγο μετά την Πρωτομαγιά Μια φίλη μου ζήτησε να γράψω αυτή την ανάρτηση για αυτήν..Το σκέφτηκα πολύ γιατί δεν ήξερα αν έπρεπε να την αφήσω να αναμοχλεύσει το παρελθόν..Μετά από συζήτησεις μαζί της κατάλαβα ότι το ήθελε πολύ άσχετα από την έκβαση που θα έχει -αν έχει- αυτή η έγγραφη συγγνώμη της..και έτσι την κάνω σήμερα..Την κάνω ίσως γιατί πιστεύω και γω ότι ο άνθρωπος στον οποίο απευθύνεται ίσως μπορέσει τώρα να τη συγχωρέσει..Και αν το διαβάσει,ας ξέρει ότι το έχει ανάγκη..

"Θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη..Δεν ξέρω αν καταφέρεις ποτέ να με συγγχωρέσεις για τον πόνο που σου προκάλεσα αλλά θέλω να ξέρεις πως πονεσα και γω το ίδιο και ίσως περισσότερο από ότι έδειξα ή νομίζεις..ΠΟΝΕΣΑ ΠΟΛΥ..
Ν αι είχες δίκιο που με είπες δειλή τότε και έχεις δίκιο τώρα πια να με απεχθάνεσαι..Ναι ήμουν δειλή..Επέλεξα να ζω σε έναν κόσμο σίγουρο,εκεί που όλα ήταν γνωστά,εκεί που τίποτα δεν θα απειλούσε φαινομενικα ίσως την καθημερινότητά μου..Συμβιβάστηκα αλλά δεν άντεχα, να τολμήσω ,να επιλέξω έναν δρόμο που ταυτόχρονα θα ήταν παράδεισος και κόλαση μαζί..

Φταίω για τον πόνο σου,για την απογοήτευσή σου και για το μίσος σου..Φταίω πολύ γιατί δεν έκανα πίσω στην αρχή αλλά αφέθηκα και προχώρησα ενώ με ήξερα..Δεν ήμουν η δυνατή που νόμιζες ότι είμαι..Στο χα πει, αλλά δεν σε άφησα δυστυχώς να το καταλάβεις και όταν δεν μπορεσα να αντιδράσω ,όταν ένιωσα ότι η ζωή μου θα άλλαζε ,φοβήθηκα,έκανα πίσω και σε πλήγωσα ανεπανόρθωτα αφού δεν έκανα τίποτα για να σε στηρίξω όταν με χρειάστηκες,αλλά αντίθετα κρύφτηκα σαν τυφλοπόντικας στο λαγούμι μου και απλά παρατηρούσα ανίκανη να αντιδράσω,ανίκανη να κάνω κάτι..

Δεν περιμένω να με συγχωρέσεις για το κακό που σου προκάλεσα,να με συγχωρέσεις που διέψευσα τις προσδοκίες και την πίστη σου στη δύναμη μου,που σε άφησα να πιστεύεις ότι είμαι μια άλλη..Εύχομαι μόνο να μπορέσεις να ξεχάσεις ότι υπήρξα και μέσα από τη λήθη να πάψω να υπάρχω..¨"



..............Α