Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2008

Φύλλο χρυσό




Και υπάρχουν στιγμές που δεν θες να μιλήσεις σε κανένα..Που λες αφήστε με μόνο μου..Μα η φωνή σου είναι κάλεσμα για όποιον σε αγαπά..Αυτός που αγαπάς,αυτή που σε αγαπάει ,το χέρι δεν θα στο αφήσει..Θα ναι εκεί μέσα στο σκοτάδι της ψυχής σου γιατί ξέρει πως εκείνη τη στιγμή τον έχεις περισσότερο ανάγκη από κάθε φορά..Ο ανθρωπος που σε αγαπάει είναι εκεί..Και θα ναι εκεί και δεν θα φύγει ακόμα και αν τον διώξεις,ακόμα και αν φωνάξεις,ουρλιάξεις,ακόμα και αν του ξεσκίσεις τις σάρκες του,ακόμα και αν τον κάνεις να νιώσει κομμάτια από τα λόγια σου..Ο ανθρωπος που αγαπά είναι εκεί δίπλα σου και κει θα μείνει..ότι και να γίνει..Απλά όταν βγεις από το τουνελ του μυαλού σου και τον δεις δίπλα σου θυμήσου να του πεις μια λέξη ..Σ αγαπώ..Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο ..Θα καταλάβει..

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

πες μου από που αντλείς τέτοια αποθέματα υπομονής και κουράγιου;
Πραγματικά είμαστε εκεί που μας χρειάζεται ο άλλος όταν αγαπάμε αλλά πόσο υπομονή μπορεις να κάνεις όταν ο άλλος σε κλείνει από έξω από κάθε σκέψη του;
Αχ βρε Ευρυδίκη το θέμα είναι ένα..
Μήπως η αγάπη είναι απλά και μόνο για τον έναν;