Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

Αλλάζω




"......Μέχρι πριν λίγο έλεγα ότι όλα πάνε καλά....Μέχρι πριν λίγο..
Με βόλευε να βολευομαι στην πλάνη..

Μα ήρθε η ώρα να Εγκαταλείψω το κουκούλι μου πια και τρέμω σε ό,τι έρχεται για να μου δείξει ότι ήρθε η ώρα της αλλαγής..Μα θα το αντέξω για να ωριμάσω..Πρεπει..Πρέπει
Δεν είμαι Θεός
Μακάρι να μουν Θεός και να μπορούσα με ένα φύσημα να αλλάξω ό.τι με πονά...
Μα τώρα πονάω ..
Πρέπει να πονέσω..
Μεταμορφώνομαι..
Απόψε!!!!

..Σήμερα Απλά ένιωσα ότι άλλαξα σελίδα..Ο εαυτός μου μου δειξε το δρόμο..
Και εγώ υπάκουσα..
Και χάνομαι σε κάτι πολύ πιο όμορφο ,πιο δυνατό..ΜΕ ΤΡΟΜΆΖΕΙ..Μα προχωράω..
Απόψε!!!
Πετάω αυτό που άλλοι θέλουν να δουν και γίνομαι αυτό που θέλω να γίνω..
Απόψε μεταμορφώνομαι..Αλλάζω..Απλά αλλάζω..."

Και τώρα τι?



"'Οταν θα χεις λεφτά να πληρώσεις το σπίτι τότε θα σου δώσω το κλειδί για να το κάνεις ότι θες"είπε με μάτια που πετούσαν φωτιές ,γεμάτα μίσος πριν κλείσει την πόρτα πίσω του και κεινη αποσβολωμένη, κοκκαλωμένη προσπαθούσε να θυμηθεί αν είδε στα μάτια του έστω μια σκια ..Μια σκια αγάπης..Μα τίποτα..Μονο μάτια που το βλέμμα τους έφερνε παγωνια..Ματιά σκληρή τόσο σκληρή που την εσκισε στα δύο..Κάθισε σαν χαμένη στον μεγάλο καναπέ και ασυναίσθητα έφερε το χέρι της στο δαχτυλιδι που φορούσε ..Αυτό που της έκανε δώρο πρόσφατα για να δηλώσει την αγάπη του..Την αγάπη..Ποια αγάπη?Αυτή που πέταξαν πάνω στους τοίχους του σαλονιού πριν λίγο?Αυτή που πριν λίγο την ξέσκισαν μοιάζοντας όρνεα πάνω σε ένα νεκρό κουφάρι?Που σαν δολοφόνες όρκες την βούτηξαν στη θάλασσα του μίσους τους και την έπνιξαν από ασφυξία?Ποια αγάπη?Για ποια αγάπη μιλούσαν τόσο καιρό?Πως μπορούσαν να παρουσιάζουν τον εαυτό τους σαν το τέλειο ζευγάρι όταν τόσο μίσος κρυβόταν μέσα στους τοίχους του σπιτιου τους?
Μέρες τώρα δεν άντεχε το σαρκασμό του,την περιπαιχτική στάση του και πριν μια βδομάδα όταν βγήκαν έξω με κάποιο φιλικό τους ζευγάρι έφτασε σε σημείο να τη μειώσει ,να την προσβάλλει,να την αμφισβητεί και να την εμπάιζει και κεινη να στέκεται εκεί προσπαθώντας να παρασύρει τους άλλους σε αστεισμούς και ανέκδοτα.. πόσο γελοία ήταν εκέινη τη στιγμή το ήξερε καλά..Το είχε ζήσει κάποτε ξανά.
Ειχε ξανασυμβεί στο παρελθόν και είχε φύγει μακρια ώσπου αυτός την έκανε να γυρίσει πίσω γιατί "η ζωη μου όλη είσαι εσύ"έτσι της έλεγε..Και αυτή γύρισε..Τον αγαπούσε και γύρισε..
Και σήμερα η τελευταία πράξη παίχτηκε στο μεσημεριανό τραπέζι..Σε αυτό που εκείνος δεν ήρθε και που όταν αποφάσισε να το μαζέψει η πόρτα άνοιξε και με ενα υποτιμητικό βλέμμα της είπε"Θα φάμε?" και κείνη ψυχρή κάτω απο το θυμό της μοναξιάς και ενός μεγάλου "γιατί" του είπε "εφαγα εγώ.Αργησες και έφαγα,αλλά αν θες να σου βάλω και να σου κάνω παρέα"και κείνο που πήρε δεν ήταν ένα χαμόγελο ,μια συγκαταβατική ματια αλλά λέξεις που την έκαναν κομμάτια για άλλη μια φορά..
_Είσαι ηλίθια και μου το παίζεις και ξύπνια ..Σαν και σενα πουλάω και αγοράζω χίλιες..Ποια νομίζεις ότι είσαι που ξυπνας στις 12 και δεν κάνεις τίποτα όλη μέρα,που το πάιζεις έξυπνη σε όλους και στην ουσία δεν είσαι τίποτα..Μια ηλίθια είσαι και τίποτα παραπάνω που δεν κρατάει κλειστό το στόμα της..Που δίνει λογαριασμό στους άλλους για τη ζωή της.."
Λογια που μόνο λόγια αγάπης δεν ήταν.Λογια που κάποιος άλλος ξεστομούσε από το στόμα του και όχι ο άνθρωπος που του αφιέρωσε το χρόνο της,τη ζωή της ,το μυαλό της για να τον κάνει ευτυχισμένο..

Τον άκουγε και ένιωθε να φουντώνει η ανάγκη να φύγει να εξαφανιστέι από κοντά του..Τη μισούσε..Τη θεωρούσε καταστροφή της ζωής του και την έκρινε ασύστολα,σκληρά..Λόγια γεμάτα απογοήτευση ,θυμό και μίσος..Δεν είχε πια καμία επαφή μαζί του..Οτιδήποτε κοινό που είχε μαζί του,πια δεν υπήρχε..Τίποτα..Είπε πολλά εκείνος και κείνη ακουγε σιωπηλή μα δεν άντεξε..Σηκώθηκε να μαζέψει λίγα ρούχα και εκείνος ακόμα μιλούσε ..Και την περιέπαιζε την ώρα που τα έβαζε σε ένα μικρό σάκο..
-"Τα είχες έτοιμα έ?Το είχες σχεδιάσει το έγκλημα..Και βγαίνω εγώ ο κακός,έτσι?Μα δεν θα σε αφήσω να με ξεφτελίσεις..Θα το κάνω εγώ πρώτος..Θα μάθουν όλοι ποια είσαι..Μου φαγες τη ζωή και γω δεν θα το αφήσω έτσι.."
Εκείνος μιλούσε και αυτή μάζευε..Της ερχόταν αναγούλα,το στομάχι της πετρωνε σε κάθε κουβέντα και προσπαθούσε να θυμηθεί αν και πότε και αυτή έκανε κάτι τέτοιο..Αν ποτέ αυτή ανοιξε την κόλαση και τον έβαλε μέσα να ζήσει..Γιατί αυτό που ζούσε αυτή τη στιγμή ήταν κόλαση που έκαιγε κάθε ωραίο στην ψυχή της..Εκείνη μάζευε και κείνος μιλούσε,φώναζε..Ώσπου τη λύση την έδωσε εκείνος καθώς της είπε ότι φευγει και δεν θα γυριζε απόψε και όταν τόλμησε να του ζητήσει το κλειδί του σπιτιού γιατί ήταν το μοναδικό αφού τα δικά της τα είχε αφήσει στη μητέρα της και αυριο θα τα χρειαζόταν επιστρέφοντας απο ταπρωινά ψώνια γιανα μπει σπίτι, της απάντησε με ειρωνεία και μίσος:
"Όταν θα χεις λεφτά να πληρώσεις το σπίτι τότε θα σου δώσω το κλειδί για να το κάνεις ότι θες " και έτσι έκλεισε η πόρτα πίσω του αφήνοντάς τη να τα χει χαμένα..
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ? Και τώρα να τη να στριφοτγυρνά το δαχτυλίδι καθώς όλα περνούσαν με ταχύτητα μπροστα από τα μάτια της..Θα βρισκε λύση.κείνος είχε φύγει και αυτή συνειδητοποιήσε ότι μόλις πήρε μια άνασα ανακούφισης..
Και τωρα τι?Τώρα τίποτε ..Το μόνο που θα κανε ήταν να απολάυσει ένα φλυτζάνι ζεστό καφε ακούγοντας την αγαπημένη της μουσική..
Σηκώθηκε και αφησε δίπλα στο τραπεζάκι το βαρύτιμο δαχτυλίδι αφήνοντας πίσω της κάθε πόνο και προχώρησε χαλογελώντας στην κουζίνα..

Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

Να είσαι εκεί



Να εισαι πάντα μεσα στη ζωή μου,να μ αγαπάς..Να είσαι εκεί και να γεμίζεις χρώμα τα όνειρά μου,να εισαι εκεί για να δίνω στην ψυχή σου φτερά και στα δικά σου όνειρα φωτιά..Να σαι εκεί καρδια μου ,να σαι εκεί..


Να με προσεχεις,να με αντέχεις..


Αυτά τα μάτια μου έδειξαν ότι η αγάπη δεν γνωρίζει χτες δεν αφήνει ότι αξίζει να χαθεί ,γνωρίζει μόνο σήμερα..Σ ευχαριστώ που με αγαπάς..