Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

Πίνοντας τον πρωινό καφέ σου λέω..

'Οσα χρόνια και αν περάσουν η σκέψη μου θα σκεπάζει τη σκέψη σου και η μορφή σου,η παρουσία σου, -διακριτικά στα θέλω μου-  θα με στηρίζει πάντα..
'Αλλαξες τη ζωή μου,την πορεία μου, τη σκέψη μου..Με έμαθες να ζω ,να προσπαθώ,να μη συμβιβάζομαι..Το βλέπω στην αισιοδοξία που κυριαρχεί στην ψυχή μου,στη δύναμη που έχω στη ζωή μου,στο αύριο που πιστεύω ακόμα,στην ελπίδα για το ξημέρωμα που φέρνει η κάθε μέρα,στην πορέια της ζωή ,ου αυτά τα χρόνια..
 Δεν ήσουν το λιμάνι αλλά η τρικυμία μου ,η καταιγίδα που με έριχνε στα βράχια να δοκιμαστώ ,που με έσπρωχνε σε πιο επικίνδυνα νερά..Αλλά εγώ ήξερα.Ήξερα ότι περίμενες να δεις αν όσα μου δίδαξες τα έμαθα..Και στο απέδειξα..Ήμουν αυτή που περίμενες να γίνω και είμαι αυτή που χαίρεσαι να βλέπεις γιατί ξέρεις ότι εσύ με έκανες..
Ξέρεις ότι σου χρωστάω το σήμερά μου..Αυτό που είμαι σήμερα.. Ξέρω ότι πάντα θα σαι διακριτικά δίπλα μου να με προσέχεις αλλά θέλω να ξέρεις ότι πάντα θα μαι και εγώ εδώ και θέλω να σε βλέπω να χαμογελάς και να σε νιώθω ευτυχισμένο.. 
Καλημέρα..