ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ-ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ

Η΄κάμαρα ήταν πτωχική και προστυχη
κρυμένη πάνω από την ύποπτη ταβέρνα
Απ το παράθυρο φαινόταν το σοκάκι
το ακάθαρτο και το στενό..Από κάτω ήρχονταν
οι φωνές κάτι εργατών
που έπαιζαν χαρτιά και που γλεντούσαν

Και κει στο λαικό το ταπεινό κρεβάτι
είχα το σώμα του έρωτος,είχα τα χείλη τα
ηδονικά και ρόδινα της μέθης
τα ρόδινα μια τέτοιας μέθης,που και τώρα
που γράφω,έπειτα από τόσα χρόνια
μές στο μoνήρες σπίτι μου μεθώ ξανά..


ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ

Χθες περπατώντας σε μια συνοικία
απόκεντρη,πέρασα κάτω από το σπίτι
που έμπαινα σαν ήμουν νέος πολύ
εκεί το σώμα μου είχε λάβει ο έρως
με την εξαισιάν του ισχύ..

Και χθες
σαν πέρασα από τον δρόμο τον παλιό
αμέσως ωραίσθηκαν απ΄την γοητεία του έρωτος
τα μαγαζιά ,τα πεζοδρόμια, η πέτρες
και ΄τοίχοι και μπαλκόνια και παράθυρα.
τίποτε άσχημον δεν έμεινε εκεί.

Και καθώς στεκόμουν και εκύτταζα την πόρτα
και στεκόμουν και εβράδυνα κάτω απ το σπίτι
η υπόστασίς μου όλη απέδιδε
τη φυλαχθείσα ηδονική συγκίνηση


2 από τα πιο ανθρώπινα και ερωτικά ποιήματα του Καβάφη,2 ποιήματα που δείχνουν τη σημασία του έρωτα στη ζωή μας ακόμα και αν τα χρόνια έχουν περάσει..Γιατί ό,τι σε άγγιξε αληθινά δεν το ξεχνάς και δεν το προσπερνάς και κάθε τι σου θυμίζει τις στιγμές που χαμογέλασες,ιδρωσες,πόθησες εκείνον-η..Σου φέρνει πίσω όλες τις αναμνήσεις σαν να ναι τώρα..Γλώσσα μεστή,ανθρώπινες οι πηγές της( καρδιά και συναισθήματα) με οδηγό την ψυχή..Το πάθος δοσμένο όπως του αρμόζει, ζωντανό πηγαίο αλλά με μια αντινομία να υπάρχει σε αυτά..με τη γλυκιά μελαγχολία που κρατάει φυλακισμένο πίσω το νου σε ότι αγάπησες..