'Οταν έρθει ο χωρισμός...

Η καρδιά δεν γιορτάζει και η αγάπη χάθηκε όπως ξεκίνησε, ξαφνικά..Το μούδιασμα της ψυχής δεν αφήνει δάκρυα να κυλήσουν και τα λογια που ειπώθηκαν μαχαίρια που σκότωσαν την αγάπη ,στο μυαλό σχηματίζουν εικόνες ενός σκοτεινού παράδεισου καθώς τα σύννεφα μαζεύονται επάνω του..Και η βροχή ξεκινάει και πέφτει βίαια και διαλύει,παρασέρνει,εξαφανίζει τις όμορφες στιγμές σαν διαλυτικό που πέφτει πάνω σε έναν πολύχρωμο πίνακα που έφτιαχνες λίγο λίγο ,μέρα με τη μέρα,λεπτό προς λεπτό..

Και δεν τολμάς να κλάψεις τώρα που το μούδιασμα της ψυχής σου δίνει θέση στον πόνο...Δαγκώνεις τα χείλη σου,ματώνεις τις παλάμες σου με τα νύχια σου καθώς σφίγγεις τις γροθιές σου από τον πόνο και την απόγνωση, αλλά δεν κλαίς..Δεν πρέπει να κλάψεις ,δεν πρέπει να αφεθείς γιατί πρέπει να βρεις μέσα σου τη δύναμη να συγχωρέσεις..Αυτό λες συνέχεια στον εαυτό σου και αυτό θέλει θάρρος..Θελει θάρρος για να δεις την αλήθεια κατάματα,να ξεγυμνώσεις ακόμα και τον εαυτό σου,να δεις ακόμα και τα δικά σου λάθη και μετά αφού το κάνεις αυτό,αφού αφήσεις πίσω σου τον χαμένο παράδεισο,το παρελθόν σου και τα όνειρά σου που χάθηκαν(όνειρα ήταν,δεν τα αφήνεις να σε πονάνε) πρέπει να γυρίσεις σελίδα στο βιβλίο της ζωής σου συγχωρώντας..Πρέπει να μαζέψεις τα κομμάτια σου και να σταθείς με ψηλα΄το κεφάλι στην επόμενη μέρα,στο αύριο ,που ακόμα και αν είναι παγωμένο για σένα,κάπου κρύβει μερικές αχτίδες ζεστασιάς..Ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό..Κοιτα λοιπόν μπροστά και προχώρα..Η ζωή δεν σταματά σε μια αγάπη..Ποτέ..