Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009

σκληρότητα και ευαισθησία



Σκληρότητα και ευαισθησία..Δυο λέξεις αντίθετες που όμως συνυπάρχουν σε πολλούς ανθρώπους..Το πως έφτασαν εκεί έχει μόνο μια αιτία..Αναγκάστηκαν να γίνουν σκληροί για να επιβιώσουν,για να μπορούν να αντιμετωπίσουν τη ζωή,για να μπορέσουν να συνεχίσουν..Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι ακριβώς σκληροί απλά ανήκουν στους ανθρώπους που κυβερνά η λογική..Κλειδώθηκαν σε έναν δικό τους κόσμο που η λογική κυβερνά το συναίσθημα..Μα ποτέ μέσα τους δεν πάυουν να είναι ευαίσθητοι σαν άνθρωποι..Πληγώνονται ,ερωτεύονται,αγαπάνε,πονάνε,ανησυχούν,δακρύζουν,μα το κρύβουν καλά πίσω από μια παγερή μάσκα.,Πρέπει να επιβιώσουν από τα χτύπηματα της ζωής..Και στη ζωή δεν υπάρχει χώρος για ευαισθησίες..Ας μη βιαζόμαστε λοιπόν να τους κρίνουμε..Όλοι μας δεν είμαστε ίδιοι..

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

η μεγαλύτερη σκληρότητα σε τούτη τη ζωή...είναι να αντιμετωπίζεις το θάνατο....
αν ξεφυγεις απο αυτό τότε τα κατάφερες καλά....
μα μέχρι εκεί κάνεις μεγάλο ταξίδι πολύ μεγάλο...
υπάρχουν στο δίπλα βαγόνι άνθρωποι που μπορούμε...με μια λέξη...να τους προσφέρουμε...άγγιγμα ψυχής
μα δε το κάνουμε τους προσπερνάμε...ίσως γιατί δεν τους πιστεύουμε...ή θέλουμε "αποδείξεις" για αυτά που λένε... ή γιατί φοβόμαστε τον εαυτό μας...
΄δεν είμαστε λοιπον όλοι ίδιοι...δεν είμαστε...
οι μάσκες στην ζωη... είναι ότι χειρότερο....αν και στο τέλος όλοι με μια μάσκα κυκλοφορούμε.

dimva

Φως στα όνειρα είπε...

όταν φτάνεις κοντά στο θάνατο,όταν περιμένεις με αγωνία να μάθεις αν θα χαμογελάσεις ή θα προετοιμαστείς για το τέλος,τότε όλα τα άλλα ωχριούν μπροστά τους γιατί συνειδητοποιείς την αξία της δικής σου ζωής..Αν δεν ζήσεις πως θα μπορέσεις να χαρίσεις το δικό σου χαμόγελο σε όσους σε αγαπάνε;Αν δεν βάλεις στόχους πως θα μπορέσεις να ανταπεξέλθεις σε ότι έρχεται;Αν δεν επιλέξεις πως θα καταφέρεςι να επιβιώσεις;ολα αυτά είναι σκληρότητα που δεν πηγάζει από την ψυχή αλλά από την σκληρότητα με την οποία σου φέρθηκε η ζωή μα και από τα λάθη του δικού σου παρελθόντος..όταν επιλέγεις δυστυχώς χάνεις πάντα κάτι αλλά είναι και αυτό μέσα στη φύση μας..Ποτέ δεν θα μάθεις "τι θα γινόταν αν",αλλά πάντα θα ζεις με αυτή την απορία και κανένας δεν θα σου στερήσει το δικάιωμά σου να ονειρεύεσαι το δικό σου τέλος..Οι μάσκες λοιπόν είναι σε όλους μας ορατες ακόμα και αν δεν τις βλέπουμε με τα μάτια και πάντα απαραίτητες..

Ανώνυμος είπε...

Ευριδίκη γιατί να βάλω μάσκα...για να κρύψω τη χαρά μου...τον πόνο ...τη θλίψη...την ευτυχία...;;;;
ό,τι και να κάνουμε πάντοτε υπάρχει η "χαραμάδα" των ματιών που δε μπαίνουν σε μάσκες...και τα μάτια είναι ο καθρεφτης μας είναι η ψυχή μας...

Αγγελική...