Τρίτη 29 Ιουλίου 2008

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΑΣ


Η ζωή ένα ταξίδι..Ένα ταξίδι που ποτέ δεν ξέρεις τον προορισμό σου αλλά μόνο την αφετηρία σου και σε κάθε σταυροδρόμι κάθεσαι και σκέφτεσαι ποιο δρόμο θα πάρεις και που μπορεί να σε οδηγήσει..

Κάθε δρόμος ένα καινούργιο κεφάλαιο και ψάχνεις σαν τον Οδυσσέα την Ιθάκη σου..

Και εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος όπως λέει και ο Καβάφης..και πρέπει να είναι γιατί μόνο τότε η ζωή σου θα ναι γεμάτη,ακόμα και αν συναντήσεις στο δρόμο σου Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες που θα προσπαθήσουν να σε κάνουν να χάσεις τη δύναμη της ψυχής σου ..Και όταν κάποτε φτάσεις στο τέλος του δρόμου σου θα καθίσεις σε μια γωνιά και βλέποντας τη Δύση του ήλιου θα χαμογελάσεις από ευτυχία γιατί θα ξέρεις ότι έζησες όσο καλύτερα μπορούσες σε αυτό το σύντομο πέρασμά σου από τον κόσμο των ανθρώπων έχοντας σαν όπλο σου την πίστη ,την ελπίδα, τα όνειρά σου και πάνω από όλα τον εαυτό σου..

3 σχόλια:

ΔΗΜΗΤΡΗΣ είπε...

Δεν θέλω να σκέφτομαι το δρόμο που θα πάρω....θέλω να αφήσω την τύχη να αποφασίσει για μένα.
Έτσι κι αλλιώς όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη???
Θέλω το δρόμο που με κάνει όχι ευτυχισμένο μα απλά χαρούμενο.

Katerina είπε...

απλα΄στο τέλος του ταξιδιου αναπολεις μόνο τα θετικά και τα αρνητικά τα ξεχνάς.

Ανώνυμος είπε...

δεν ξεχνάς ,απλά απαλύνεται η επιδραση των αρνητικών και ενισχύεται η επίδραση των θετικών και αυτό για να μη νιώθεις χαμένος και αποτυχημένος..Μην ξεχνάμε ότι οι άσχημες στιγμές είναι περισσότερες στη ζωή από τις θετικές..Μα το ανθρώπινο μυαλό έχει τη δύναμη να τις ξεχνάει και η καρδιά να της αφήνει στην άκρη κάνοντάς τες απαρχή για κάτι καλύτερο στη ζωή μας..Στο κάτω κάτω και χωρίς αυτές δεν θα χαράζαμε την πορεία μας και ούτε θα γνωρίζαμε τον εαυτό μας σε όλο του το φάσμα



Διαμαντής